Over presidentiële recesafspraken

Vaak een politiek controversiële stap, de "recesbenoeming" is een methode waarmee de president van de Verenigde Staten legaal nieuwe hoge federale ambtenaren, zoals kabinetsecretarissen, kan benoemen zonder de grondwettelijk vereiste goedkeuring van de senaat.

De door de president aangewezen persoon neemt zijn of haar aangestelde positie in zonder de goedkeuring van de senaat. De aangestelde moet worden goedgekeurd door de Senaat tegen het einde van de volgende sessie van het Congres, of wanneer de positie weer vrijkomt.

De bevoegdheid om benoemingen in een nis te maken wordt aan de president verleend door artikel II, paragraaf 2, clausule 3 van de Amerikaanse grondwet, waarin staat: "De president heeft de bevoegdheid om alle vacatures in te vullen die kunnen ontstaan ​​tijdens het reces van de senaat, door het toekennen van commissies die aan het einde van hun volgende sessie verlopen. "

In de overtuiging dat dit zou helpen om "regeringsverlamming" te voorkomen, namen de afgevaardigden van het Constitutioneel Verdrag van 1787 de Recess Benoemingsclausule unaniem en zonder debat aan. Omdat de eerste zittingen van het congres slechts drie tot zes maanden duurden, verspreidden de senatoren zich gedurende het hele land van zes tot negen maanden over het land om voor hun boerderijen of bedrijven te zorgen. Tijdens deze lange periodes, waarin senatoren niet beschikbaar waren om hun advies en toestemming te geven, vielen topposities die door de president werden benoemd vaak open en bleven open wanneer officiers ontslag namen of stierven. De Framers wilden dus dat de Recess Benoemingsclausule zou dienen als een "aanvulling" op de fel besproken presidentiële benoemingsmacht, en noodzakelijk was zodat de Senaat niet, zoals Alexander Hamilton schreef in The Federalist No. 67, "voortdurend in sessie voor de benoeming van officieren. ”

Net als de algemene benoemingsbevoegdheid in artikel II, afdeling 2, clausule 2, van de Grondwet, is de benoemingsbevoegdheid voor recessies van toepassing op de benoeming van "officieren van de Verenigde Staten." Veruit de meest controversiële benoemde recesbenoften waren federale rechters omdat rechters die niet door de senaat worden bevestigd, niet de gegarandeerde levensduur en het salaris krijgen dat vereist is door artikel III. Tot op heden hebben meer dan 300 federale rechters recesbenoemingen ontvangen, waaronder justitiële rechtbank William J. Brennan, Jr., Potter Stewart en Earl Warren. 

Hoewel de grondwet de kwestie niet aanpakt, oordeelde het Hooggerechtshof in 2014 dat de senaat ten minste drie opeenvolgende dagen in reces moet zijn voordat de president recesafspraken kan maken.

Vaak beschouwd als een "uitvlucht"

Hoewel de bedoeling van de Founding Fathers in Artikel II, Afdeling 2, was om de president de macht te geven om vacatures te vervullen die zich feitelijk voordeden tijdens een reces in de Senaat, hebben presidenten traditioneel een veel liberaler interpretatie toegepast, waarbij de clausule werd gebruikt om de Senaat te omzeilen verzet tegen controversiële genomineerden.

Presidenten hopen vaak dat het verzet tegen hun genomineerden voor het reces aan het einde van de volgende congreszitting zal zijn afgenomen. Afspraken in reces worden echter vaker gezien als een "uitvlucht" en hebben de neiging om de houding van de oppositiepartij te verstevigen, waardoor definitieve bevestiging nog onwaarschijnlijker wordt.

Enkele opvallende pauze-afspraken

President George W. Bush heeft verschillende rechters voor de Amerikaanse hoven van beroep geplaatst via recesbenoemingen toen senaatdemocraten hun bevestigingsprocedures filibuster maakten. In één controversiële zaak koos rechter Charles Pickering, benoemd bij het Fifth Circuit U.S. Court of Appeals, ervoor om zijn naam in overweging te nemen voor herbenoeming toen zijn benoeming in zijn reces afliep. President Bush benoemde ook rechter William H. Pryor, Jr. tot de bank van het Elfde Circuit Court tijdens een reces, nadat de Senaat herhaaldelijk niet over de benoeming van Pryor had gestemd.

President Bill Clinton werd fel bekritiseerd voor zijn recesbenoeming van Bill Lan Lee als assistent-procureur-generaal voor burgerrechten toen duidelijk werd dat Lee's krachtige steun voor positieve actie zou leiden tot oppositie in de Senaat.

President John F. Kennedy benoemde de gerenommeerde jurist Thurgood Marshall tot het Hooggerechtshof tijdens een reces in de Senaat nadat zuidelijke senatoren dreigden zijn benoeming te blokkeren. Marshall werd later bevestigd door de volledige senaat na het einde van zijn "vervangende" termijn.

In de grondwet is niet bepaald hoe lang de senaat in een pauze moet zijn voordat de president een pauze kan instellen. President Theodore Roosevelt was een van de meest liberale van alle recesbenoemden en maakte verschillende benoemingen tijdens de reces van de senaat die maar één dag duurden.

Pro Forma-sessies gebruiken om afspraakafspraken te blokkeren

Bij pogingen om te voorkomen dat presidenten recesafspraken maken, maken senatoren van de tegenpartij vaak gebruik van pro-formasessies van de senaat. Hoewel er geen echte wetgevende activiteit plaatsvindt tijdens pro forma-sessies, voorkomen ze dat de senaat officieel wordt verdaagd, waardoor de president theoretisch wordt geblokkeerd om recesafspraken te maken.

Maar het werkt niet altijd

In 2012 waren echter vier recesbenoemingen in de invloedrijke Nationale Arbeidsverhoudingsraad (NLRB) van president Barak Obama tijdens de jaarlijkse winterstop van het congres uiteindelijk toegestaan, ondanks een lange reeks pro-formasessies die door senaatsrepublikeinen werden georganiseerd. Terwijl ze stijf werden uitgedaagd door Republikeinen, werden alle vier aangestelden uiteindelijk bevestigd door de door de Democraten gecontroleerde Senaat.

Zoals vele andere presidenten in de loop der jaren hebben gedaan, betoogde Obama dat pro forma-sessies niet kunnen worden gebruikt om de "constitutionele autoriteit" van de president om afspraken te maken te vernietigen.

Op 26 juni 2014 bevestigde het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten in een 9-0-uitspraak de praktijk van het gebruik van pro forma-sessies om de president te beletten gebruik te maken van de recess benoemingsautoriteit. In zijn unanieme beslissing in NLRB tegen Noel Canning oordeelde het Hof dat president Obama zijn uitvoerende autoriteit had overschreden bij het benoemen van leden van het NLRB terwijl de senaat nog formeel in zitting was. Naar de mening van de meerderheid was justitie Stephen Breyer van mening dat de grondwet het congres zelf in staat stelt zijn zittingen en recessen te bepalen, door beslissend te schrijven dat "de senaat in vergadering is wanneer het zegt dat het is", en dat de president niet de bevoegdheid heeft om zittingen te dicteren van het Congres en maak zo recesafspraken. De uitspraak van het Hof bevestigde echter de presidentiële bevoegdheid om tijdens pauzes tijdens een congres voor voorlopige vacatures afspraken te maken voor vacatures die vóór de reces bestonden.