Amerikaanse revolutie majoor-generaal Henry Light Horse Harry Lee

Henry Lee III werd geboren op 29 januari 1756 in Leesylvania, nabij Dumfries, VA, en was de zoon van Henry Lee II en Lucy Grymes Lee. Een lid van een prominente familie in Virginia, Lee's vader was een achterneef van Richard Henry Lee die later diende als president van het Continentale Congres. Lee ontving zijn vroege opleiding in Virginia en verhuisde vervolgens naar het noorden om het College van New Jersey (Princeton) te volgen waar hij een graad in klassieke studies volgde.

Lee studeerde af in 1773, keerde terug naar Virginia en begon een carrière in de rechten. Dit streven bleek van korte duur te zijn, toen Lee snel belangstelling toonde voor militaire zaken na de veldslagen van Lexington en Concord en het begin van de Amerikaanse revolutie in april 1775. Hij reisde het jaar daarop naar Williamsburg en zocht een plek in een van de nieuwe Virginia regimenten worden gevormd voor dienst bij het Continentale leger. In opdracht als kapitein op 18 juni 1775 leidde Lee de 5e troep van kolonel Theodorick Bland's lichte cavaleriebataljon. Na de herfst uitrusting en training te hebben doorgebracht, trok de eenheid naar het noorden en trad in januari 1776 toe tot het leger van generaal George Washington.

Marcheren met Washington

Opgenomen in het Continentale Leger in maart, werd de eenheid opnieuw aangewezen als 1st Continental Light Dragoons. Kort daarna begonnen Lee en zijn troep grotendeels onafhankelijk van het bevel van Bland te opereren en zagen dienst in New Jersey en Oost-Pennsylvania in samenwerking met troepen geleid door majoor generaals Benjamin Lincoln en Lord Stirling. In deze rol voerden Lee en zijn mannen grotendeels verkenning uit, foerageerden naar voorraden en vielen Britse buitenposten aan. Onder de indruk van hun prestaties, maakte Washington de eenheid effectief onafhankelijk en begon orders rechtstreeks aan Lee uit te geven.

Met het begin van de Philadelphia-campagne in de late zomer van 1777 opereerden Lee's mannen in het zuidoosten van Pennsylvania en waren aanwezig, maar niet betrokken bij de Battle of Brandywine in september. Na de nederlaag trokken Lee's mannen zich terug met de rest van het leger. De volgende maand diende de troep als bodyguard van Washington tijdens de Slag om Germantown. Met het leger in de winterkwartieren in Valley Forge verwierf Lee's troep bekendheid op 20 januari 1778, toen het een hinderlaag onder leiding van Captain Banastre Tarleton in de buurt van Spread Eagle Tavern verijdelde.

Groeiende verantwoordelijkheid

Op 7 april werden Lee's mannen formeel gescheiden van de 1e Continental Light Dragoons en werd begonnen met het uitbreiden van de eenheid tot drie troepen. Tegelijkertijd werd Lee gepromoveerd tot majoor op verzoek van Washington. Een groot deel van de rest van het jaar werd besteed aan training en organisatie van de nieuwe eenheid. Om zijn mannen te kleden, koos Lee een uniform met een kort groen jasje en een witte of dokin broek. In een poging tactische flexibiliteit te waarborgen, liet Lee een van de troepen afstijgen om als infanterie te dienen. Op 30 september nam hij zijn eenheid in de strijd op Edgar's Lane in de buurt van Hastings-on-Hudson, NY. Lee won een overwinning op een Hessiansmacht en verloor geen mannen in de gevechten. 

Op 13 juli 1779 werd een compagnie infanterie toegevoegd aan het bevel van Lee om een ​​vierde troep te dienen. Drie dagen later diende de eenheid als reserve tijdens de succesvolle aanval van brigadegeneraal Anthony Wayne op Stony Point. Geïnspireerd door deze operatie kreeg Lee de opdracht om in augustus een soortgelijke aanval op Paulus Hook uit te oefenen. In de nacht van de 19e viel zijn commando de positie van majoor William Sutherland aan. Lee's mannen overschreden de Britse verdediging, brachten 50 slachtoffers toe en namen meer dan 150 gevangenen in ruil voor twee doden en drie gewonden. Als erkenning voor deze prestatie ontving Lee een gouden medaille van het Congres. Lee bleef de vijand aanvallen en overviel Sandy Hook, NJ in januari 1780.

Lee's Legion

In februari ontving Lee toestemming van het Congres om een ​​legionair korps te vormen bestaande uit drie cavalerietroepen en drie infanterietroepen. Aanvaardbaar uit het hele leger, zag dit "Lee's Legion" uitbreiden tot ongeveer 300 man. Hoewel hij in maart naar het zuiden opdracht gaf het garnizoen in Charleston, SC te versterken, trok Washington het bevel in en bleef het legioen tot in de zomer in New Jersey. Op 23 juni stonden Lee en zijn mannen samen met generaal-majoor Nathanael Greene tijdens de slag om Springfield.

