Share
Zowel de algemene als de wetenschappelijke naam voor de honingdas (Mellivora capensis) verwijzen naar de liefde van het dier voor honing. Het is echter geen das. Honingdassen zijn nauwer verwant aan wezels. De andere veel voorkomende naam voor de honingdas is de ratel, die verwijst naar het ratelende geluid dat het wezen maakt wanneer het geagiteerd is.
Snelle feiten: Honey Badger
- Wetenschappelijke naam: Mellivora capensis
- Veelvoorkomende namen: Honingdas, ratel
- Basic Animal Group: Zoogdier
- Grootte: 22-30 inch plus een staart van 4-12 inch
- Gewicht: 11-35 pond
- Levensduur: 24 jaar
- Eetpatroon: Carnivoor
- Habitat: Afrika, Zuidwest-Azië, India
- Bevolking: Afnemend
- Beschermingsstatus: Minste zorg
Beschrijving
Een honingsdas heeft een lang, dik lichaam, platte kop, korte benen en korte snuit. Het lichaam is goed aangepast aan vechten, met kleine ogen, kleine oorranden, klauwpoten en onregelmatige tanden. Honingdassen hebben een speciale anale klier die een sterk geurende vloeistof uitstoot die wordt gebruikt om territorium te markeren, roofdieren afschrikt en mogelijk kalme bijen.
De meeste honingdassen zijn zwart met een witte band die van de bovenkant van het hoofd naar de basis van de staart loopt. Eén ondersoort is echter volledig zwart.
Honingdassen zijn de grootste wezels (mustelids) in Afrika. Ze zijn gemiddeld 22 tot 30 inch lang met staarten van 4 tot 12 inch. Vrouwtjes zijn kleiner dan mannen. Mannen wegen tussen de 20 en 35 pond, terwijl vrouwen van 11 tot 22 pond wegen.
Habitat en distributie
Het assortiment van de honingdas omvat Afrika bezuiden de Sahara, West-Azië en India. Het komt voor van de punt van Zuid-Afrika tot Zuid-Algerije en Marokko, Iran, Arabië, Azië tot Turkmenistan en India. Honingdassen zijn aangepast aan habitats, variërend van zeeniveau tot de bergen. Ze geven de voorkeur aan loofbossen en graslanden.
Honingdassen distributie. Craig Pemberton, Creative Commons-licentie Eetpatroon
Net als andere leden van de wezelfamilie zijn honingdassen voornamelijk carnivoren. Ze zijn solitaire jagers, behalve tijdens het broedseizoen, wanneer ze in paren mogen jagen. Meestal foerageren honingdassen overdag, maar ze jagen 's nachts in de buurt van menselijke bewoning. Terwijl ze de voorkeur geven aan honing, jagen de insecten, kikkers, vogels en hun eieren, kleine zoogdieren en kleine reptielen. Ze eten ook aas, fruit en groenten.
Gedrag
Honingdassen hebben weinig natuurlijke roofdieren. Hun grootte, sterkte en wreedheid verdrijven veel grotere roofdieren, waaronder leeuwen en luipaarden. Hun huid is grotendeels ondoordringbaar voor tanden, stingers en pennen. Het is los genoeg om het dier te laten ronddraaien en zijn aanvaller bijten als hij wordt gevangen.
Honingdassen zijn ook extreem intelligent. Ze zijn waargenomen met behulp van hulpmiddelen om vallen te ontsnappen en toegang te krijgen tot prooi.
Reproductie en nakomelingen
Over de reproductie van honingdassen is heel weinig bekend. Ze broeden meestal in mei en baren twee jongen na ongeveer zes maanden zwangerschap. De welpen worden blind geboren in het hol van de honingdas. Zowel mannen als vrouwen graven holen met behulp van hun krachtige voorklauwen, hoewel de dieren soms holen maken die zijn gemaakt door wrattenzwijnen of aardvarken.
De levensduur van de honingdas in het wild is onbekend. In gevangenschap is bekend dat ze 24 jaar oud zijn.
Honingdas draagt haar pup. Derek Keats, Creative Commons License Beschermingsstatus
De IUCN classificeert de staat van instandhouding van de honingdas als "minste zorg", maar de dieren zijn zeldzaam in hun hele bereik en de populatiegrootte neemt af. Honingdassen worden overal in hun assortiment beschermd, maar zijn in andere gebieden uitgestorven tegen vergiftigingsprogramma's.
Gevaren
Mensen vormen de belangrijkste bedreiging voor honingdassen. Ze worden gejaagd voor bushmeat en worden in de traditionele geneeskunde gebruikt, maar de meeste dieren worden gedood door bijentelers en veehouders. Ze worden ook gedood door bestrijdingsprogramma's gericht op andere soorten. Een onderzoek uit 2002 wees uit dat bijenkorfschade kan worden geëlimineerd door simpelweg een meter boven de grond te plaatsen, waardoor het conflict met bijenteelt mogelijk wordt beperkt.
Honingdassen en mensen
Honingdassen zijn niet agressief tenzij ze worden uitgelokt, maar er zijn gevallen van aanvallen op kinderen geweest. Er zijn gedocumenteerde gevallen van honingdassen die opgraven en zich voeden met menselijke lijken. De dieren zijn reservoirs van sommige ziekten die mensen kunnen treffen, waaronder hondsdolheid.
bronnen
- Do Linh San, E., Begg, C., Begg, K. & Abramov, A.V. "Mellivora capensis". De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten. IUCN: e.T41629A4521010. 2016. doi: 10.2305 / IUCN.UK.2016-1.RLTS.T41629A45210107.en
- Gray, J.E. "Revisie van de geslachten en soorten Mustelidae in het British Museum". