Biografie van A. Philip Randolph, leider van de arbeidersbeweging

Asa Philip Randolph werd geboren op 15 april 1889 in Crescent City, Florida, en stierf op 16 mei 1979 in New York City. Hij was een burgerrechten- en arbeidsactivist, bekend om zijn rol in het organiseren van de Brotherhood of Sleeping Car Porters en voor het leiden van de mars naar Washington. Hij beïnvloedde ook presidenten Franklin D. Roosevelt en Harry Truman om uitvoerende bevelen uit te vaardigen die discriminatie en segregatie in respectievelijk de defensie-industrie en de strijdkrachten verbood.

A. Philip Randolph

• Voor-en achternaam: Asa Philip Randolph
• Bezetting: Leider van de arbeidersbeweging, burgerrechtenactivist
• Geboren: 15 april 1889 in Crescent City, Florida
• Ging dood: 16 mei 1979 in New York City
• Ouders: Rev. James William Randolph en Elizabeth Robinson Randolph
• Onderwijs: Cookman Instituut
• Echtgenoot: Lucille Campbell Green Randolph
• Belangrijkste prestaties: Organisator van de Brotherhood of Sleeping Car Porters, voorzitter van de March on Washington, ontvanger van de Presidential Medal of Freedom
• Beroemd citaat: “Vrijheid wordt nooit verleend; het is gewonnen. Gerechtigheid wordt nooit gegeven; het wordt geëist. "

Vroege jaren

A. Philip Randolph werd geboren in Crescent City, Florida, maar groeide op in Jacksonville. Zijn vader, de Eerwaarde James William Randolph, was kleermaker en predikant in de African Methodist Episcopal Church; zijn moeder, Elizabeth Robinson Randolph, was een naaister. Randolph had ook een oudere broer genaamd James.

Randolph heeft zijn activistische inslag waarschijnlijk geërfd van zijn ouders, die hem het belang van persoonlijk karakter, opleiding en opkomen voor zichzelf hebben geleerd. Hij vergat nooit de nacht dat zijn ouders zich allebei bewapend toen een menigte op weg was om een ​​man in de gevangenis van de provincie te lynchen. Met een pistool onder zijn jas ging zijn vader naar de gevangenis om de menigte te breken. Ondertussen hield Elizabeth Randolph thuis de wacht met een jachtgeweer.

President van de Broederschap A. Philip Randolph, zittend aan zijn bureau. Rex Hardy Jr. / Getty Images 

Dit was niet de enige manier waarop zijn vader en moeder hem beïnvloedden. Wetende dat zijn ouders onderwijs waardeerden, excelleerde Randolph op school, net als zijn broer. Ze gingen op dat moment naar de enige school voor zwarte studenten in het Jacksonville-gebied, het Cookman Institute. In 1907 studeerde hij af als valedictorian van zijn klas.

Een activist in New York

Vier jaar na de middelbare school verhuisde Randolph naar New York City in de hoop acteur te worden, maar hij gaf zijn droom op omdat zijn ouders het afkeurden. Geïnspireerd door W.E.B. DuBois 'boek' The Souls of Black Folk ', waarin de Afrikaanse Amerikaanse identiteit werd verkend, begon Randolph zich te concentreren op sociaal-politieke kwesties. Hij concentreerde zich ook op zijn persoonlijke leven, trouwde met een rijke weduwe genaamd Lucille Campbell Green in 1914. Ze was een zakenvrouw en een socialist, en ze was in staat om financiële steun te geven aan het activisme van haar man, inclusief zijn overzicht van een tijdschrift genaamd The Messenger.

De publicatie had een socialistische neiging, en Columbia University-student Chandler Owen leidde het met Randolph. Beide mannen waren tegen de Eerste Wereldoorlog en werden door de autoriteiten gemonitord voor het uitspreken van het internationale conflict, waarbij de Verenigde Staten in 1917 betrokken raakten. De oorlog eindigde het jaar daarop en Randolph streefde andere vormen van activisme na.

Leden van de Brotherhood of Sleeping Car Porters, de eerste succesvolle Afro-Amerikaanse vakbond, tonen trots hun banner tijdens een ceremonie uit 1955 ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan ​​van de organisatie. Asa Philip Randolph (1889-1979), voorzitter van de Unie, gezien in zwart-witte schoenen, houdt de vlag van de Broederschap omhoog. Bettmann / bijdrager

Vanaf 1925 heeft Randolph tien jaar lang gevochten voor de unie van de portiers van Pullman, de zwarte mannen die als bagage-afhandelaars en bedienden in de slapende auto's van treinen werkten. Randolph wist niet alleen veel van vakbonden, maar hij werkte ook niet voor de Pullman Company, die in de eerste helft van de jaren 1900 de meeste treinwagons in de VS produceerde. Omdat hij niet hoefde te vrezen dat Pullman wraak op hem zou nemen voor het organiseren, dachten de dragers dat hij een geschikte vertegenwoordiger voor hen zou zijn. In 1935 werd de Brotherhood of Sleeping Car Porters eindelijk gevormd, een enorme overwinning. Er was nog nooit een Afro-Amerikaanse vakbond georganiseerd.

