Onafhankelijkheidsdag in Chili 18 september 1810
Share
Op 18 september 1810 brak Chili af van de Spaanse overheersing en verklaarde hun onafhankelijkheid (hoewel ze in theorie nog steeds loyaal waren aan koning Ferdinand VII van Spanje, toen een gevangene van de Fransen). Deze verklaring leidde uiteindelijk tot meer dan een decennium van geweld en oorlogvoering die niet eindigde tot het laatste royalistische bolwerk in 1826 viel. 18 september wordt in Chili gevierd als Onafhankelijkheidsdag.
Prelude to Independence
In 1810 was Chili een relatief klein en geïsoleerd deel van het Spaanse rijk. Het werd geregeerd door een gouverneur, benoemd door de Spanjaarden, die antwoordde aan de onderkoning in Buenos Aires. De feitelijke onafhankelijkheid van Chili in 1810 kwam tot stand als gevolg van een aantal factoren, waaronder een corrupte gouverneur, de Franse bezetting van Spanje en een groeiend sentiment voor onafhankelijkheid.
Een kromme gouverneur
De gouverneur van Chili, Francisco Antonio García Carrasco, was betrokken bij een enorm schandaal in oktober 1808. Het Britse walvisfregat Scorpionbezocht Chileense kusten om een lading gesmokkelde stoffen te verkopen, en García Carrasco maakte deel uit van een samenzwering om de gesmokkelde goederen te stelen. Tijdens de overval werden de kapitein van de schorpioen en enkele van zijn matrozen vermoord en het resulterende schandaal bezoedelde García Carrasco's naam voor altijd. Een tijdlang kon hij niet eens regeren en moest hij zich verbergen in zijn hacienda in Concepción. Dit wanbeleid van een Spaanse ambtenaar zorgde voor het vuur van onafhankelijkheid.
Groeiend verlangen naar onafhankelijkheid
Overal in de Nieuwe Wereld vroegen Europese koloniën om onafhankelijkheid. De koloniën van Spanje keken naar het noorden, waar de Verenigde Staten hun Britse meesters van zich hadden afgezet en hun eigen natie hadden gevormd. In het noorden van Zuid-Amerika werkten Simón Bolivar, Francisco de Miranda en anderen voor onafhankelijkheid voor Nieuw Granada. In Mexico zou pater Miguel Hidalgo de Mexicaanse onafhankelijkheidsoorlog in september 1810 aftrappen na maanden van samenzweringen en afgebroken opstanden van de kant van de Mexicanen. Chili was niet anders: Patriotten zoals Bernardo de Vera Pintado hadden al gewerkt aan onafhankelijkheid.
Frankrijk valt Spanje binnen
In 1808 viel Frankrijk Spanje en Portugal binnen en Napoleon Bonaparte zette zijn broer op de Spaanse troon nadat hij koning Karel IV en zijn erfgenaam Ferdinand VII had gevangen genomen. Sommige Spanjaarden richtten een loyalistische regering op, maar Napoleon kon het verslaan. De Franse bezetting van Spanje veroorzaakte chaos in de koloniën. Zelfs degenen die loyaal waren aan de Spaanse kroon wilden geen belastingen naar de Franse bezettingsregering sturen. Sommige regio's en steden, zoals Argentinië en Quito, kozen een middenweg: ze verklaarden zich loyaal maar onafhankelijk totdat Ferdinand op de troon werd hersteld.
Argentijnse onafhankelijkheid
In mei 1810 namen Argentijnse Patriotten de macht over in wat bekend stond als de Mei-revolutie, waarbij ze in wezen de onderkoning afzetten. Gouverneur García Carrasco probeerde zijn gezag te laten gelden door twee Argentijnen te arresteren, José Antonio de Rojas en Juan Antonio Ovalle, evenals de Chileense patriot Bernardo de Vera Pintado en ze naar Peru te sturen, waar een andere Spaanse onderkoning nog steeds aan de macht vasthield. Woedende Chileense patriotten stonden de mannen niet toe om te worden gedeporteerd: ze gingen de straat op en eisten een open stadhuis om hun toekomst te bepalen. Op 16 juli 1810 zag García Carrasco het schrift aan de muur en stapte vrijwillig af.
