Casablana-conferentie tijdens de Tweede Wereldoorlog

De Casablanca-conferentie vond plaats in januari 1943 en was de derde keer dat president Franklin Roosevelt en premier Winston Churchill elkaar ontmoetten tijdens de Tweede Wereldoorlog. In november 1942 landden geallieerde troepen in Marokko en Algerije als onderdeel van operatie Torch. Regisseur Henry K. Hewitt en generaal-majoor George S. Patton, die toezicht hield op de operaties tegen Casablanca, veroverden de stad na een korte campagne waarbij een zeeslag met Franse Vichy-schepen plaatsvond. Terwijl Patton in Marokko bleef, drongen geallieerde troepen onder leiding van luitenant-generaal Dwight D. Eisenhower oostwaarts Tunesië binnen, waar een patstelling met Axis-troepen volgde.

Casablanca Conference - Planning:

In de overtuiging dat de campagne in Noord-Afrika snel zou worden afgerond, begonnen Amerikaanse en Britse leiders te debatteren over de toekomstige strategische koers van de oorlog. Terwijl de Britten er de voorkeur aan gaven om door Sicilië en Italië naar het noorden te duwen, wilden hun Amerikaanse tegenhangers een directe aanval via het kanaal direct in het hart van Duitsland. Omdat deze kwestie, evenals enkele andere, inclusief plannen voor de Stille Oceaan, uitgebreid moesten worden besproken, werd besloten een conferentie te plannen tussen Roosevelt, Churchill en hun respectieve senior leiderschap onder de codenaam SYMBOL. De twee leiders kozen Casablanca als de locatie van de vergadering en de organisatie en de beveiliging voor de conferentie viel voor Patton. Patton koos het Anfa Hotel om te hosten en ging verder met het voldoen aan de logistieke behoeften van de conferentie. Hoewel de Sovjetleider Joseph Stalin was uitgenodigd, weigerde hij deel te nemen vanwege de voortdurende slag om Stalingrad.

Casablanca Conference - De vergaderingen beginnen:

De eerste keer dat een Amerikaanse president het land in oorlogstijd had verlaten, bestond de reis van Roosevelt naar Casablanca uit een trein naar Miami, FL en vervolgens een reeks gecharterde Pan Am-vluchten waarmee hij stopte in Trinidad, Brazilië en Gambia voordat hij eindelijk aankwam op zijn bestemming. Churchill vertrekkend uit Oxford vloog Churchill, zwak vermomd als officier van de Royal Air Force, vanuit Oxford aan boord van een onverwarmde bommenwerper. Aangekomen in Marokko werden beide leiders snel naar het Anfa Hotel gebracht. Het hotel was het centrum van een door Patton gebouwd plein van anderhalve kilometer en diende eerder als huisvesting voor de Duitse wapenstilstandscommissie. Hier begonnen de eerste vergaderingen van de conferentie op 14 januari. De volgende dag ontvingen de gecombineerde leiders een briefing over de campagne in Tunesië van Eisenhower.

Naarmate de gesprekken voortzetten, werd snel overeenstemming bereikt over de noodzaak om de Sovjet-Unie te versterken, de bombardementen op Duitsland te concentreren en de Slag om de Atlantische Oceaan te winnen. De discussies liepen toen vast toen de focus verschoof naar het toewijzen van middelen tussen Europa en de Stille Oceaan. Terwijl de Britten voorstander waren van een defensieve houding in de Stille Oceaan en een totale focus op het verslaan van Duitsland in 1943, vreesden hun Amerikaanse tegenhangers Japan tijd te geven hun winst te consolideren. Verdere meningsverschillen ontstonden met betrekking tot plannen voor Europa na overwinning in Noord-Afrika. Terwijl Amerikaanse leiders bereid waren om een ​​invasie van Sicilië op te zetten, wilden anderen, zoals de Amerikaanse stafchef generaal George Marshall, de ideeën van Groot-Brittannië kennen om een ​​moordende klap tegen Duitsland te slaan.

