Samenhang in samenstelling

In compositie verwijst coherentie naar de betekenisvolle verbanden die lezers of luisteraars waarnemen in een geschreven of mondelinge tekst, vaak taalkundige of discourscoherentie genoemd, en kan optreden op lokaal of globaal niveau, afhankelijk van het publiek en de schrijver.

Coherentie wordt direct verhoogd door de hoeveelheid begeleiding die een schrijver de lezer biedt, hetzij door contextaanwijzingen of door direct gebruik van overgangszinnen om de lezer door een argument of een verhaal te leiden.

Woordkeuze en zin- en alineastructuur beïnvloeden de coherentie van een geschreven of gesproken stuk, maar culturele kennis, of begrip van de processen en natuurlijke orden op lokaal en globaal niveau, kan ook dienen als samenhangende elementen van het schrijven. 

De lezer begeleiden

Het is belangrijk in compositie om de samenhang van een stuk te behouden door de lezer of luisteraar door het verhaal of proces te leiden door samenhangende elementen aan de vorm te geven. In "Marking Discourse Coherence" stelt Uta Lenk dat het begrip van de lezer of luisteraar van coherentie wordt beïnvloed door de mate en het soort begeleiding dat door de spreker wordt gegeven: hoe meer begeleiding er wordt gegeven, hoe gemakkelijker het voor de luisteraar is om de coherentie vast te stellen volgens de bedoelingen van de spreker. "

Overgangswoorden en -zinnen zoals "daarom", "als resultaat", "omdat" en dergelijke dienen om de ene positie met de andere te verbinden, hetzij door oorzaak en gevolg of door correlatie van gegevens, terwijl andere overgangselementen zoals het combineren en verbinden van zinnen of herhaling van trefwoorden en structuren kan de lezer op dezelfde manier helpen om verbanden te leggen in samenhang met hun culturele kennis van het onderwerp.

Thomas S. Kane beschrijft dit samenhangende element als "stroom" in "The New Oxford Guide to Writing", waarin deze "onzichtbare links die de zinnen van een paragraaf binden op twee basismanieren kunnen worden vastgesteld." De eerste, zegt hij, is om een ​​plan op te stellen in de eerste van de paragraaf en elk nieuw idee te introduceren met een woord dat zijn plaats in dit plan aangeeft, terwijl de tweede zich concentreert op de opeenvolgende koppeling van zinnen om het plan te ontwikkelen door elke zin te verbinden met degene ervoor.

Samenhang opbouwen

Coherentie in compositie en constructie-theorie berust op het lokale en globale begrip van de lezer van de geschreven en gesproken taal, waarbij de bindende elementen van tekst worden afgeleid die hen helpen bij het begrijpen van de bedoelingen van de auteur. 

Zoals Arthur C. Graesser, Peter Wiemer-Hasting en Katka Wiener-Hastings het verwoordden in "het construeren van inferenties en relaties tijdens tekstbegrip, wordt" lokale samenhang "bereikt als de lezer de binnenkomende zin kan koppelen aan informatie in de vorige zin of aan de inhoud in werkgeheugen. " Anderzijds komt globale coherentie voort uit de hoofdboodschap of het punt van de structuur van de zin of uit een eerdere verklaring in de tekst. 

Als deze zin niet wordt aangestuurd door dit wereldwijde of lokale begrip, krijgt de zin doorgaans samenhang door expliciete kenmerken zoals anaforische verwijzingen, verbindingen, predicaten, signaalgevers en overgangszinnen.. 

In elk geval is coherentie een mentaal proces en verklaart het coherentieprincipe 'het feit dat we niet alleen met verbale middelen communiceren', aldus Edda Weigand's 'Taal als dialoog: van regels naar principes'. Uiteindelijk komt het dus aan op de eigen bevattingsvaardigheden van de luisteraar of de leider, hun interactie met de tekst, die de ware samenhang van een stuk beïnvloedt.