Een korte geschiedenis van Rome

Rome is de hoofdstad van Italië, de thuisbasis van het Vaticaan en het pausdom en was ooit het centrum van een groot, oud rijk. Het blijft een culturele en historische focus binnen Europa.

De oorsprong van Rome

De legende zegt dat Rome werd gesticht door Romulus in 713 v.Chr., Maar de oorsprong dateerde waarschijnlijk vóór, uit een tijd dat de nederzetting een van de vele was op de Latium-vlakte. Rome ontwikkelde zich waar een zouthandelsroute de rivier de Tiber kruiste op weg naar de kust, in de buurt van de zeven heuvels waarop de stad zou zijn gebouwd. Het wordt traditioneel geloofd dat de vroege heersers van Rome koningen waren, mogelijk afkomstig van een volk dat bekend staat als de Etrusken, die werden verdreven c. 500 v.Chr.

De Romeinse Republiek en het rijk

De koningen werden vervangen door een republiek die vijf eeuwen duurde en zag de Romeinse heerschappij zich uitbreiden over de omliggende Middellandse Zee. Rome was de hub van dit rijk, en de heersers werden keizers na het bewind van Augustus, die stierf in 14 G.T. De expansie ging door totdat Rome regeerde over een groot deel van West- en Zuid-Europa, Noord-Afrika en delen van het Midden-Oosten. Als zodanig werd Rome het middelpunt van een rijke en weelderige cultuur waar enorme bedragen aan gebouwen werden uitgegeven. De stad zwol op om misschien een miljoen mensen te bevatten die afhankelijk waren van graanimporten en aquaducten voor water. Deze periode zorgde ervoor dat Rome een rol zou spelen in de hervertelling van de geschiedenis voor millennia.

Keizer Constantijn bracht twee veranderingen aan die Rome in de vierde eeuw troffen. Ten eerste bekeerde hij zich tot het christendom en begon met de bouw van zijn nieuwe god, veranderde de vorm en functie van de stad en legde de basis voor een tweede leven zodra het rijk verdween. Ten tweede bouwde hij een nieuwe keizerlijke hoofdstad, Constantinopel, in het oosten, van waaruit Romeinse heersers in toenemende mate alleen de oostelijke helft van het rijk zouden besturen. Inderdaad, na Constantijn maakte geen enkele keizer Rome een permanent thuis, en naarmate het westerse rijk kleiner werd, deed de stad dat ook. Maar in 410, toen Alaric en de Goten Rome plunderden, stuurde het nog steeds schokken over de oude wereld.

De val van Rome en de opkomst van het pausdom

De definitieve ineenstorting van de westerse macht van Rome - de laatste westerse keizer trad af in 476 - vond plaats kort nadat een bisschop van Rome, Leo I, zijn rol als directe erfgenaam van Peter benadrukte. Maar een eeuw lang daalde Rome, variërend tussen strijdende partijen, waaronder Lombards en Byzantines (Oost-Romeinen), die probeerden het westen te heroveren en het Romeinse rijk voort te zetten: de loting van het vaderland was sterk, hoewel het oostelijke rijk was veranderd in verschillende manieren voor zo lang. De bevolking kromp tot misschien 30.000 en de senaat, een overblijfsel uit de republiek, verdween in 580.

Toen ontstond het middeleeuwse pausdom en een hervorming van het westerse christendom rond de paus in Rome, geïnitieerd door Gregorius de Grote in de zesde eeuw. Toen christelijke heersers uit heel Europa tevoorschijn kwamen, groeide de macht van de paus en het belang van Rome, vooral voor bedevaarten. Terwijl de rijkdom van de pausen groeide, werd Rome het centrum van een groepering van landgoederen, steden en landen die bekend staan ​​als de pauselijke staten. De wederopbouw werd gefinancierd door de pausen, kardinalen en andere rijke kerkelijke ambtenaren.

Daling en Renaissance

In 1305 werd het pausdom gedwongen naar Avignon te verhuizen. Deze afwezigheid, gevolgd door de religieuze verdeeldheid van het Grote Schisma, betekende dat de pauselijke controle over Rome pas in 1420 werd herwonnen. Gestreden door facties daalde Rome en de vijftiende-eeuwse terugkeer van de pausen werd gevolgd door een bewust groot wederopbouwprogramma, tijdens welke Rome aan het front van de Renaissance stond. De pausen wilden een stad creëren die hun macht weerspiegelde, en ook omgaan met pelgrims.

Het pausdom bracht niet altijd glorie en toen paus Clemens VII de Fransen steunde tegen de heilige Romeinse keizer Karel V, leed Rome opnieuw een grote plundering, waaruit het opnieuw werd herbouwd.

De vroegmoderne tijd

In de late zeventiende eeuw begonnen de excessen van de pauselijke bouwers te beteugelen, terwijl de culturele focus van Europa van Italië naar Frankrijk werd verplaatst. Pelgrims naar Rome begonnen te worden aangevuld door mensen op de 'Grand Tour', meer geïnteresseerd in het zien van de overblijfselen van het oude Rome dan in vroomheid. In de late achttiende eeuw bereikten de legers van Napoleon Rome en plunderde hij vele kunstwerken. De stad werd formeel door hem overgenomen in 1808 en de paus werd gevangengezet; dergelijke arrangementen duurden niet lang en de paus werd letterlijk verwelkomd in 1814.

Hoofdstad

Revolutie overviel Rome in 1848 toen de paus zich verzette tegen het goedkeuren van revoluties elders en werd gedwongen te vluchten voor zijn kwetsbare burgers. Een nieuwe Romeinse Republiek werd uitgeroepen, maar die werd datzelfde jaar verpletterd door Franse troepen. De revolutie bleef echter in de lucht hangen en de beweging voor de hereniging van Italië slaagde; een nieuw koninkrijk van Italië nam de controle over een groot deel van de pauselijke staten en zette de paus al snel onder druk voor controle over Rome. In 1871, nadat Franse troepen de stad hadden verlaten en Italiaanse troepen Rome hadden ingenomen, werd het tot hoofdstad van het nieuwe Italië verklaard.

Zoals altijd volgde het bouwen, ontworpen om van Rome een hoofdstad te maken; de bevolking groeide snel, van ongeveer 200.000 in 1871 tot 660.000 in 1921. Rome werd de focus van een nieuwe machtsstrijd in 1922, toen Benito Mussolini zijn Blackshirts naar de stad marcheerde en de controle over de natie overnam. Hij ondertekende het Lateranse Pact in 1929 en verleende het Vaticaan de status van een onafhankelijke staat in Rome, maar zijn regime stortte in tijdens de Tweede Wereldoorlog. Rome ontsnapte zonder grote schade aan dit grote conflict en leidde Italië gedurende de rest van de twintigste eeuw. In 1993 had de stad haar eerste rechtstreeks gekozen burgemeester ontvangen.