Casablanca Conference - The Talks Continue:

Deze bestonden grotendeels uit een duw door Zuid-Europa naar wat Churchill de 'zachte onderbuik' van Duitsland noemde. Men was van mening dat een aanval op Italië de regering van Benito Mussolini uit de oorlog zou halen en Duitsland zou dwingen de strijdkrachten naar het zuiden te verplaatsen om de geallieerde dreiging het hoofd te bieden. Dit zou de nazi-positie in Frankrijk verzwakken en op een later tijdstip een cross-channel invasie mogelijk maken. Hoewel de Amerikanen liever een directe staking in Frankrijk hadden gehad in 1943, ontbrak het hun aan een duidelijk plan om de Britse voorstellen tegen te gaan en de ervaring in Noord-Afrika had aangetoond dat extra mannen en training nodig zouden zijn. Omdat het onmogelijk zou zijn om deze snel te verkrijgen, werd besloten om de mediterrane strategie voort te zetten. Voordat hij dit punt toegaf, wist Marshall een compromis te bereiken waarin de geallieerden werden opgeroepen het initiatief in de Stille Oceaan te handhaven zonder de inspanningen om Duitsland te verslaan te ondermijnen.

Hoewel de overeenkomst de Amerikanen toestond om vergelding tegen Japan te blijven zoeken, toonde het ook aan dat ze zwaar waren overtroffen door de beter voorbereide Britten. Een van de andere discussiepunten was het verkrijgen van een zekere eenheid tussen de Franse leiders generaal Charles de Gaulle en generaal Henri Giraud. Terwijl de Gaulle Giraud als een Anglo-Amerikaanse marionet beschouwde, geloofde de laatste dat de eerste een zelfzuchtige, zwakke commandant was. Hoewel beiden Roosevelt ontmoetten, maakten geen van beide indruk op de Amerikaanse leider. Op 24 januari werden zevenentwintig verslaggevers naar het hotel geroepen voor een aankondiging. Verrast om daar een groot aantal hoge geallieerde militaire leiders te vinden, waren ze verbluft toen Roosevelt en Churchill verschenen voor een persconferentie. Samen met de Gaulle en Giraud dwong Roosevelt de twee Fransen om elkaar een hand te geven in een show van eenheid.

Casablanca Conference - De verklaring van Casablanca:

Roosevelt sprak de verslaggevers toe en gaf vage details over de aard van de conferentie en verklaarde dat de vergaderingen het Britse en Amerikaanse personeel de gelegenheid hadden gegeven om een ​​aantal belangrijke kwesties te bespreken. In de toekomst verklaarde hij dat 'vrede alleen ter wereld kan komen door de totale uitschakeling van Duitse en Japanse oorlogsmacht'. Voortgaand, verklaarde Roosevelt dat dit de "onvoorwaardelijke overgave van Duitsland, Italië en Japan" betekende. Hoewel Roosevelt en Churchill in de voorafgaande dagen het concept van onvoorwaardelijke overgave hadden besproken en overeengekomen, verwachtte de Britse leider niet dat zijn tegenpartij op dat moment zo'n botte verklaring zou afleggen. Bij het afsluiten van zijn opmerkingen benadrukte Roosevelt dat onvoorwaardelijke overgave niet 'de vernietiging van de bevolking van Duitsland, Italië of Japan betekende, maar wel [de] vernietiging van de filosofieën in die landen die [waren] gebaseerd op verovering en onderwerping van andere mensen. " Hoewel over de gevolgen van de verklaring van Roosevelt veel is gedebatteerd, was het duidelijk dat hij het vage type wapenstilstand wilde vermijden dat de Eerste Wereldoorlog had beëindigd.

Casablanca Conference - Nasleep:

Na een excursie naar Marrakesh vertrokken de twee leiders naar Washington, DC en Londen. Tijdens de vergaderingen in Casablanca werd een cross-channel invasie met een jaar uitgesteld en gezien de geallieerde troepenmacht in Noord-Afrika was het volgen van een mediterrane strategie onvermijdelijk. Hoewel de twee partijen formeel overeenstemming hadden bereikt over de invasie van Sicilië, bleven de details van toekomstige campagnes dubbelzinnig. Hoewel velen bezorgd waren dat de onvoorwaardelijke overleveringsvraag de speelruimte van de geallieerden om de oorlog te beëindigen zou verminderen en de vijandelijke weerstand zou vergroten, bood het een duidelijke verklaring van oorlogsdoelen die de publieke opinie weerspiegelde. Ondanks de meningsverschillen en debatten in Casablanca, heeft de conferentie gewerkt aan een zekere verwantschap tussen de hogere leiders van de Amerikaanse en Britse militairen. Deze zouden de sleutel blijken te zijn naarmate het conflict voortschreed. De geallieerde leiders, waaronder Stalin, zouden elkaar in november opnieuw ontmoeten op de conferentie van Teheran.