Definitie en voorbeelden van geluidsverandering in het Engels

In historische taal- en fonologie, geluidsverandering wordt traditioneel gedefinieerd als "elke verschijning van een nieuw fenomeen in de fonetische / fonologische structuur van een taal" (Roger Lass in fonologie: Een inleiding tot basisconcepten, 1984). Meer simpel, geluidsverandering kan worden beschreven als een specifieke wijziging in het geluidssysteem van een taal gedurende een bepaalde periode.

"Het drama van taalverandering," zei de Engelse lexicograaf en filoloog Henry C. Wyld, "wordt niet in manuscripten of in inscripties opgevoerd, maar in de mond en het verstand van mannen" (Een korte geschiedenis van het Engels, 1927). 

Er zijn veel soorten geluidsveranderingen, waaronder de volgende:

• Aphesis and Apocope
• Assimilatie 
• Dissimilatie en haplologie
• Lexicale diffusie
• Metanalysis
• metathese
• Principe van de minste inspanning
• prothese
• Syncope

Zie voorbeelden en opmerkingen hieronder. Zie ook:

• De grote klinkerverschuiving
• Grimm's wet
• Isoglosse
• Taal verandering
• Mutatie
• klankleer
• Uitspraak
• Woordgrenzen

Voorbeelden en observaties

• "Een begrip van geluidsverandering is echt belangrijk voor de historische taalkunde in het algemeen, en dit moet worden benadrukt - het speelt een uiterst belangrijke rol bij de vergelijkende methode en dus ook bij de taalreconstructie, bij interne reconstructie, bij het opsporen van leenwoorden en bij het bepalen of talen aan een taal zijn gerelateerd een andere."
  (Lyle Campbell, Historische taalkunde: een inleiding, 2e ed. MIT Press, 2004)
• Uitspraak van Schwa
  "Er is steeds meer bewijs dat vaak gebruikte woorden vaak vroegtijdig worden aangetast - een observatie voor het eerst in de 19e eeuw ...
  "Denk aan de woorden overspel, eeuw, vluchtig, bevalling, verwoestend, elementair, elke, fabriek, kinderdagverblijf, slavernij. Schrijf ze indien mogelijk op een stuk papier en vraag meerdere vrienden om ze hardop voor te lezen. Beter nog, laat mensen zinnen lezen die de woorden bevatten. Bijvoorbeeld: EEN vluchtig een blik op de krant suggereert dat overspel neemt hierin toe eeuw. Als je denkt slavernij is afgeschaft, kijk naar de fabriek aan het einde van onze weg. elk moeder zal je dat vertellen kinderkamer scholen zijn een gemengde zegen. Let goed op hoe de cruciale woorden worden uitgesproken en kijk of uw resultaten overeenkomen met die van een taalkundige die een dergelijk onderzoek heeft uitgevoerd.
  "De onderzoeker merkte op dat, volgens het woordenboek, alle woorden waarmee wordt gespeld -ary, -ery, -ory of -ury worden enigszins uitgesproken alsof ze rijmen met harige. De voorafgaande klinker r is een zogenaamde schwa, een kort onbepaald geluid fonetisch geschreven als [ə], en soms orthografisch weergegeven als er (Brits Engels) of uh (Amerikaans Engels). In de praktijk werd de schwa niet altijd uitgesproken. Het werd meestal weggelaten in gewone woorden zoals ev (e) ry, fact (o) ry, verpleegkundige (e) ry, die werden uitgesproken alsof ze waren gespeld evry, factry, kinderdagverblijf met slechts twee lettergrepen. In iets minder gangbare woorden, zoals levering, er was fluctuatie. Sommige mensen hebben een schwa ingebracht, anderen hebben het weggelaten. Een schwa werd behouden in de minst gebruikelijke woorden, zoals woest, vluchtig."
  (Jean Aitchison, Taalverandering: vooruitgang of verval? 3e ed. Cambridge Univ. Press, 2001)
• Theorieën over geluidsverandering
  "Verschillende theorieën over geluidsverandering, sommigen van hen voorgesteld een eeuw geleden of eerder waren actueel in de [19] jaren '70. Er was een lange traditionele mening over geluidsveranderingen doordat luidsprekers hun uitspraak aanpassen om het gemakkelijker te maken - minder moeite te doen - of om spraak duidelijker te maken omwille van de luisteraar. Halle (1962) was er nog een voorstander van dat taalverandering, inclusief geluidsverandering, diende om de grammatica te verbeteren door het cognitief eenvoudiger te maken om te berekenen. Postal (1968) suggereerde dat dit te wijten was aan de wens van sprekers naar nieuwheid, d.w.z. geluiden veranderen om dezelfde reden dat zoomlijnen en kapsels veranderen. Lightner (1970) beweerde dat het was om homofonie te vermijden - ondanks de overvloedige tegenvoorbeelden die homofonie tonen als gevolg van geluidsverandering. Dit zijn allemaal teleologische verslagen, dat wil zeggen dat ze aannemen dat de veranderingen doelgericht zijn, d.w.z. dat ze [worden] gemotiveerd door een bepaald doel ... "
  (John Ohala, "De luisteraar als een bron van geluidsverandering: een update." De initiatie van geluidsverandering: perceptie, productie en sociale factoren, ed. door Maria-Josep Solé en Daniel Recasens. John Benjamins, 2012)
• De hypothese van de neogrammatische regelmaat
  "In de jaren 1870 creëerde een groep taalkundigen die tegenwoordig meestal de Neogrammarians worden genoemd, veel aandacht, controverse en opwinding met de bewering dat in tegenstelling tot alle andere taalkundige veranderingen, geluidsverandering is regelmatig en werkt zonder uitzonderingen.
  "Deze Neogrammarian of regelmatigheidshypothese leidde tot heel wat waardevol en interessant onderzoek. Zoals te verwachten was, bleef zo'n sterke claim echter niet zonder veel vaak nogal luidruchtige oppositie ...
  "Het is belangrijk op te merken dat de neogrammatische regelmatigheidshypothese enorm vruchtbaar is gebleken, hoe accuraat deze in feite ook is. Het dwingt de taalkundige om naar verklaringen voor kennelijke onregelmatigheden te zoeken, hetzij door een niet- fonetische bron of door een betere formulering van een gegeven geluidsverandering. Hoe dan ook leren we meer over de geschiedenis van een bepaalde taal en over de aard van taalverandering dan wanneer we ons abonneren op een visie die geen regelmaat verwacht in geluidsverandering. "
  (Hans Henrich Hock, Beginselen van historische taalkunde, 2e ed. Walter de Gruyter, 1991)