Crimineel profiel van Joel Rifkin

Vijf jaar lang vermeed Joel Rifkin gevangenneming toen hij de straten van de stad over Long Island, New Jersey en New York City gebruikte als zijn jachtgebied, maar toen hij eenmaal werd gepakt, duurde het weinig tijd voor de politie om hem de moorden te laten bekennen van 17 vrouwen.

Joel Rifkin's vroege jaren

Joel Rifkin werd geboren op 20 januari 1959 en drie weken later geadopteerd door Ben en Jeanne Rifkin.

Ben werkte als bouwkundig ingenieur en Jeanne was een huisvrouw die van tuinieren hield. Het gezin woonde in New City, een gehucht in Clarkstown, New York. Toen Joel drie was, adopteerden de Rifkins hun tweede kind, een meisje dat ze Jan. noemden. Na nog een paar bewegingen vestigde het gezin zich in East Meadow, Long Island, New York.

East Meadow was toen net zoals het vandaag is: een gemeenschap van gezinnen met een gemiddeld tot hoger inkomen die trots zijn op hun huizen en gemeenschap. De Rifkins gingen snel op in het gebied en raakten betrokken bij de lokale schoolbesturen en in 1974 verdiende Ben een zetel voor het leven in de Board of Trustees bij een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad, de East Meadow Public Library.

De adolescentenjaren

Als kind was er niets bijzonders aan Joel Rifkin. Hij was een aardig kind, maar vreselijk verlegen en had het moeilijk om vrienden te maken.

Academisch worstelde hij en vanaf het begin voelde Joel dat hij een teleurstelling was voor zijn vader, die zeer intelligent was en actief betrokken was bij het schoolbestuur. Ondanks zijn IQ van 128 ontving hij lage cijfers als gevolg van niet-gediagnosticeerde dyslexie.

Ook, in tegenstelling tot zijn vader die uitblonk in sport, bleek Joel ongecoördineerd en gevoelig voor ongelukken.

Toen Joel naar de middelbare school ging, was het niet gemakkelijk om vrienden te maken. Hij was uitgegroeid tot een onhandige adolescent die ongemakkelijk in zijn vel leek. Hij stond natuurlijk gebogen voorover, wat, samen met zijn ongewoon lange gezicht en voorgeschreven bril, leidde tot constant plagen en pesten van zijn klasgenoten. Hij werd het kind dat zelfs de nerdy kinderen plaagden.

Middelbare school

Op de middelbare school ging het slechter met Joel. Hij kreeg de bijnaam Turtle vanwege zijn uiterlijk en zijn trage, onstabiele gang. Dit leidde tot meer pesten, maar Rifkin was nooit confronterend en leek het allemaal op te nemen, zo leek het. Maar naarmate elk schooljaar verstreek, distantieerde hij zich verder van zijn collega's en koos ervoor om in plaats daarvan veel van zijn tijd alleen in zijn slaapkamer door te brengen. 

Beschouwd als een vervelende introvert, werden er geen pogingen gedaan door vrienden om hem het huis uit te halen, tenzij het was om een ​​gemene grap uit te halen, inclusief hem met eieren slaan, zijn broek naar beneden trekken met meisjes om te zien, of zijn ga naar een schooltoilet. 

Het misbruik eiste zijn tol en Joel begon andere studenten te vermijden door te laat op school te komen en de laatste te zijn die de school verliet. Hij bracht een groot deel van zijn tijd geïsoleerd en alleen in zijn slaapkamer door. Daar begon hij zichzelf te vermaken met gewelddadige seksuele fantasieën die al jaren in hem opkwamen.

Afwijzing

Rifkin hield van fotografie en met de nieuwe camera die zijn ouders hem gaven, besloot hij lid te worden van de jaarboekcommissie. Een van zijn taken was om foto's in te dienen van de afstudeerders en activiteiten die op school gaande waren. Zoals zoveel van Rifkin's pogingen om acceptatie te vinden bij zijn collega's, mislukte dit idee echter ook nadat zijn camera direct na zijn toetreding tot de groep was gestolen.

