Cold War Convair B-36 Vredestichter

De Convair B-36 Peacemaker overbrugde de werelden van voor en na de Tweede Wereldoorlog. Opgevat als een lange-afstands bommenwerper voor het Amerikaanse luchtmachtkorps als Groot-Brittannië zou worden verslagen door Duitsland, werd het ontwerp naar voren geschoven om te dienen als de eerste specifieke nucleaire bommenwerper van de naoorlogse atoomtijd. Om aan de ontwerpspecificaties te voldoen, bleek de B-36 een enorm vliegtuig te zijn en onhandig om te vliegen. De vroege ontwikkeling werd geplaagd door ontwerpkwesties en een gebrek aan prioriteit tijdens de oorlogsjaren.

Snelle feiten: B-36J-III Vredestichter

• Lengte: 161 ft. 1 in.
• spanwijdte: 230 ft.
• Hoogte: 46 ft. 9 in.
• Vleugel gebied: 4.772 sq. Ft.
• Leeg gewicht: 171.035 pond.
• Geladen gewicht: 266,100 pond.
• Bemanning: 9

Prestatie

• Energiecentrale: 4 × General Electric J47 turbojets, 6 × Pratt & Whitney R-4360-53 "Wasp Major" radialen, elk 3.800 pk
• bereik: 6.795 mijl
• Maximale snelheid: 411 mph
• Plafond: 48.000 ft.

bewapening

• Guns: 8 op afstand bediende torentjes van 2 × 20 mm M24A1 autocannons

Nadat het in 1949 werd geïntroduceerd, werd de B-36 gekastijd vanwege zijn kosten en slecht onderhoud. Hoewel het deze kritiek en meedogenloze aanvallen van de Amerikaanse marine, die ook een nucleaire leveringsrol wilde vervullen, overleefde, bleek de levensduur ervan te kort omdat de technologie het snel achterhaald maakte. Ondanks zijn tekortkomingen vormde de B-36 de ruggengraat van het Strategic Air Command van de Amerikaanse luchtmacht tot de komst van de B-52 Stratofortress in 1955.

Origins

Begin 1941, toen de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) woedde in Europa, begon het US Army Air Corps zich zorgen te maken over de reikwijdte van zijn bommenwerpers. Met de val van Groot-Brittannië nog steeds een potentiële realiteit, besefte de USAAC dat in elk potentieel conflict met Duitsland, een bommenwerper met transcontinentale capaciteiten en voldoende bereik nodig zou zijn om doelen vanuit Europa in Newfoundland te bereiken. Om in deze behoefte te voorzien, gaf het specificaties uit voor een bommenwerper met een zeer groot bereik in 1941. Deze eisen vereisten een kruissnelheid van 275 mph, een dienstplafond van 45.000 voet en een maximum bereik van 12.000 mijl.

Deze vereisten bleken snel voorbij de mogelijkheden van de bestaande technologie en de USAAC verminderde hun vereisten in augustus 1941 tot een bereik van 10.000 mijl, een plafond van 40.000 voet en een kruissnelheid van tussen de 240 en 300 mph. De enige twee aannemers die deze oproep beantwoordden, waren Consolidated (Convair na 1943) en Boeing. Na een korte ontwerpwedstrijd won Consolidated in oktober een ontwikkelingscontract. Uiteindelijk, het project XB-36 vormend, beloofde Consolidated binnen 30 maanden een prototype met het tweede halfjaar later. Dit tijdschema werd snel verstoord door de Amerikaanse toetreding tot de oorlog.

Ontwikkeling & vertragingen

Met het bombardement op Pearl Harbor kreeg Consolidated de opdracht het project te vertragen en zich te concentreren op de productie van B-24 Liberator. Hoewel aanvankelijk het model werd voltooid in juli 1942, werd het project geteisterd door vertragingen veroorzaakt door een gebrek aan materiaal en mankracht, evenals een verhuizing van San Diego naar Fort Worth. Het B-36-programma herwon enige tractie in 1943 toen de Amerikaanse luchtmacht steeds meer lange afstandsbommenwerpers nodig had voor de campagnes in de Stille Oceaan. Dit leidde tot een bestelling van 100 vliegtuigen voordat het prototype was voltooid of getest.

B-36A Vredestichter met een B-29 Superfortress voor maatvergelijking, 1948. Amerikaanse luchtmacht

Ontwerpers van Convair overwonnen deze obstakels en produceerden een gigantisch vliegtuig dat de bestaande bommenwerper in omvang ver overtrof. De B-36 versloeg de nieuw aankomende B-29 Superfortress en bezat enorme vleugels die kruishoogtes boven de plafonds van bestaande jagers en luchtafweergeschut mogelijk maakten. Voor kracht, de B-36 opgenomen zes Pratt & Whitney R-4360 'Wasp Major' radiale motoren gemonteerd in een duwer configuratie. Hoewel deze opstelling de vleugels efficiënter maakte, leidde dit tot problemen met oververhitting van de motoren.

