Amerikaanse revolutieslag om Monmouth

De Slag om Monmouth werd gevochten op 28 juni 1778, tijdens de Amerikaanse revolutie (1775 tot 1783). Generaal-majoor Charles Lee beval 12.000 mannen van het Continentale leger onder leiding van generaal George Washington. Voor de Britten beval generaal Sir Henry Clinton 11.000 mannen onder leiding van luitenant-generaal Lord Charles Cornwallis. Het weer was extreem heet tijdens de strijd en bijna evenveel soldaten stierven aan een zonnesteek als aan de strijd.

Achtergrond

Met de Franse toetreding tot de Amerikaanse revolutie in februari 1778, begon de Britse strategie in Amerika te verschuiven naarmate de oorlog steeds globaler van aard werd. Als gevolg hiervan ontving de nieuw benoemde commandant van het Britse leger in Amerika, generaal Henry Clinton, orders om een ​​deel van zijn troepen naar West-Indië en Florida te sturen. Hoewel de Britten de opstandige hoofdstad van Philadelphia in 1777 hadden veroverd, besloot Clinton, binnenkort tekort aan mannen, de stad de volgende lente te verlaten om zich te concentreren op het beschermen van zijn basis in New York City. Toen hij de situatie inschatte, wilde hij oorspronkelijk zijn leger over zee terugtrekken, maar een tekort aan transporten dwong hem een ​​mars naar het noorden te plannen. Op 18 juni 1778 begon Clinton de stad te evacueren, met zijn troepen die Delaware kruisten bij Cooper's Ferry. Clinton wilde in noordoostelijke richting aanvankelijk over land naar New York marcheren, maar koos later voor de richting van Sandy Hook om boten naar de stad te nemen..

Plan van Washington

Terwijl de Britten begonnen met het plannen van hun vertrek uit Philadelphia, bevond het leger van generaal George Washington zich nog steeds in zijn winterkwartier in Valley Forge, waar het onvermoeibaar was geboord en getraind door Baron von Steuben. Washington leerde de bedoelingen van Clinton kennen en wilde de Britten betrekken voordat ze de veiligheid van New York konden bereiken. Hoewel veel officieren van Washington voorstander waren van deze agressieve aanpak, maakte majoor-generaal Charles Lee krachtig bezwaar. Lee was een recentelijk vrijgelaten krijgsgevangene en een tegenstander van Washington. De Franse alliantie betekende op de lange termijn overwinning en het was dwaas om het leger ten strijde te trekken tenzij ze een overweldigende superioriteit over de vijand hadden. Met een afweging van de argumenten koos Washington ervoor Clinton na te streven. In New Jersey bewoog Clinton's mars langzaam door een uitgebreide bagagetrein.

Aangekomen in Hopewell, NJ, op 23 juni, hield Washington een oorlogsraad. Lee pleitte opnieuw tegen een grote aanval en slaagde er dit keer in zijn commandant te laten zwaaien. Gedeeltelijk aangemoedigd door suggesties van brigadegeneraal Anthony Wayne, besloot Washington in plaats daarvan een troepenmacht van 4.000 man te sturen om de achterhoede van Clinton lastig te vallen. Vanwege zijn anciënniteit in het leger kreeg Lee het bevel over deze strijdmacht van Washington. Bij gebrek aan vertrouwen in het plan, weigerde Lee dit aanbod en het werd gegeven aan de markies de Lafayette. Later op de dag breidde Washington de kracht uit tot 5.000. Toen hij dit hoorde, veranderde Lee van gedachten en eiste dat hij het bevel kreeg, dat hij met strikte bevelen ontving dat hij een vergadering van zijn officieren moest houden om het aanvalsplan te bepalen..