Dit zag Britse en Hessische troepen onder leiding van Baron von Knyphausen oprukken in het noorden van New Jersey in een poging de Amerikanen te verslaan. Toegewezen om de Vauxhall Road-bruggen te verdedigen met behulp van kolonel Mathias Ogden's 1e New Jersey, stonden de mannen van Lee al snel onder zware druk. Hoewel hardnekkig vechtend, werd het legioen bijna van het veld verdreven totdat het werd versterkt door brigadegeneraal John Stark. In november ontving Lee het bevel om naar het zuiden te marcheren om Amerikaanse troepen in de Carolinas te helpen, die ernstig waren teruggebracht vanwege het verlies van Charleston en de nederlaag in Camden.

Zuidelijk theater

Gepromoveerd tot luitenant-kolonel en nadat hij de bijnaam 'Light Horse Harry' had verdiend voor zijn daden, trad Lee in januari 1781 toe tot Greene, die het commando in het Zuiden had overgenomen. Werd opnieuw benoemd tot het 2e Partizanenkorps, Lee's eenheid samen met brigadegeneraal Francis Marion's mannen voor een aanval op Georgetown, SC later die maand. In februari won het legioen een verloving op Haw River (Pyle's Massacre) en hielp het Greene's terugtocht naar het noorden naar de Dan River te screenen en de achtervolging van Britse troepen onder luitenant-generaal Lord Charles Cornwallis te ontwijken..

Versterkt keerde Greene terug naar het zuiden en ontmoette Cornwallis in de Battle of Guilford Court House op 15 maart. De gevechten begonnen toen Lee's Britse draken onder leiding van Tarleton een paar mijl van Greene's positie inschakelden. Betrokken bij de Britten, kon hij vasthouden tot het 23e Regiment of Foot arriveerde om Tarleton te ondersteunen. Lee's Legion, dat zich na een scherp gevecht weer bij het leger voegde, nam een ​​positie aan aan de linkerkant van de Amerikanen en drong de Britse rechterflank aan voor de rest van de strijd.

Naast het werken met het leger van Greene, werkten de troepen van Lee samen met andere lichte strijdkrachten onder leiding van personen zoals Marion en brigadegeneraal Andrew Pickens. Plunderend door Zuid-Carolina en Georgië veroverden deze troepen verschillende Britse buitenposten, waaronder Fort Watson, Fort Motte en Fort Grierson, evenals aangevallen Loyalisten in de regio. Bij het terugkeren van Greene in juni na een succesvolle aanval op Augusta, GA, waren Lee's mannen aanwezig voor de laatste dagen van het mislukte beleg van zesennegentig. Op 8 september steunde het legioen Greene tijdens de Slag bij Eutaw Springs. Lee reed naar het noorden en was de volgende maand aanwezig voor de overgave van Cornwallis in de Battle of Yorktown.     

Later leven

In februari 1782 verliet Lee het leger en claimde vermoeidheid, maar beïnvloed door een gebrek aan steun voor zijn mannen en een waargenomen gebrek aan respect voor zijn prestaties. Terugkerend naar Virginia, trouwde in april zijn tweede neef, Matilda Ludwell Lee. Het echtpaar kreeg drie kinderen vóór haar dood in 1790. Lee werd in 1786 gekozen voor het Congres van de Confederatie en diende twee jaar voordat hij pleitte voor de ratificatie van de Amerikaanse grondwet.

Nadat hij van 1789 tot 1791 in de wetgevende macht van Virginia had gediend, werd hij tot gouverneur van Virginia gekozen. Op 18 juni 1793 trouwde Lee met Anne Hill Carter. Samen kregen ze zes kinderen, waaronder de toekomstige zuidelijke commandant Robert E. Lee. Met het begin van de Whisky-rebellie in 1794 vergezelde Lee president Washington west om de situatie aan te pakken en werd hij commandant van militaire operaties.

In de nasleep van dit incident werd Lee in 1798 een belangrijke generaal in het Amerikaanse leger en een jaar later verkozen tot congres. Hij diende één termijn en publiceerde beroemd Washington op de begrafenis van de president op 26 december 1799. De volgende jaren bleken moeilijk voor Lee, omdat landspeculatie en zakelijke moeilijkheden zijn fortuin uithollen. Gedwongen om een ​​jaar in de gevangenis van de schuldenaar te dienen, schreef hij zijn memoires van de oorlog. Op 27 juli 1812 raakte Lee ernstig gewond toen hij probeerde een krantenvriend, Alexander C. Hanson, te verdedigen tegen een menigte in Baltimore. Lee is begonnen vanwege de oppositie van Hanson tegen de oorlog van 1812 en heeft meerdere interne verwondingen en verwondingen opgelopen.