Het opnemen tegen het Witte Huis

Randolph bracht zijn succes met de portiers van Pullman in het advocacy-werk voor zwarte arbeiders op federaal niveau. Terwijl de Tweede Wereldoorlog zich ontvouwde, zou president Franklin Roosevelt geen uitvoerend bevel geven om rassendiscriminatie in de defensie-industrie te verbieden. Dit betekent dat Afro-Amerikaanse werknemers in deze sector kunnen worden uitgesloten van banen op basis van ras of oneerlijk kunnen worden betaald. Dus vroeg Randolph Afrikaanse Amerikanen om in Washington DC te marcheren om te protesteren tegen de passiviteit van de president tegen discriminatie. Tienduizenden zwarte mensen waren bereid de straten van de hoofdstad van het land te betreden totdat de president van gedachten veranderde. Dit dwong Roosevelt om actie te ondernemen, wat hij deed door een uitvoerend bevel te ondertekenen op 25 juni 1941. Roosevelt richtte ook de Fair Employment Practices Commission op om zijn order door te voeren.

Bovendien speelde Randolph een belangrijke rol om president Harry Truman de Selective Service Act van 1947 te laten ondertekenen. Deze wetgeving verbood rassenscheiding in de strijdkrachten. Gedurende deze tijd dienden zwarte mannen en blanke mannen in verschillende eenheden, en de eerste werden vaak in risicovolle situaties geplaatst zonder de juiste middelen om zichzelf te verdedigen. Desegregatie van het leger was de sleutel om zwarte militairen meer kansen en veiligheid te geven.

De Amerikaanse president Dwight Eisenhower (1890 - 1965) ontmoet leiders van burgerrechten in het Witte Huis om desegregatie te bespreken, Washington DC, 23 juni 1958. Abbie Rowe / Getty Images

Als president Truman de wet niet had ondertekend, was Randolph klaar om mannen van alle rassen deel te laten nemen aan massale geweldloze burgerlijke ongehoorzaamheid. Het hielp dat Truman op de zwarte stem rekende om zijn herverkiezingsbod te winnen en wist dat vervreemdende Afro-Amerikanen zijn campagne in gevaar zouden brengen. Dit bracht hem ertoe het desegregatiebevel te ondertekenen.

Gedurende het volgende decennium zette Randolph zijn activisme voort. De nieuwe arbeidsorganisatie, de AFL-CIO, koos hem als vice-president in 1955. In deze hoedanigheid bleef hij pleiten voor zwarte arbeiders en streefde hij naar het desegregeren van vakbonden, die in het verleden Afrikaanse Amerikanen hadden uitgesloten. En in 1960 richtte Randolph een organisatie op die uitsluitend gericht was op de rechten van zwarte werknemers. Het heette de Negro American Labour Council en hij diende zes jaar als president.

De mars op Washington

Mahatma Gandhi krijgt vaak de eer om de eerwaarde Martin Luther King Jr. en andere leiders van de burgerrechten te beïnvloeden om een ​​geweldloze benadering van activisme te kiezen, maar A. Philip Randolph was ook een inspiratie voor burgerrechtenactivisten. Zonder geweld te gebruiken, had hij de oprichting van de eerste grote zwarte vakbond ingeluid en had hij twee verschillende presidenten beïnvloed om uitvoerende bevelen te ondertekenen om rassendiscriminatie te verbieden. Wetende hoe effectief Randolph was geweest, volgde de nieuwe lichting zwarte activisten zijn voorbeeld.

Augustus 1963: Meer dan 200.000 demonstranten komen bijeen om gelijke rechten te eisen voor zwarte Amerikanen op Constitution Avenue in Washington, DC. Onder hen zijn Martin Luther King Jr. (1929 - 1968) (4e L), A. Philip Randolph (2de R) evenals Roy Wilkins, Whitney Young en Rabbi Joachim Prinz. MPI / Getty-afbeeldingen

Toen ze 1963 in Washington opriepen, de grootste demonstratie van burgerrechten in de geschiedenis van de Verenigde Staten, benoemen ze Randolph als voorzitter van het evenement. Daar bleken naar schatting 250.000 mensen te marcheren voor banen en vrijheid voor Afro-Amerikanen, en zagen hoe King zijn "I Have a Dream" -rede hield, misschien wel zijn meest memorabele.

Latere jaren

Hoewel 1963 zeker een opvallend jaar was voor Randolph vanwege het succes van Washington in maart, was het ook een tragisch jaar. Zijn vrouw, Lucille, stierf dat jaar. Het echtpaar had geen kinderen.

1964 Wahington, DC: President Johnson presenteert A. Philp Randolph met de presidentiële Medal of Freedom. Bettmann / bijdrager

In 1964 werd Randolph 75 jaar oud, maar hij bleef worden gekozen vanwege zijn belangenbehartiging namens Afrikaanse Amerikanen. Dat jaar eerde president Lyndon Johnson hem met de Presidential Medal of Freedom. En in 1968 was Randolph voorzitter van het nieuwe A. Philip Randolph-instituut, dat zich inzet voor ondersteuning van Afro-Amerikaanse vakbonden. Gedurende deze tijd behield Randolph zijn positie in de AFL-CIO Executive Council en verliet de rol in 1974.

A. Philip Randolph stierf op 16 mei 1979 in New York City. Hij was 90 jaar oud.

bronnen

• "EEN. Philip Randolph. ”AFL-CIO.
• "Eregalerij Inductee: A. Philip Randolph." Amerikaanse ministerie van Arbeid.