Regel van Mateo de Toro y Zambrano
Het resulterende stadhuis verkoos graaf Mateo de Toro y Zambrano als gouverneur. Een soldaat en lid van een belangrijke familie, De Toro was goed bedoeld, maar een beetje daffy in zijn opgroeiende jaren (hij was in zijn 80's). De leidende burgers van Chili waren verdeeld: sommigen wilden een schone pauze van Spanje, anderen (meestal Spanjaarden die in Chili wonen) wilden loyaal blijven en weer anderen gaven de voorkeur aan de middelste route van beperkte onafhankelijkheid totdat Spanje weer op de been kwam. Zowel royalisten als patriotten gebruikten de korte regering van Toro om hun argumenten voor te bereiden.
De vergadering van 18 september
De belangrijkste burgers van Chili riepen op 18 september op tot een bijeenkomst om de toekomst te bespreken. Driehonderd van de belangrijkste inwoners van Chili waren aanwezig: de meeste waren Spanjaarden of rijke Creolen uit belangrijke families. Tijdens de vergadering werd besloten het pad van Argentinië te volgen: een onafhankelijke regering oprichten, nominaal loyaal aan Ferdinand VII. De aanwezige Spanjaarden zagen het voor wat het was - onafhankelijkheid achter de sluier van loyaliteit - maar hun bezwaren werden verworpen. Er werd een junta gekozen en de Toro y Zambrano werd president.
The Legacy of Chile's 18 September Movement
De nieuwe regering had vier kortetermijndoelen: een congres opzetten, een nationaal leger oprichten, vrijhandel verklaren en in contact komen met de junta die Argentinië leidde. De bijeenkomst op 18 september zette Chili stevig op de weg naar onafhankelijkheid en was het eerste Chileense zelfbestuur sinds vóór de dagen van de verovering. Het markeerde ook de aankomst op het toneel van Bernardo O'Higgins, zoon van een voormalige onderkoning. O'Higgins nam deel aan de vergadering van 18 september en zou uiteindelijk de grootste onafhankelijkheidshoofd van Chili worden.
Het pad van Chili naar onafhankelijkheid zou bloederig zijn, omdat patriotten en royalisten het hele decennium door de lengte van de natie zouden vechten. Desondanks was onafhankelijkheid onvermijdelijk voor de voormalige Spaanse koloniën en de vergadering van 18 september was een belangrijke eerste stap.
Celebrations
Vandaag wordt 18 september in Chili gevierd als hun Onafhankelijkheidsdag. Het wordt herinnerd met de feesten patrias of "nationale partijen." Het feest begint begin september en kan weken duren. Overal in Chili vieren mensen met eten, optochten, re-enactments en dansen en muziek. De nationale rodeofinales worden gehouden in Rancagua, duizenden vliegers vullen de lucht in Antofagasta, in Maule spelen ze traditionele spellen, en veel andere plaatsen hebben traditionele feesten. Als je naar Chili gaat, is half september een goed moment om de festiviteiten te vangen.
bronnen
- Concha Cruz, Alejandor en Maltés Cortés, Julio. Historia de Chile Santiago: Bibliográfica Internacional, 2008.
- Harvey, Robert. Liberators: Latijns-Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd Woodstock: The Overlook Press, 2000.
- Lynch, John. De Spaanse Amerikaanse revoluties 1808-1826 New York: W. W. Norton & Company, 1986.
- Scheina, Robert L. Latin America's Wars, Volume 1: The Age of the Caudillo 1791-1899 Washington, D.C .: Brassey's Inc., 2003.