Joel besloot toch te blijven en besteedde veel van zijn vrije tijd aan het halen van de deadlines voor het jaarboek. Toen het jaarboek klaar was, hield de groep een afrondingsfeest, maar Joel was niet uitgenodigd. Hij was er kapot van.

Boos en beschaamd trok Joel zich weer terug in zijn slaapkamer en dook onder in echte misdaadboeken over seriemoordenaars. Hij raakte gefixeerd op de Alfred Hitchcock-film 'Frenzy', die hij seksueel stimulerend vond, vooral de scènes waarin vrouwen werden gewurgd.

Inmiddels zijn zijn fantasieën altijd gemaakt met een repetitief thema van verkrachting, sadisme en moord, terwijl hij de moorden die hij op het scherm zag of in boeken las in zijn eigen fantasiewereld verwerkte.

College

Rifkin keek uit naar de universiteit. Het betekende een nieuwe start en nieuwe vrienden, maar meestal bleken zijn verwachtingen veel groter dan de realiteit.

Hij schreef zich in op Nassau Community College op Long Island en pendelde naar zijn lessen met een auto die een geschenk van zijn ouders was. Maar niet wonen in studentenhuisvesting of off-campus met andere studenten had zijn nadelen omdat het hem zelfs nog meer een buitenstaander maakte dan hij al voelde. Nogmaals, hij stond voor een vriendloze omgeving en hij werd ellendig en eenzaam.

Trollen voor prostituees

Rifkin begon door de straten van de stad te cruisen in gebieden waar bekend was dat prostituees rondhangen. Toen vond de verlegen, ingetogen introvert die het moeilijk vond om oogcontact te maken met meisjes op school, op de een of andere manier de moed om een ​​prostituee op te pakken en haar te betalen voor seks. Vanaf dat moment leefde Rifkin in twee werelden - die waar zijn ouders van wisten en die gevuld was met seks en prostituees en die elke gedachte verteerde.

De prostituees werden een live verlenging van Rifkin's fantasieën die al jaren in zijn hoofd ronddwaalden. Ze werden ook een onuitputtelijke verslaving die resulteerde in gemiste lessen, gemist werk en hem het geld kostte dat hij in zijn zak had. Voor het eerst in zijn leven had hij vrouwen in de buurt die hem leuk leken te vinden, wat zijn zelfrespect verhoogde.

Rifkin stopte met zijn studie en schreef zich opnieuw in aan een andere universiteit om vervolgens weer te stoppen. Hij verhuisde voortdurend, en daarna weer terug met zijn ouders telkens als hij van school wegviel. Dit frustreerde zijn vader en hij en Joel kwamen vaak in grote schreeuwpartijen over zijn gebrek aan toewijding om een ​​universitaire opleiding te volgen.

De dood van Ben Rifkin

In 1986 werd bij Ben Rifkin de diagnose kanker gesteld en het jaar daarop pleegde hij zelfmoord. Joel gaf een ontroerende lofrede waarin hij de liefde beschreef die zijn vader hem zijn hele leven had gegeven. In werkelijkheid voelde Joel Rifkin als een ellendige mislukking die een grote teleurstelling en verlegenheid voor zijn vader was. Maar nu zijn vader weg was, was hij in staat om te doen wat hij wilde zonder de constante zorgen dat zijn duistere levensstijl zou worden ontdekt.

De eerste moord

Nadat hij in het voorjaar van 1989 zijn laatste poging tot college had afgelegd, bracht hij al zijn vrije tijd door met prostituees. Zijn fantasieën over het vermoorden van de vrouwen begonnen te smachten.

Begin maart vertrokken zijn moeder en zus op vakantie. Rifkin reed New York City binnen en pakte een prostituee op en bracht haar terug naar het huis van zijn familie.

Tijdens haar verblijf sliep ze, schoot heroïne en sliep vervolgens meer, wat Rifkin irriteerde die geen interesse had in drugs. Toen pakte hij, zonder enige provocatie, een artilleriegranaat van Howitzer en sloeg haar er herhaaldelijk op het hoofd mee, waarna hij stikte en haar wurgde. Toen hij zeker wist dat ze dood was, ging hij naar bed.

