Gedachten en motivaties van personages in psychologisch realisme

Psychologisch realisme is een literair genre dat bekend werd in de late 19e en vroege 20e eeuw. Het is een zeer karaktergestuurd genre van het schrijven van fictie, omdat het zich richt op de motivaties en interne gedachten van personages.

Een schrijver van psychologisch realisme wil niet alleen laten zien wat de personages doen, maar ook uitleggen waarom ze dergelijke acties ondernemen. Er is vaak een groter thema in psychologische realistische romans, waarbij de auteur een mening geeft over een maatschappelijke of politieke kwestie door de keuzes van zijn of haar personages.

Psychologisch realisme moet echter niet worden verward met psychoanalytisch schrijven of surrealisme, twee andere vormen van artistieke expressie die floreerden in de 20e eeuw en zich op unieke manieren op psychologie richtten.

Dostojevski en psychologisch realisme

Een uitstekend voorbeeld van psychologisch realisme (hoewel de auteur zelf het niet noodzakelijk eens was met de classificatie) is Fyodor Dostojevsky's 'Crime and Punishment'.

Deze roman uit 1867 (voor het eerst gepubliceerd als een reeks verhalen in een literair tijdschrift in 1866) gaat over de Russische student Rodion Raskolnikov en zijn plan om een ​​onethische pandjesbaas te vermoorden. De roman besteedt veel tijd aan het concentreren op zijn zelfbeschuldiging en probeert zijn misdaad te rationaliseren.

Gedurende de roman ontmoeten we andere personages die zich bezighouden met onsmakelijke en illegale daden gemotiveerd door hun wanhopige financiële situaties: de zus van Raskolnikov is van plan te trouwen met een man die de toekomst van haar familie kan veiligstellen, en zijn vriend Sonya prostitueert zichzelf omdat ze geen cent heeft.

Door de motivaties van de personages te begrijpen, krijgt de lezer een beter begrip van het overkoepelende thema van Dostojewski: de omstandigheden van armoede.

Amerikaans psychologisch realisme: Henry James

De Amerikaanse romanschrijver Henry James gebruikte ook psychologisch realisme in zijn romans. James onderzocht familierelaties, romantische verlangens en kleinschalige machtsstrijd door deze lens, vaak tot in de kleinste details.

In tegenstelling tot de realistische romans van Charles Dickens (die de neiging hebben directe kritiek op sociale onrechtvaardigheden te uiten) of de realistische composities van Gustave Flaubert (die zijn samengesteld uit weelderige, fijn geordende beschrijvingen van gevarieerde mensen, plaatsen en objecten), James 'werken van psychologisch realisme voornamelijk gericht op het innerlijke leven van welvarende personages.

Zijn beroemdste romans - waaronder "Het portret van een dame", "De draai van de schroef" en "De ambassadeurs" - tonen personages die geen zelfbewustzijn hebben maar vaak onvervulde verlangens hebben.

Andere voorbeelden van psychologisch realisme

James 'nadruk op psychologie in zijn romans had invloed op enkele van de belangrijkste schrijvers van het modernistische tijdperk, waaronder Edith Wharton en T.S. Eliot.

Whartons 'The Age of Innocence', die in 1921 de Pulitzer Prize for Fiction won, bood een insidervisie op de samenleving van de hogere middenklasse. De titel van de roman is ironisch omdat de hoofdpersonen, Newland, Ellen en May, in cirkels werken die allesbehalve onschuldig zijn. Hun samenleving heeft strikte regels over wat wel en niet juist is, ondanks wat haar inwoners willen.

Net als in "Criminaliteit en straf" worden de innerlijke worstelingen van Whartons personages onderzocht om hun acties te verklaren. Tegelijkertijd schetst de roman een vleiend beeld van hun wereld.

Het bekendste werk van Eliot, het gedicht 'The Love Song van J. Alfred Prufrock', valt ook in de categorie psychologisch realisme, hoewel het ook als surrealistisch of romantisch kan worden geclassificeerd. Het is een voorbeeld van het schrijven van een "stroom van bewustzijn", omdat de verteller zijn frustratie beschrijft met gemiste kansen en verloren liefde.