Een geschiedenis van de Napoleontische Code (Code Napoléon)

De Napoleontische Code (Code Napoléon) was een uniforme wettelijke code die in post-revolutionair Frankrijk werd geproduceerd en door Napoleon in 1804 werd aangenomen. Napoleon gaf de wetten zijn naam en ze blijven vandaag grotendeels in Frankrijk bestaan. Ze hebben ook de wereldwetten in de 19e eeuw sterk beïnvloed. Het is gemakkelijk om je voor te stellen hoe de veroverende keizer een rechtssysteem over heel Europa zou kunnen verspreiden, maar het zou misschien velen van zijn dagen hebben verrast om te weten hoe lang het hem overleefde.

De behoefte aan gecodificeerde wetten

Frankrijk was in de eeuw voor de Franse revolutie misschien een enkel land, maar het was verre van een homogene eenheid. Naast taal- en economische verschillen was er geen uniforme reeks wetten die heel Frankrijk bestreken. In plaats daarvan waren er grote geografische variaties, van de Romeinse wet die in het zuiden domineerde tot een Frankisch / Germaanse gewoonterecht die in het noorden rond Parijs domineerde. Voeg daar de canonieke wet van de kerk aan toe die sommige zaken beheerste, een massa koninklijke wetgeving waarmee rekening moest worden gehouden bij het kijken naar juridische problemen, en de effecten van lokale wetten afgeleid van "parlementsleden" of hoger beroep en processen, en er was een lappendeken dat heel moeilijk te onderhandelen was en dat de vraag naar een universele, rechtvaardige reeks wetten stimuleerde. Er waren echter veel mensen in posities van lokale macht, vaak in kerkelijke kantoren, die werkten om dergelijke codificatie te voorkomen, en alle pogingen om dit te doen voordat de revolutie faalde.

Napoleon en de Franse revolutie

De Franse Revolutie fungeerde als een borstel die een massa lokale verschillen in Frankrijk wegvaagde, waaronder veel van de machten die tegen codificatie van de wetten waren. Het resultaat was een land dat in staat was om in theorie een universele code te maken. En het was een plek die er echt een nodig had. De revolutie ging door verschillende fasen, en vormen van de overheid, inclusief Terror, maar in 1804 stond onder controle van generaal Napoleon Bonaparte, de man die de Franse revolutieoorlogen leek te hebben beslist in het voordeel van Frankrijk.

Glorie voorbij het slagveld

Napoleon was niet alleen een man hongerig naar slagveldglorie; hij wist dat er een staat moest worden gebouwd om hem en een vernieuwd Frankrijk te ondersteunen. Het belangrijkste was een wetboek te zijn dat zijn naam droeg. Pogingen om een ​​code te schrijven en af ​​te dwingen tijdens de revolutie hadden gefaald, en Napoleons prestatie in het dwingen ervan was enorm. Het weerspiegelde ook glorie op hem: hij was wanhopig om te worden gezien als meer dan een generaal die de leiding nam, maar als de man die een vreedzaam einde maakte aan de revolutie en het vaststellen van een wettelijke code was een enorme boost voor zijn reputatie, ego en vermogen om te regeren. 

De code Napoléon

Het burgerlijk wetboek van het Franse volk werd in 1804 in alle regio's van Frankrijk van kracht: Frankrijk, België, Luxemburg, brokken van Duitsland en Italië, en werd later verder verspreid over Europa. In 1807 werd het bekend als de Code Napoléon. Het werd verondersteld nieuw geschreven te zijn, en gebaseerd op het idee dat een wet gebaseerd op gezond verstand en gelijkheid een wet zou moeten vervangen die gebaseerd is op gewoonte, maatschappelijke verdeeldheid en de heerschappij van koningen. De morele rechtvaardiging voor zijn bestaan ​​was niet dat het van God of een vorst (of in dit geval een keizer) kwam, maar omdat het rationeel en rechtvaardig was.

Een compromis tussen oud en nieuw

Alle mannelijke burgers werden geacht gelijk te zijn, met adel, klasse, een geboortepositie allemaal weggevaagd. Maar praktisch gezien ging veel van het liberalisme van de revolutie verloren en keerde Frankrijk terug naar de Romeinse wet. De code was niet van toepassing op vrouwen die emanciperen, die onderworpen waren aan vaders en echtgenoten. Vrijheid en het recht op privé-eigendom waren de sleutel, maar branding, gemakkelijke gevangenisstraf en onbeperkte dwangarbeid kwamen terug. Niet-blanken leden en slavernij was toegestaan ​​in Franse koloniën. In veel opzichten was de Code een compromis tussen het oude en het nieuwe, waarbij conservatisme en traditionele moraliteit werden bevorderd.

Geschreven als verschillende boeken

De Napoleontische Code is geschreven als verschillende 'Boeken' en hoewel het door teams van advocaten is geschreven, was Napoleon aanwezig bij bijna de helft van de discussies in de Senaat. Het eerste boek ging over wetten en mensen, inclusief burgerrechten, huwelijk, relaties, inclusief die van ouder en kind, enz. Het tweede boek betrof wetten en dingen, inclusief eigendom en eigendom. Het derde boek ging in op hoe je je rechten, zoals erfrecht en door huwelijk, hebt verworven en gewijzigd. Meer codes volgden voor andere aspecten van het rechtsstelsel: het Wetboek van burgerlijke rechtsvordering van 1806; Het handelswetboek van 1807; 1808's strafwetboek en wetboek van strafvordering; Wetboek van strafrecht van 1810.

Nog steeds op zijn plaats

De Napoleontische Code is gewijzigd, maar blijft in wezen van kracht in Frankrijk, twee eeuwen nadat Napoleon werd verslagen en zijn rijk ontmanteld. Het is een van zijn meest blijvende prestaties in een land dat in strijd is met zijn heerschappij voor een turbulente generatie. Het was echter pas in de tweede helft van de 20e eeuw dat wetten werden gewijzigd om gelijkheid met vrouwen weer te geven.

Brede invloed

Nadat de code in Frankrijk en in de nabije omgeving was geïntroduceerd, verspreidde deze zich over Europa en naar Latijns-Amerika. Soms werd een rechte vertaling gebruikt, maar andere keren werden grote wijzigingen aangebracht om in lokale situaties te passen. Latere codes keken ook naar die van Napoleon, zoals het Italiaanse burgerlijk wetboek van 1865, hoewel dit in 1942 werd vervangen. Bovendien zijn de wetten in het burgerlijk wetboek van 1825 van Louisiana (grotendeels nog van kracht) nauw afgeleid van de Napoleontische code.

Toen de 19e eeuw echter de 20e werd, stegen nieuwe burgerlijke codes in Europa en de rest van de wereld om het belang van Frankrijk te verminderen, hoewel het nog steeds een invloed heeft.