Na zes uur slaap werd Rifkin wakker en begon de taak om het lichaam kwijt te raken. Eerst verwijderde hij haar tanden en schraapte haar vingerafdrukken van haar vingers zodat ze niet kon worden geïdentificeerd. Vervolgens met behulp van een X-Acto-mes, slaagde hij erin om het lichaam in zes delen te splitsen die hij in verschillende gebieden op Long Island, New York City en New Jersey verdeelde.

Futiele beloften

Het hoofd van de vrouw werd ontdekt in een verfemmer op een golfbaan in New Jersey, maar omdat Rifkin haar tanden had verwijderd, bleef haar identiteit een mysterie. Toen Rifkin op het nieuws hoorde dat het hoofd werd gevonden, raakte hij in paniek. Doodsbang dat hij op het punt stond betrapt te worden, beloofde hij zichzelf dat het een eenmalige zaak was en dat hij nooit meer zou doden. (In 2013 werd het slachtoffer door DNA geïdentificeerd als Heidi Balch.)

Tweede moord

De belofte om niet opnieuw te doden duurde ongeveer 16 maanden. In 1990 vertrokken zijn moeder en zus weer om de stad uit te gaan. Rifkin maakte van de gelegenheid gebruik om het huis voor zichzelf te hebben en pakte een prostituee genaamd Julia Blackbird en bracht haar naar huis.

Nadat hij de nacht samen had doorgebracht, reed Rifkin naar een geldautomaat om geld te krijgen om haar te betalen en ontdekte hij dat hij een nul-saldo had. Hij keerde terug naar het huis en sloeg Blackbird met een tafelpoot en vermoordde haar door haar te wurgen.

In de kelder van zijn huis ontleedde hij het lichaam en plaatste de verschillende delen in emmers die hij met beton vulde. Hij reed toen naar New York City en gooide de emmers in de East River en het Brooklyn-kanaal weg. Haar overblijfselen zijn nooit gevonden.

De telling van het lichaam klimt

Na de tweede vrouw te hebben vermoord, legde Rifkin geen gelofte af om te stoppen met doden, maar besloot hij dat het ontmantelen van de lichamen een onaangename taak was die hij moest heroverwegen.

Hij was weer van de universiteit en woonde bij zijn moeder en werkte in de tuinonderhoud. Hij probeerde een hoveniersbedrijf te openen en huurde een opslagruimte voor zijn apparatuur. Hij gebruikte het ook om de lichamen van zijn slachtoffers tijdelijk te verbergen.

Begin 1991 faalde zijn bedrijf en had hij schulden. Hij slaagde erin om een ​​paar deeltijdbanen te krijgen, die hij vaak verloor omdat de banen interfereerden met wat hij het leukste vond - wurgende prostituees. Hij werd ook zelfverzekerder over het niet gepakt worden.

Meer slachtoffers

Vanaf juli 1991 begonnen de moorden van Rifkin vaker te komen. Hier is de lijst van zijn slachtoffers:

