Hebben uw voedingsproducten racistische wortels?

De afbeeldingen van raciale minderheden worden al meer dan een eeuw gebruikt om voedsel te eten. Bananen, rijst en pannenkoeken zijn slechts enkele van de voedselproducten die in het verleden op de markt zijn gebracht met afbeeldingen van gekleurde mensen. Omdat dergelijke artikelen al lang bekritiseerd zijn voor het promoten van raciale stereotypen, blijft de link tussen ras en voedselmarketing een gevoelig onderwerp. Toen president Obama bekend werd en Obama Waffles en Obama Fried Chicken hun debuut maakten kort daarop volgde controverse. Opnieuw werd een Afro-Amerikaan gebruikt om voedsel te duwen, aldus critici. Neem een ​​kijkje in je keuken. Bevordert een van de items in uw kasten raciale stereotypen? De onderstaande lijst met items kan van gedachten veranderen over wat een racistisch voedselproduct is.

Frito Bandito

In het tijdperk van Dora the Explorer is het moeilijk om je een tijd voor te stellen waarin een Latino stripfiguur niet werd afgebeeld als zorgzaam, avontuurlijk en nieuwsgierig, maar als sinister. Toen Frito-Lay in 1967 Frito Bandito uitrolde, is dat precies wat er gebeurde. De Bandito, de cartoonachtige mascotte voor Frito-Lay maïschips, had een gouden tand, een pistool en een voorliefde voor het stelen van chips. Om op te starten, sprak de Bandito, gekleed in een enorme sombrero en laarzen met sporen, gebroken Engels met een dik Mexicaans accent.

Een groep genaamd The Mexican-American Anti-Defamation Committee maakte bezwaar tegen dit stereotype beeld, waardoor Frito-Lay het uiterlijk van de Bandito veranderde, zodat hij niet zo sluw leek. "Hij werd een beetje vriendelijk en boef, maar wilde toch je maïschips overvallen", legt David Segal uit, die in 2007 over het personage voor Slate.com schreef..

De commissie vond dat deze veranderingen niet ver genoeg gingen en bleef campagne voeren tegen Frito-Lay totdat het bedrijf hem in 1971 uit promotiemateriaal verwijderde.

Oom Ben's Rice

Het beeld van een oudere zwarte man verschijnt sinds 1946 in advertenties voor Uncle Ben's Rice. Dus wie is Ben precies? Volgens het boek Tante Jemima, oom Ben en Rastus: zwarten in reclame gisteren, vandaag en morgen, Ben was een rijstboer in Houston die bekend staat om zijn superieure gewassen. Toen de voedselmakelaar in Texas, Gordon L. Harwell, een merk van commerciële rijst lanceerde, gekookt om voedingsstoffen te behouden, besloot hij het Uncle Ben's Converted Rice te noemen, naar de gerespecteerde boer, en het beeld te gebruiken van een Afro-Amerikaanse maitre d 'hij kende het gezicht van het merk.

Op de verpakking leek oom Ben een type maniaal, zoals zijn Pullman Porter-achtige kleding suggereerde. Bovendien is de titel "Oom" waarschijnlijk afgeleid van de praktijk van blanken die oudere Afro-Amerikanen aanspreken als "oom" en "tante" tijdens segregatie omdat de titels "Mr." en "mevrouw" werden ongeschikt geacht voor zwarten, die als minderwaardig werden beschouwd.

In 2007 ontving Uncle Ben echter een soort make-over. Mars, de eigenaar van het rijstmerk, debuteerde een website waarin oom Ben wordt afgeschilderd als voorzitter van het bestuur in een chique kantoor. Deze virtuele facelift was een manier voor Mars om Ben, een verouderd racistisch stereotype van de zwarte man als bediende, naar de 21e eeuw te brengen.

Chiquita-bananen

Generaties Amerikanen zijn opgegroeid met het eten van Chiquita-bananen. Maar het zijn niet alleen de bananen die ze zich heel goed herinneren, het is Miss Chiquita, het knappe figuur dat het bananenbedrijf sinds 1944 gebruikt om het fruit te merken. Met een sensuele swagger en flamboyante Latijns-Amerikaanse kleding, maakt de tweetalige Miss Chiquita de mannen zwijgend, als vintage advertenties van de bom demonstreren.

Er wordt algemeen gedacht dat Miss Chiquita is geïnspireerd door de Braziliaanse schoonheid Carmen Miranda die in advertenties voor Chiquita-bananen verscheen. De actrice is ervan beschuldigd het exotische stereotype van Latina te hebben gepromoot omdat ze bekendheid kreeg door stukjes fruit op haar hoofd te dragen en tropische kleding te onthullen. Sommige critici beweren dat het des te beledigender is voor een bananenbedrijf om in dit stereotype te spelen, omdat de vrouwen, mannen en kinderen die op bananenboerderijen werkten in zware omstandigheden zwierven, vaak ernstig ziek werden als gevolg van blootstelling aan pesticiden.

Land O 'Lakes Butter

Maak een uitstapje naar het zuivelgedeelte van uw supermarkt en u zult de Indiaanse vrouw vinden die bekend staat als de Indiase maagd op boter van Land O 'Lakes. Hoe is deze vrouw op Land O'Lakes-producten verschenen? In 1928 ontvingen functionarissen van het bedrijf een foto van een inheemse vrouw met een kartonnen doos in de hand terwijl koeien graasden en meren op de achtergrond stroomden. Omdat Land O 'Lakes is gevestigd in Minnesota, het huis van Hiawatha en Minnehaha, verwelkomden de bedrijfsvertegenwoordigers het idee om het imago van het meisje te gebruiken om haar boter te verkopen.

In de afgelopen jaren hebben schrijvers zoals H. Mathew Barkhausen III, die van Cherokee en Tuscarora afkomst is, het beeld van het meisje van de Land O 'Lakes stereotiep genoemd. Ze draagt ​​twee vlechten in haar haar, een hoofdtooi en een dierenjapon met kralenborduurwerk. Ook, voor sommigen, wist het serene gelaat van het meisje het lijdende inheemse volkeren dat in de Verenigde Staten is ervaren.

Eskimo-taart

Eskimo Pie-ijsbars bestaan ​​al sinds 1921 toen de eigenaar van een snoepwinkel Christian Kent Nelson opmerkte dat een kleine jongen niet kon beslissen of hij een chocoladereep of ijs wilde kopen. Waarom zouden ze niet allebei in één confectie verkrijgbaar zijn, dacht Nelson. Deze gedachtegang bracht hem ertoe de bevroren traktatie te maken die toen bekend stond als de 'I-Scream Bar'. Toen Nelson een samenwerking aangond met chocolademaker Russell C. Stover, werd de naam echter veranderd in Eskimo Pie en het beeld van een Inuit-jongen in een parka stond op de verpakking.

Tegenwoordig maken sommige inheemse volkeren uit de Noordpoolgebieden van Noord-Amerika en Europa bezwaar tegen de naam "Eskimo" bij het gebruik van de bevroren taarten en andere zoetigheden, en niet te vergeten in de samenleving in het algemeen. In 2009 haalde Seeka Lee Veevee Parsons, een Canadese Inuit, bijvoorbeeld krantenkoppen nadat hij in de namen van populaire desserts publiekelijk bezwaar had gemaakt tegen verwijzingen naar de Eskimo. Ze noemde ze 'een belediging voor haar volk'.

“Toen ik een klein meisje was, plaagden blanke kinderen in de gemeenschap me er op een slechte manier over. Het is gewoon niet de juiste term, 'zei ze over Eskimo. In plaats daarvan zou Inuit moeten worden gebruikt, legde ze uit.