Lee's Attack and Retreat

Op 28 juni ontving Washington bericht van de milities van New Jersey dat de Britten onderweg waren. Hij stuurde Lee naar voren en droeg hem op om de flank van de Britten te slaan terwijl ze Middletown Road marcheerden. Dit zou de vijand stoppen en Washington in staat stellen het hoofdgedeelte van het leger op te voeren. Lee gehoorzaamde de eerdere bestelling van Washington en hield een conferentie met zijn commandanten. In plaats van een plan te bedenken, zei hij dat ze tijdens de strijd alert moesten zijn op orders. Rond 20.00 uur op 28 juni ontmoette Lee's column de Britse achterhoede onder luitenant-generaal Lord Charles Cornwallis net ten noorden van Monmouth Court House. In plaats van een gecoördineerde aanval uit te voeren, pleegde Lee zijn troepen stukje bij beetje en verloor hij snel de controle over de situatie. Na een paar uur vechten, verhuisden de Britten naar de linie van Lee. Toen hij deze beweging zag, beval Lee een algemene terugtocht naar de Freehold Meeting House-Monmouth Court House Road na weinig weerstand te bieden.

Washington tot de redding

Terwijl Lee's troepen Cornwallis in dienst namen, bracht Washington het hoofdleger groot. Hij reed vooruit en ontmoette de vluchtende soldaten van het bevel van Lee. Geschokt door de situatie lokaliseerde hij Lee en eiste hij te weten wat er was gebeurd. Nadat hij geen bevredigend antwoord had ontvangen, bestrafte Lee Lee in een van de weinige gevallen waarin hij publiekelijk zwoer. Washington ontsloeg zijn ondergeschikte en begon Lee's mannen te verzamelen. Wayne beval een lijn ten noorden van de weg te leggen om de Britse opmars te vertragen, werkte hij aan een verdedigingslinie langs een heg. Deze inspanningen hebben de Britten lang genoeg opgehouden om het leger in staat te stellen posities in te nemen in het westen, achter de West Ravine. Op zijn plaats zag de linie de mannen van majoor-generaal William Alexander aan de linkerkant en de troepen van majoor-generaal Nathanael Greene aan de rechterkant. De linie werd naar het zuiden ondersteund door artillerie op Comb's Hill.

De overblijfselen van Lee's troepen, nu geleid door Lafayette, vielen terug naar het hoofdleger en vormden zich opnieuw aan de achterkant van de nieuwe Amerikaanse linie met de Britten achterna. De training en discipline van von Steuben in Valley Forge betaalden dividenden, en de continentale troepen waren in staat om de Britse stamgasten tot stilstand te brengen. Laat in de middag, met beide partijen bebloed en uitgeput van de zomerhitte, braken de Britten de strijd af en trokken zich terug naar New York. Washington wilde de achtervolging voortzetten, maar zijn mannen waren te uitgeput en Clinton had de veiligheid van Sandy Hook bereikt.

The Legend of Molly Pitcher

Hoewel veel details met betrekking tot de betrokkenheid van een "Molly Pitcher" bij de gevechten in Monmouth zijn verfraaid of in discussie zijn, lijkt er inderdaad een vrouw te zijn geweest die tijdens de strijd water naar Amerikaanse artillerie heeft gebracht. Dit zou geen sinecure zijn geweest, want het was hard nodig, niet alleen om het lijden van de mannen in de intense hitte te verlichten, maar ook om de geweren tijdens het herlaadproces af te nemen. In één versie van het verhaal nam Molly Pitcher zelfs de leiding over van haar man in een wapenploeg toen hij viel, hetzij gewond, hetzij door een zonnesteek. Er wordt aangenomen dat Molly's echte naam Mary Hayes McCauly was, maar nogmaals, de exacte details en de omvang van haar hulp tijdens de strijd is onbekend.

Nasleep

Slachtoffers voor de Slag om Monmouth, zoals gemeld door elke commandant, vielen 69 doden in de strijd, 37 doden door een zonnesteek, 160 gewonden en 95 vermisten voor het Continentale leger. Britse slachtoffers omvatten 65 doden in de strijd, 59 doden door een zonnesteek, 170 gewonden, 50 gevangen en 14 vermisten. In beide gevallen zijn deze cijfers conservatief en verliezen waren waarschijnlijk 500 tot 600 voor Washington en meer dan 1.100 voor Clinton. De strijd was het laatste grote gevecht dat in het noordelijke oorlogstheater werd uitgevochten. Daarna holden de Britten op in New York en verlegden hun aandacht naar de zuidelijke koloniën. Na het gevecht vroeg Lee een krijgsraad om te bewijzen dat hij onschuldig was aan wangedrag. Washington verplichtte en diende formele aanklachten in. Zes weken later werd Lee schuldig bevonden en geschorst uit de dienst.