• Barbara Jacobs, 31 jaar oud, vermoordde 14 juli 1991. Haar lichaam werd gevonden in een plastic zak die in een kartonnen doos was geplaatst en in de Hudson River was gestopt.
• Mary Ellen DeLuca, 22 jaar oud, vermoord op 1 september 1991, omdat ze klaagde over seks nadat Rifkin haar crack-cocaïne had gekocht.
• Yun Lee, 31 jaar oud, gedood op 23 september 1991. Ze werd gewurgd en haar lichaam werd in de East River gelegd.
• Jane Doe # 1, werd begin december 1991 gedood. Rifkin wurgde haar tijdens seks, stopte haar lichaam in een 55-liter olievat en gooide het in de East River.
• Lorraine Orvieto, 28 jaar oud, prostitueerde in Bayshore, Long Island toen Rifkin haar ophaalde en haar wurgde tijdens seks. Hij verwijderde haar lichaam door het in een olievat en in Coney Island River te plaatsen, waar het maanden later werd ontdekt.
• Mary Ann Holloman, 39, werd gedood op 2 januari 1992. Haar lichaam werd de volgende juli gevonden, gevuld in een olievat in Coney Island Creek.
• Iris Sanchez, 25 jaar oud, gedood op moederdagweekend, 10 mei 1992. Rifkin legde haar lichaam onder een oude matras in een illegale stortplaats in de buurt van de JFK International Airport.
• Anna Lopez, 33 jaar oud, en de moeder van drie kinderen, werd op 25 mei 1992 dood gewurgd. Rifkin verwijderde haar lichaam langs I-84 in Putnam County.
• Jane Doe # 2 werd midden winter 1991 vermoord. Op 13 mei 1992 werden delen van haar lichaam gevonden in een olievat drijvend in Newton Creek in Brooklyn, New York.
• Violet O'Neill, 21 jaar oud, werd in juni 1992 gedood in het huis van Rifkin's moeder. Daar ontleedde hij haar in de badkuip, wikkelde de lichaamsdelen in plastic en gooide ze weg in rivieren en kanalen in New York City. Haar romp werd gevonden drijvend in de Hudson River en dagen later werden andere lichaamsdelen gevonden in een koffer.
• Mary Catherine Williams, 31 jaar oud, werd gedood in het huis van Rifkin's moeder op 2 oktober 1992. Haar overblijfselen werden gevonden in Yorktown, New York de volgende december.
• Jenny Soto, 23, werd op 16 november 1992 dood gewurgd. Haar lichaam werd de volgende dag gevonden drijvend in Harlem River in New York City.
• Leah Evens, 28, en de moeder van twee kinderen werden gedood op 27 februari 1993. Rifkin begroef het lijk in het bos op Long Island. Haar lichaam werd drie maanden later ontdekt.
• Lauren Marquez, 28, werd gedood op 2 april 1993 en haar lichaam werd achtergelaten in de Pine Barrens in Suffolk County, New York, op Long Island.
• Tiffany Bresciani, 22, was het laatste slachtoffer van Joel Rifkin. Op 24 juni 1993 wurgde hij haar en legde haar lichaam drie dagen lang in de garage van zijn moeder voordat hij de gelegenheid kreeg om het weg te gooien.

Rifkin's Crime Is Discovered

Op ongeveer 28.00 uur maandag 28 juni 1993, veegde Rifkin zijn neus af met Noxzema zodat hij de scherpe geur kon verdragen die afkomstig was van het lijk van Bresciani. Hij plaatste het in het bed van zijn pick-up en stapte op de Southern State Highway in zuidelijke richting naar Melville's Republic Airport, waar hij van plan was het te verwijderen..

Ook in het gebied waren staat troopers, Deborah Spaargaren en Sean Ruane, die merkten dat Rifkin's vrachtwagen geen kenteken had. Ze probeerden hem over te halen, maar hij negeerde hen en bleef rijden. De officieren gebruikten toen de sirene en een luidspreker, maar toch weigerde Rifkin te stoppen. Toen, net toen de officieren om back-up vroegen, probeerde Rifkin een gemiste bocht te corrigeren en ging hij recht in een lichtmast.

Ongedeerd kwam Rifkin uit de vrachtwagen en werd onmiddellijk in handboeien geplaatst. Beide officieren realiseerden zich snel waarom de bestuurder niet was gestopt toen de geur van een rottend lijk de lucht doordrong..

Het lichaam van Tiffany werd gevonden en terwijl hij Rifkin ondervroeg, legde hij terloops uit dat ze een prostituee was met wie hij had betaald om seks mee te hebben en toen ging het slecht en vermoordde hij haar en ging hij naar het vliegveld zodat hij zich kon ontdoen van de lichaam. Vervolgens vroeg hij de officieren of hij een advocaat nodig had.

Rifkin werd naar het politiebureau in Hempstead, New York gebracht en na een korte periode van ondervraging door detectives begon hij te onthullen dat het lichaam dat ze ontdekten slechts het topje van de ijsberg was en bood het nummer "17" aan.

