Amerikaanse revolutieslag bij Eutaw Springs

De Slag om Eutaw Springs werd op 8 september 1781 gevochten tijdens de Amerikaanse revolutie (1775-1783).

Legers en commandanten

Amerikanen

• Generaal-majoor Nathanael Greene
• 2.200 mannen

Brits

• Luitenant-kolonel Alexander Stewart
• 2.000 mannen

Achtergrond

Luitenant-generaal Lord Charles Cornwallis, die in maart 1781 een bloedige overwinning op de Amerikaanse troepen had gewonnen in de Slag bij Guilford Court House, koos ervoor om naar het oosten te gaan voor Wilmington, NC omdat zijn leger tekort kwam aan voorraden. Bij het beoordelen van de strategische situatie, besloot Cornwallis later naar het noorden naar Virginia te marcheren omdat hij geloofde dat de Carolinas alleen konden worden gepacificeerd na het onderwerpen van de meer noordelijke kolonie. Naderend Cornwallis een deel van de weg naar Wilmington, majoor generaal Nathanael Greene keerde op 8 april naar het zuiden en verhuisde terug naar South Carolina. Cornwallis was bereid het Amerikaanse leger te laten gaan omdat hij geloofde dat de troepen van Lord Francis Rawdon in South Carolina en Georgia voldoende waren om Greene te bevatten.

Hoewel Rawdon ongeveer 8.000 man bezat, waren ze verspreid in kleine garnizoenen in de twee kolonies. Greene, die zich naar South Carolina begaf, probeerde deze posten te elimineren en de Amerikaanse controle over het achterland opnieuw in te nemen. In samenwerking met onafhankelijke commandanten zoals Brigadegeneraal Francis Marion en Thomas Sumter, begonnen Amerikaanse troepen verschillende kleine garnizoenen te veroveren. Hoewel op 25 april verslagen door Rawdon in Hobkirk's Hill, zette Green zijn operaties voort. Toen hij de Britse basis in Ninety-Six aanviel, belegerde hij op 22 mei. Begin juni hoorde Greene dat Rawdon vanuit Charleston naderde met versterkingen. Nadat een aanval op zesennegentig mislukte, werd hij gedwongen het beleg te staken.

De legers ontmoeten elkaar

Hoewel Greene gedwongen was zich terug te trekken, koos Rawdon ervoor zesennegentig te verlaten als onderdeel van een algemene terugtrekking uit het binnenland. Naarmate de zomer vorderde, verwelken beide partijen in het warme weer van de regio. Lijdend aan een slechte gezondheid vertrok Rawdon in juli en droeg het bevel over aan luitenant-kolonel Alexander Stewart. Rawdon was gevangen op zee en was een onwillige getuige tijdens de Slag om de Chesapeake in september. In de nasleep van de mislukking bij Ninety-Six, verhuisde Greene zijn mannen naar de koelere High Hills van Santee waar hij zes weken verbleef. Stewart, op weg naar Charleston met ongeveer 2.000 man, vestigde een kamp in Eutaw Springs, ongeveer vijftig mijl ten noordwesten van de stad.

Greene hervatte zijn activiteiten op 22 augustus en verhuisde naar Camden voordat hij naar het zuiden keerde en verder ging op Eutaw Springs. Stewart was begonnen met het sturen van fouragerende feestjes vanuit zijn kamp. Rond 8:00 uur op 8 september stuitte een van deze partijen, onder leiding van kapitein John Coffin, op een Amerikaanse verkenningsmacht onder toezicht van majoor John Armstrong. Armstrong trok zich terug en leidde de mannen van Coffin in een hinderlaag waar de mannen van luitenant-kolonel "Light-Horse" Harry Lee ongeveer veertig van de Britse troepen gevangen namen. De Amerikanen vorderden ook een groot aantal foeragiers van Stewart. Toen het leger van Greene de positie van Stewart naderde, begon de Britse commandant, nu gewaarschuwd voor de dreiging, zijn mannen te vormen ten westen van het kamp.

Een heen en weer gevecht

Greene gebruikte zijn troepen en gebruikte een formatie vergelijkbaar met zijn eerdere veldslagen. Hij plaatste zijn milities in Noord- en Zuid-Carolina in de frontlinie en ondersteunde ze met North Carolina Continentals van brigadegeneraal Jethro Sumner. Het commando van Sumner werd verder versterkt door continentale eenheden uit Virginia, Maryland en Delaware. De infanterie werd aangevuld met eenheden cavalerie en draken onder leiding van Lee en luitenant-kolonels William Washington en Wade Hampton. Toen Greene's 2.200 mannen naderden, gaf Stewart zijn mannen opdracht vooruit te gaan en aan te vallen. Ze hielden stand en vochten goed en wisselden verschillende volleys met de Britse stamgasten voordat ze zich overgaven aan een bajonetaanval.

Toen de militie zich begon terug te trekken, beval Greene de mannen van Sumner naar voren te brengen. Ze stopten de Britse opmars en begonnen ook te wankelen toen Stewarts mannen naar voren stormden. Greene stopte met de veteraan Maryland en Virginia Continentals, de Britten en begon al snel tegenaanvallen. Toen ze de Britten terugdreven, stonden de Amerikanen op het punt van overwinning toen ze het Britse kamp bereikten. Toen ze het gebied binnengingen, kozen ze ervoor om de Britse tenten te stoppen en te plunderen in plaats van de achtervolging voort te zetten. Terwijl de gevechten woedden, slaagde majoor John Marjoribanks erin een Amerikaanse cavalerieaanval op de Britse rechterkant terug te slaan en Washington te veroveren. Terwijl de mannen van Greene zich bezig hielden met plunderingen, verplaatsten Marjoribanks zijn mannen naar een bakstenen herenhuis net voorbij het Britse kamp.

Vanuit de bescherming van deze structuur openden ze het vuur op de afgeleid Amerikanen. Hoewel de mannen van Greene een aanval op het huis organiseerden, slaagden ze er niet in het te dragen. Stewart verzamelde zijn troepen rond de structuur en ging in de tegenaanval. Met zijn troepen ongeorganiseerd, moest Greene een achterhoede organiseren en terugvallen. De Amerikanen trokken zich goed terug en trokken zich een korte afstand naar het westen terug. Greene bleef in de omgeving en wilde de gevechten de volgende dag verlengen, maar dit werd door nat weer voorkomen. Als gevolg hiervan koos hij ervoor om de omgeving te verlaten. Hoewel hij het veld vasthield, geloofde Stewart dat zijn positie te groot was en begon hij zich terug te trekken naar Charleston met Amerikaanse troepen die zijn achterhoede lastigvallen.

Nasleep

In de gevechten in Eutaw Springs, leed Greene 138 doden, 375 gewonden en 41 vermisten. Britse verliezen waren 85 doden, 351 gewonden en 257 gevangen / vermist. Wanneer leden van de gevangengenomen foerageerpartij worden opgeteld, bedraagt ​​het aantal Britse gevangenissen ongeveer 500. Hoewel hij een tactische overwinning had behaald, bleek het besluit van Stewart om zich terug te trekken naar de veiligheid van Charleston een strategische overwinning voor Greene. De laatste grote veldslag in het Zuiden, de nasleep van Eutaw Springs, zag de Britse focus op het behoud van enclaves aan de kust, terwijl ze het binnenland effectief overgaven aan Amerikaanse troepen. Terwijl de schermutselingen aanhielden, verlegde de focus van grote operaties zich naar Virginia, waar Frans-Amerikaanse troepen de volgende maand de belangrijkste Battle of Yorktown wonnen.