Een nadere blik op 'Runaway' van Alice Munro

"Runaway", van de Nobelprijswinnende Canadese auteur Alice Munro, vertelt het verhaal van een jonge vrouw die de kans weigert te ontsnappen aan een slecht huwelijk. Het verhaal debuteerde in het nummer van 11 augustus 2003 De New Yorker. Het verscheen ook in de gelijknamige collectie van Munro uit 2004. Je kunt het verhaal gratis lezen op The New Yorker 's website.

Meerdere weglopers

Weggelopen mensen, dieren en emoties zijn in overvloed aanwezig in het verhaal.

De vrouw, Carla, is twee keer weggelopen. Toen ze 18 was en universiteitsgebonden, rende ze weg om met haar man, Clark, te trouwen tegen de wensen van haar ouders en is sindsdien van hen vervreemd. En nu, in een bus naar Toronto staand, rent ze een tweede keer weg - deze keer van Clark.

Carla's geliefde witte geit, Flora, lijkt ook een wegloper te zijn, die onverklaarbaar kort voor het begin van het verhaal is verdwenen. (Tegen het einde van het verhaal lijkt het echter waarschijnlijk dat Clark de hele tijd van de geit heeft geprobeerd af te komen.)

Als we denken dat "weggelopen" betekent "uit de hand lopen" (zoals in "weggelopen trein"), komen andere voorbeelden in het verhaal op. Ten eerste is er de weggelopen emotionele gehechtheid van Sylvia Jamieson aan Carla (wat Sylvia's vrienden afwijzend beschrijven als een onvermijdelijke "verliefd op een meisje"). Er is ook Sylvia's weggelopen betrokkenheid bij Carla's leven, die haar een weg duwt die Sylvia denkt dat het beste is voor Carla, maar waar ze misschien niet klaar voor is of niet echt wil.

Het huwelijk van Clark en Carla lijkt een weggelopen traject te volgen. Ten slotte is er Clark's weggelopen humeur, zorgvuldig gedocumenteerd vroeg in het verhaal, dat echt gevaarlijk dreigt te worden wanneer hij 's nachts naar Sylvia's huis gaat om haar te confronteren over het aanmoedigen van Carla's vertrek.

Parallels Between Goat and Girl

Munro beschrijft het gedrag van de geit op manieren die Carla's relatie met Clark weerspiegelen. Zij schrijft:

"In eerste instantie was ze helemaal Clarks huisdier geweest, hem overal gevolgd, dansend voor zijn aandacht. Ze was zo snel en gracieus en provocerend als een kitten, en haar gelijkenis met een onschuldig verliefd meisje had hen allebei aan het lachen gemaakt."

Toen Carla voor het eerst het huis verliet, gedroeg ze zich veel op de starry-eyed manier van de geit. Ze was vervuld van "duizelig genot" in haar streven naar een "meer authentiek soort leven" met Clark. Ze was onder de indruk van zijn uiterlijk, zijn kleurrijke arbeidsverleden en 'alles aan hem dat haar negeerde'.

Clarks herhaalde suggestie dat "Flora er misschien net vandoor is gegaan om zichzelf een billy te vinden" is natuurlijk een parallel met Carla die wegloopt van haar ouders om met Clark te trouwen.

Wat vooral verontrustend is aan deze parallel, is dat de eerste keer dat Flora verdwijnt, ze verloren is maar nog leeft. De tweede keer dat ze verdwijnt, lijkt het bijna zeker dat Clark haar heeft vermoord. Dit suggereert dat Carla zich in een veel gevaarlijkere positie bevindt omdat hij is teruggekeerd naar Clark.

Naarmate de geit ouder werd, veranderde ze van bondgenootschap. Munro schrijft: "Maar naarmate ze ouder werd, leek ze zich aan Carla te hechten, en in deze gehechtheid was ze plotseling veel wijzer, minder schichtig - ze leek in plaats daarvan in staat tot een ingetogen en ironisch soort humor."

Als Clark in feite de geit heeft gedood (en het lijkt waarschijnlijk dat hij dat heeft gedaan), is dit symbolisch voor zijn toewijding om een ​​van Carla's impulsen om onafhankelijk te denken of te handelen te doden - om iets anders te zijn dan het "onschuldige verliefde meisje" dat trouwde met hem.

Carla's verantwoordelijkheid

Hoewel Clark duidelijk wordt gepresenteerd als een moorddadige, stultificerende kracht, legt het verhaal ook een deel van de verantwoordelijkheid voor Carla's situatie op Carla zelf.

Denk eens aan de manier waarop Flora Clark toestaat haar te aaien, ook al is hij mogelijk verantwoordelijk voor haar oorspronkelijke verdwijning en staat hij waarschijnlijk op het punt haar te doden. Wanneer Sylvia haar probeert te aaien, legt Flora haar hoofd neer alsof ze stoot.