Ontworpen om een ​​maximale bomlading van 86.000 lbs te dragen, werd de B-36 beschermd door zes op afstand bedienbare torentjes en twee vaste torentjes (neus en staart) die alle twee een 20 mm kanon hadden gemonteerd. Bemand door een bemanning van vijftien, had de B-36 een onder druk staand cockpit en bemanningscompartiment. De laatste was verbonden met de eerste door een tunnel en bezat een kombuis en zes stapelbedden. Het ontwerp werd aanvankelijk geplaagd door problemen met het landingsgestel waardoor de vliegvelden beperkt konden worden. Deze werden opgelost en op 8 augustus 1946 vloog het prototype voor het eerst.

XB-36 Peacemaker tijdens zijn eerste vlucht, 1946. US Air Force

Het vliegtuig verfijnen

Al snel werd een tweede prototype gebouwd met een bellenkap. Deze configuratie is overgenomen voor toekomstige productiemodellen. Terwijl in 1948 21 B-36A's werden geleverd aan de Amerikaanse luchtmacht, waren deze grotendeels voor het testen en het grootste deel werd later omgezet in verkenningsvliegtuigen RB-36E. Het jaar daarop werden de eerste B-36B's geïntroduceerd in USAF bommenwerperseskaders. Hoewel het vliegtuig aan de specificaties van 1941 voldeed, werden ze geplaagd door motorbranden en onderhoudsproblemen. Convair werkte aan de verbetering van de B-36 en voegde later vier General Electric J47-19 straalmotoren toe aan het vliegtuig gemonteerd in dubbele pods nabij de vleugeltips.

Nagesynchroniseerd met de B-36D, deze variant bezat een hogere topsnelheid, maar het gebruik van de straalmotoren verhoogde het brandstofverbruik en verminderde bereik. Als gevolg hiervan was het gebruik ervan doorgaans beperkt tot starts en aanvalsruns. Met de ontwikkeling van vroege lucht-lucht raketten begon de USAF te voelen dat de wapens van de B-36 verouderd waren. Begin in 1954 onderging de B-36-vloot een reeks "vedergewicht" -programma's die de defensieve bewapening en andere functies elimineerden met als doel het gewicht te verminderen en het bereik en het plafond te vergroten.

Operationele geschiedenis

Hoewel grotendeels achterhaald toen het in 1949 in dienst kwam, werd de B-36 een belangrijke troef voor het Strategic Air Command vanwege zijn lange afstand en bomcapaciteit. Het enige vliegtuig in de Amerikaanse inventaris dat in staat is om de eerste generatie kernwapens te dragen, werd de B-36-kracht meedogenloos geboord door SAC-generaal-generaal Curtis LeMay. Bekritiseerd als een dure blunder vanwege het slechte onderhoudsrecord, overleefde de B-36 een financieringsoorlog met de Amerikaanse marine, die ook probeerde de nucleaire afleveringsrol te vervullen.

Tijdens deze periode was de B-47 Stratojet in ontwikkeling, hoewel het bereik, zelfs toen het in 1953 werd geïntroduceerd, inferieur was aan de B-36. Vanwege de grootte van het vliegtuig bezaten weinig SAC-bases hangars die groot genoeg waren voor de B-36. Als gevolg hiervan werd het grootste deel van het onderhoud van het vliegtuig buiten uitgevoerd. Dit werd gecompliceerd door het feit dat het grootste deel van de B-36-vloot was gestationeerd in de noordelijke Verenigde Staten, Alaska en het Noordpoolgebied om de vlucht naar doelen in de Sovjetunie te verkorten en waar het weer vaak zwaar was. In de lucht werd de B-36 beschouwd als een nogal lelijk vliegtuig om te vliegen vanwege zijn grootte.

RB-36D Vredestichter tijdens de vlucht ,. Amerikaanse luchtmacht

Verkenningsvariant

Naast de bommenwerpervarianten van de B-36, bood het verkenningstype RB-36 waardevolle service tijdens zijn carrière. Aanvankelijk in staat om boven Sovjet-luchtverdediging te vliegen, had de RB-36 een verscheidenheid aan camera's en elektronische apparatuur. Met een bemanning van 22, zag het type dienst in het Verre Oosten tijdens de Koreaanse oorlog, hoewel het geen overvluchten van Noord-Korea uitvoerde. De RB-36 werd tot 1959 behouden door SAC.