Amerikaanse burgeroorlog generaal-majoor John B. Gordon

De zoon van een prominente minister in Upson County, GA, John Brown Gordon werd geboren op 6 februari 1832. Op jonge leeftijd verhuisde hij met zijn gezin naar Walker County, waar zijn vader een kolenmijn had gekocht. Lokaal opgeleid, ging hij later naar de Universiteit van Georgia. Hoewel hij een sterke student was, verliet Gordon onverklaarbaar de school voordat hij afstudeerde. Toen hij naar Atlanta verhuisde, las hij rechten en ging hij de bar in. In de stad trouwde hij met Rebecca Haralson, dochter van congreslid Hugh A. Haralson. Gordon kon geen klanten aantrekken in Atlanta en verhuisde naar het noorden om toezicht te houden op de mijnbelangen van zijn vader. Hij was in deze positie toen de burgeroorlog begon in april 1861.

Vroege carriere

Als voorstander van de Zuidelijke zaak, richtte Gordon snel een bedrijf van bergbeklimmers op, bekend als de "Raccoon Roughs". In mei 1861 werd dit bedrijf opgenomen in het 6e Alabama Infantry Regiment met Gordon als kapitein. Hoewel het ontbreekt aan formele militaire training, werd Gordon kort daarna tot majoor gepromoveerd. Aanvankelijk verzonden naar Corinth, MS, werd het regiment later bevolen naar Virginia. Toen hij in juli op het veld stond voor de eerste Battle of Bull Run, zag hij weinig actie. Gordon toonde zich een bekwaam officier en kreeg in april 1862 het bevel over het regiment en promoveerde naar kolonel. Dit viel samen met een verschuiving naar het zuiden om majoor generaal George B. McClellan's schiereilandcampagne te bestrijden. De volgende maand leidde hij het regiment tijdens de Battle of Seven Pines buiten Richmond, VA.

Eind juni keerde Gordon terug om te vechten toen generaal Robert E. Lee aan de Seven Days Battles begon. Opvallend aan de strijdkrachten van de Unie, vestigde Gordon snel een reputatie van onverschrokkenheid in de strijd. Op 1 juli verwondde een kogel van de Unie hem in het hoofd tijdens de Slag om Malvern Hill. Hij herstelde zich op tijd in het leger voor de Maryland-campagne in september. Dienend in de brigade van brigade-generaal Robert Rodes hielp Gordon bij het houden van een belangrijke verzonken weg ("Bloody Lane") tijdens de Slag om Antietam op 17 september. In de loop van de gevechten raakte hij vijf keer gewond. Eindelijk naar beneden gebracht door een kogel die door zijn linkerwang en uit zijn kaak ging, zakte hij in elkaar met zijn gezicht in zijn pet. Gordon vertelde later dat hij in zijn eigen bloed zou zijn verdronken als er geen kogelgat in zijn hoed was geweest.

Een rijzende ster

Voor zijn optreden werd Gordon gepromoveerd tot brigadegeneraal in november 1862 en kreeg na zijn herstel het bevel over een brigade in de divisie van majoor generaal Jubal Early in het tweede korps van luitenant-generaal Thomas "Stonewall". In deze rol zag hij actie in de buurt van Fredericksburg en Salem Church tijdens de Slag om Chancellorsville in mei 1863. Met de dood van Jackson na de Zuidelijke overwinning ging het bevel over zijn korps over op luitenant-generaal Richard Ewell. Op 28 juni bereikte Gordons brigade de volgende opmars van Lee naar het noorden naar Pennsylvania, en bereikte de Susquehanna-rivier in Wrightsville op 28 juni..

Gordons opmars naar Wrightsville betekende de meest oostelijke penetratie van Pennsylvania tijdens de campagne. Met zijn leger uitgestrekt beval Lee zijn mannen zich te concentreren in Cashtown, PA. Terwijl deze beweging aan de gang was, begonnen in Gettysburg gevechten tussen troepen onder leiding van luitenant-generaal A.P. Hill en Union-cavalerie onder brigadegeneraal John Buford. Naarmate de strijd groter werd, naderden Gordon en de rest van Early's Division Gettysburg vanuit het noorden. Zijn brigade viel op 1 juli in de strijd en viel de divisie van brigadegeneraal Francis Barlow aan op Blocher's Knoll. De volgende dag steunde Gordons brigade een aanval op de Union-positie op East Cemetery Hill, maar nam hij niet deel aan de gevechten.

De campagne Overland

Na de Zuidelijke nederlaag in Gettysburg trok Gordons brigade zich terug in het zuiden met het leger. Dat najaar nam hij deel aan de onduidelijke Bristoe en Mine Run-campagnes. Met het begin van de overlandcampagne van luitenant-generaal Ulysses S. Grant in mei 1864 nam Gordons brigade deel aan de Battle of the Wilderness. In de loop van de gevechten duwden zijn mannen de vijand terug op Saunders Field en lanceerden ze een succesvolle aanval op het recht van de Unie. Lee erkende Gordons vaardigheid en verhief hem om de divisie van Early te leiden als onderdeel van een grotere reorganisatie van het leger. Het vechten werd enkele dagen later hervat in het Battle of Spotsylvania Court House. Op 12 mei lanceerden de strijdkrachten van de Unie een massale aanval op de Mule Shoe Salient. Terwijl de strijdkrachten van de Unie de Zuidelijke verdedigers overweldigden, snelde Gordon zijn mannen naar voren in een poging de situatie te herstellen en de linies te stabiliseren. Terwijl de strijd woedde, beval hij Lee naar achteren te gaan terwijl de iconische Zuidelijke leider probeerde een aanval vooruit te leiden.