De zoektocht naar Rifkin's slachtoffers

Een doorzoeking van zijn slaapkamer in het huis van zijn moeder leverde een berg bewijs op tegen Rifkin, waaronder rijbewijzen voor vrouwen, ondergoed voor vrouwen, sieraden, voorgeschreven medicijnflessen voor vrouwen, portemonnees en portefeuilles, foto's van vrouwen, make-up, haaraccessoires en dameskleding . Veel van de items kunnen worden gekoppeld aan slachtoffers van onopgeloste moorden.

Er was ook een grote verzameling boeken over seriemoordenaars en pornofilms met thema's rond sadisme.

In de garage vonden ze drie ons menselijk bloed in de kruiwagen, gereedschap bedekt met bloed en een kettingzaag met bloed en menselijk vlees dat vast zat in de messen.

Ondertussen schreef Joel Rifkin een lijst voor de onderzoekers met de namen en datums en locaties van de lichamen van 17 vrouwen die hij had vermoord. Zijn herinnering was niet perfect, maar met zijn bekentenis, het bewijs, vermiste personen en onbekende lichamen die in de loop der jaren waren opgedoken, werden 15 van de 17 slachtoffers geïdentificeerd.

Het proces in Nassau County

Rifkin's moeder huurde een advocaat in om Joel te vertegenwoordigen, maar hij ontsloeg hem en huurde wetspartners Michael Soshnick en John Lawrence in. Soshnick was een voormalige officier van justitie in Nassau County en had de reputatie een uitstekende strafrechtadvocaat te zijn. Zijn partner Lawrence had geen ervaring in het strafrecht.

Rifkin werd in Nassau County aangeklaagd voor de moord op Tiffany Bresciani, waaraan hij niet schuldig pleitte.

Tijdens de onderdrukkingshoorzitting die in november 1993 begon, probeerde Soshnick tevergeefs om Rifkin's bekentenis en zijn toelating tot het doden van Tiffany Bresciani te onderdrukken, op grond van het feit dat de staatstroepen geen waarschijnlijke reden hadden om de vrachtwagen te doorzoeken.

Twee maanden na de hoorzitting kreeg Rifkin een pleidooi van 46 jaar voor het leven aangeboden in ruil voor een schuldig pleidooi van 17 moorden, maar hij wees het af, ervan overtuigd dat zijn advocaten hem konden afzetten door te pleiten voor krankzinnigheid.

Tijdens de hoorzitting van vier maanden beledigde Soshnick de rechter door te laat of helemaal niet te verschijnen en vaak onvoorbereid aan te komen. Deze geïrriteerde rechter Wexner en tegen maart trok hij de stekker uit de hoorzitting en kondigde aan dat hij voldoende bewijs had gezien om de verdediging te verwerpen en hij beval het proces in april te beginnen..

Woedend door het nieuws ontsloeg Rifkin Soshnick, maar hield Lawrence aan, hoewel het zijn eerste strafzaak zou zijn.

Het proces begon op 11 april 1994 en Rifkin pleitte niet schuldig vanwege tijdelijke krankzinnigheid. De jury was het daar niet mee eens en vond hem schuldig aan moord en roekeloos gevaar. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar tot leven.

De zin

Rifkin werd overgebracht naar Suffolk County om terecht te staan ​​voor de moorden op Evans en Marquez. De poging om zijn bekentenis te laten onderdrukken werd opnieuw afgewezen. Dit keer pleitte Rifkin schuldig en ontving hij twee extra opeenvolgende termijnen van 25 jaar tot leven.

Soortgelijke scenario's werden gespeeld in Queens en in Brooklyn. Tegen de tijd dat het voorbij was, werd Joel Rifkin, de meest productieve seriemoordenaar in de geschiedenis van New York, schuldig bevonden aan het vermoorden van negen vrouwen en had hij in totaal 203 jaar gevangenisstraf gekregen. Hij is momenteel gehuisvest in de Clinton Correctional Facility in Clinton County, New York.