Een biografie van de Griekse god Hades

Hades, door de Romeinen Pluto genoemd, was de god van de Griekse onderwereld, het land van de doden in de Griekse en Romeinse mythologie. Terwijl sommige moderne religies de onderwereld beschouwen als de hel en zijn heerser als de incarnatie van het kwaad, zagen de Grieken en Romeinen de onderwereld als een plaats van duisternis. Hoewel verborgen voor het licht van de dag en de levenden, was Hades zelf niet slecht. In plaats daarvan was hij de bewaarder van de wetten van de dood.

Belangrijkste afhaalrestaurants: Hades

• Alternatieve namen: Zeus Katachthonions (Zeus of the Underworld),
• epitheta: Aïdes of Aïdoneus (The Unseen One, The Invisible), Plouton (the Wealth-Giver), Polydegmon (The Hospitable), Euboueus (Wise in Counsel) en Klymenos (the gerenommeerde) 
• Cultuur / Land: Klassiek Griekenland en het Romeinse rijk
• Primaire bronnen: Homerus  
• Rijken en krachten: De onderwereld, heerser van de doden
• Familie: Zoon van Kronus en Rhea, broer van Zeus en Poseidon, echtgenoot van Persephone

Oorsprong Mythe

Volgens de Griekse mythologie was Hades een van de zonen van de Titanen Cronus en Rhea. Hun andere kinderen waren Zeus, Poseidon, Hestia, Demeter en Hera. Toen hij een profetie hoorde dat zijn kinderen hem zouden afzetten, slikte Cronus alles behalve Zeus. Zeus slaagde erin zijn vader te dwingen zijn broers en zussen te negeren, en de goden begonnen een oorlog tegen de Titanen. Na het winnen van de oorlog trokken de drie zonen veel om te bepalen welke over de hemel, de zee en de onderwereld zou heersen. Zeus werd de heerser van de hemel, Poseidon van de zee en Hades of the Underworld. Zeus handhaafde ook zijn rol als koning van de goden.

Nadat hij de controle over zijn rijk had gekregen, trok Hades zich terug en leefde een geïsoleerd bestaan, had hij weinig te maken met de wereld van de levende mensen of goden. 

Uiterlijk en reputatie

Hoewel hij zelden in de Griekse kunst voorkomt, draagt ​​Hades als hij dat doet een scepter of sleutel als een teken van zijn autoriteit - de Romeinen illustreren hem met een hoorn des overvloeds. Hij ziet er vaak uit als een boze versie van Zeus, en de Romeinse schrijver Seneca beschreef hem als 'met de blik van Jove als hij dondert'. Soms wordt hij afgebeeld met een kroon met stralen als de zon of met een berenkop als hoed. Hij heeft een dop van duisternis die hij draagt ​​om donker te worden. 

Hades heeft een aantal bijnamen, omdat Grieken in het algemeen liever niet rechtstreeks over de dood spraken, vooral over hun familie en vrienden. Onder hen zijn Polydegmon (ook Polydektes of Polyxeinos), die allemaal zoiets betekenen als 'de ontvanger', de 'gastheer van velen' of 'de gastvrije'. De Romeinen adopteerden Hades voor hun mythologie en noemden hem "Pluto" of "Dis" en zijn vrouw "Proserpina."

Rol in de Griekse en Romeinse mythologie

In de Griekse en Romeinse mythologie is Hades de heerser van de doden, grimmig en treurig in zijn karakter, en streng rechtvaardig en onbuigzaam in de uitvoering van zijn taken. Hij is de gevangenbewaarder van de zielen van de doden, houdt de poorten van de onderwereld gesloten en zorgt ervoor dat dode stervelingen die zijn duistere koninkrijk zijn binnengekomen nooit ontsnappen. Hij verliet het koninkrijk alleen om Persephone als zijn bruid te ontvoeren; en geen van zijn medegoden bezocht hem, behalve Hermes, die zich waagde toen zijn plichten het eisten. 

Hij is een beangstigende maar geen kwaadaardige god, met weinig aanbidders. Een handvol tempels en heilige plaatsen worden voor hem gerapporteerd: er was een wijk en tempel in Elis, die op een dag gedurende het jaar open was en zelfs toen alleen open voor de priester. Een plaats geassocieerd met Hades is Pylos, de poortplaats van de ondergaande zon. 

Rijk

Terwijl de onderwereld het land van de doden was, zijn er verschillende verhalen, waaronder De Odyssee waarin levende mannen naar Hades gaan en veilig terugkeren. Toen zielen door de god Hermes aan de onderwereld werden overgebracht, werden ze door de bootman Charon over de rivier de Styx overgebracht. Aangekomen bij de poorten van Hades werden de zielen begroet door Cerberus, de vreselijke driekoppige hond, die zielen de plaats van nevels en duisternis zou laten binnengaan, maar zou voorkomen dat zij terugkeerden naar het land van de levenden.