Voor zijn inspanningen werd Gordon op 14 mei gepromoveerd tot generaal-majoor. Terwijl de strijdkrachten van de Unie naar het zuiden bleven duwen, leidde Gordon zijn mannen begin juni naar de Slag bij Cold Harbor. Na een bloedige nederlaag te hebben toegebracht aan de Union-troepen, gaf Lee Early, nu leidend aan het Tweede Korps, op om zijn mannen naar de Shenandoah-vallei te brengen in een poging enkele troepen van de Unie te verslaan. Met Early marcheren, nam Gordon deel aan de opmars van de vallei en de overwinning in de Battle of Monocacy in Maryland. Na Washington, DC te hebben bedreigd en Grant te hebben gedwongen om troepen te detacheren om zijn operaties tegen te gaan, trok Early zich eind juli terug in de vallei waar hij de tweede slag om Kernstown won. Moe van de ontberingen van Early, stuurde Grant generaal-majoor Philip Sheridan met een grote troepen naar de vallei.

Aanvallend in het zuiden van de vallei, botste Sheridan op 19 september met Early en Gordon in Winchester en versloeg de Confederates degelijk. Toen ze zich terugtrokken naar het zuiden, werden de Zuidelijken twee dagen later opnieuw verslagen op Fisher's Hill. In een poging de situatie te herstellen, lanceerden Early en Gordon op 19 oktober een verrassingsaanval op de strijdkrachten van de Unie in Cedar Creek. Ondanks het aanvankelijke succes werden ze zwaar verslagen toen de strijdkrachten van de Unie herstelden. Nadat hij zich bij Lee had aangesloten bij het beleg van Petersburg, werd Gordon in 20 december bevel gevoerd over de overblijfselen van het Tweede Korps.

Laatste acties

Naarmate de winter vorderde, werd de Zuidelijke positie in Petersburg wanhopig naarmate de sterkte van de Unie bleef groeien. Omdat hij Grant moest dwingen zijn linies te samentrekken en een mogelijke aanval van de Unie wilde verstoren, vroeg Lee Gordon om een ​​aanval op de positie van de vijand te plannen. Gordon, vanuit de Salient van Colquitt, wilde Fort Stedman aanvallen met als doel naar het oosten te rijden richting de bevoorradingsbasis van de Unie op City Point. Op 25 maart 1865 om 04.15 uur gingen zijn troepen in staat het fort snel te veroveren en een bres van 1.000 voet in de linies van de Unie te openen. Ondanks dit aanvankelijke succes, verzegelden de versterkingen van de Unie snel de bres en tegen 07.30 uur was Gordons aanval ingesloten. In de tegenaanval dwongen Uniontroepen Gordon om terug te vallen naar de Zuidelijke linies. Met de Zuidelijke nederlaag bij Five Forks op 1 april werd de positie van Lee in Petersburg onhoudbaar.

Op 2 april aangevallen door Grant, begonnen Zuidelijke troepen zich terug te trekken naar het westen met Gordons korps als achterhoede. Op 6 april maakte Gordons korps deel uit van een Zuidelijke troepenmacht die werd verslagen in de Slag bij Sayler's Creek. Zijn mannen trokken zich terug en kwamen uiteindelijk bij Appomattox aan. Op de ochtend van 9 april vroeg Lee, in de hoop Lynchburg te bereiken, Gordon om de strijdkrachten van de Unie van hun voorhoede te ontdoen. Aanvallend duwden Gordons mannen de eerste Union-troepen terug die ze tegenkwamen, maar werden gestopt door de komst van twee vijandelijke korpsen. Met zijn mannen in de minderheid en besteed, vroeg hij versterking van Lee. Bij gebrek aan extra mannen concludeerde Lee dat hij geen andere keus had dan zich over te geven. De middag ontmoette hij Grant en gaf hij het leger van Noord-Virginia over.

Later leven

Terugkerend naar Georgië na de oorlog, voerde Gordon tevergeefs campagne voor gouverneur in 1868 op een krachtig anti-wederopbouwplatform. Verslagen, bereikte hij een openbaar ambt in 1872 toen hij werd gekozen in de Amerikaanse senaat. In de komende vijftien jaar diende Gordon twee stints in de Senaat, evenals een termijn als gouverneur van Georgië. In 1890 werd hij de eerste opperbevelhebber van de Verenigde Zuidelijke veteranen en publiceerde later zijn memoires, Herinneringen aan de burgeroorlog in 1903. Gordon stierf op 9 januari 1904 in Miami, FL en werd begraven op de begraafplaats Oakland in Atlanta.

Geselecteerde bronnen

• Burgeroorlog: John B. Gordon
• New Georgia Encyclopedia: John B. Gordon
• Civil War Trust: John B. Gordon