In sommige mythen werden de doden beoordeeld om de kwaliteit van hun leven te bepalen. Degenen die als goede mensen werden beschouwd, dronken van de rivier de Lethe, zodat ze alle slechte dingen zouden vergeten en de eeuwigheid doorbrengen in de prachtige Elysische velden. Degenen die als slechte mensen werden beoordeeld, werden tot de eeuwigheid veroordeeld in Tartarus, een versie van de hel.

Hades, Persephone en Demeter

De belangrijkste mythe geassocieerd met Hades is hoe hij zijn vrouw, Persephone, verkreeg. De meest gedetailleerde wordt verteld in de Homeric "Hymn to Demeter." Persephone (of Kore) was de enige dochter van Hades 'zus Demeter, de godin van maïs (tarwe) en landbouw.

Op een dag was het meisje bloemen aan het verzamelen met haar vrienden, en een prachtige bloem sprong uit de grond op haar pad. Toen ze haar hand uitstak om het te plukken, ging de aarde open en kwam Hades tevoorschijn en nam haar mee in zijn gouden strijdwagen aangedreven door snelle onsterfelijke paarden. Persephone's kreten werden alleen gehoord door Hekate (godin van geesten en paden) en Helios (god van de zon), maar haar moeder werd angstig en ging op zoek naar haar. Met behulp van twee fakkels uit de vlammen van de Etna en helemaal vastend, zocht ze vruchteloos gedurende negen dagen, totdat ze Hekate ontmoette. Hekate nam haar mee naar Helios, die Demeter vertelde wat er was gebeurd. Verdriet verliet Demeter het gezelschap van goden en verborg zich onder stervelingen als een oude vrouw. 

Demeter bleef een jaar afwezig bij Olympus en gedurende die tijd was de wereld onvruchtbaar en hongersnood. Zeus stuurde eerst de goddelijke boodschapper Iris om haar te instrueren om terug te keren, daarna elk van de goden om haar knappe geschenken aan te bieden, maar ze weigerde resoluut en zei dat ze nooit naar Olympus zou terugkeren voordat ze haar dochter met haar eigen ogen had gezien. Zeus stuurde Hermes om met Hades te praten, die ermee instemde Persephone te laten gaan, maar hij voerde stiekem haar granaatappelzaden voordat ze vertrok, om ervoor te zorgen dat ze voor altijd aan zijn rijk zou blijven.

Demeter ontving haar dochter en, gedwongen een compromis te sluiten met Hades, was het ermee eens dat Persephone een derde van het jaar zou blijven als de partner van Hades en tweederde met haar moeder en de Olympische goden (volgens laatste verslagen was het jaar gelijkmatig verdeeld - de referenties zijn voor de seizoenen van het jaar). Als gevolg hiervan is Persephone een god met dubbele natuur, de koningin van de doden gedurende het deel van het jaar dat ze bij Hades woont en de rest van de tijd een godin van de vruchtbaarheid. 

Andere mythen

Er zijn een paar andere mythen die verband houden met Hades. Als een van zijn inspanningen voor koning Eurystheus moest Heracles de waakhond Cerberus van Hades terughalen uit de onderwereld. Heracles had goddelijke hulp - waarschijnlijk van Athena. Omdat de hond alleen werd geleend, werd Hades soms afgebeeld als bereid om Cerberus te lenen, zolang Heracles geen wapen gebruikte om het angstaanjagende beest te vangen. Elders werd Hades afgeschilderd als gewond of bedreigd door een knuppel en met boog zwaaiende Heracles.

Na het verleiden van een jonge Helen van Troje, besloot de held Theseus met Perithous mee te gaan om de vrouw van Hades-Persephone te nemen. Hades misleidde de twee stervelingen om plaats te nemen in vergeetachtigheid waaruit ze niet konden opstaan ​​totdat Heracles kwam om hen te redden.

Een andere uit een late bron meldt dat Hades een oceaan-nimf ontvoerd genaamd Leuke om haar zijn minnares te maken, maar zij stierf en hij was zo bedroefd dat hij de witte populier (Leuke) in haar geheugen in de Elysische velden liet groeien. 

bronnen

• Moeilijk, Robin. "Het Routledge Handbook of Greek Mythology." Londen: Routledge, 2003. Afdrukken.
• Harrison, Jane E. "Helios-Hades." Het klassieke overzicht 22.1 (1908): 12-16. Afdrukken.
• Miller, David L. "Hades and Dionysos: The Poetry of Soul." Journal of the American Academy of Religion 46.3 (1978): 331-35. Afdrukken.
• Smith, William en G.E. Marindon, eds. "Woordenboek van Griekse en Romeinse biografie en mythologie." Londen: John Murray, 1904. Afdrukken.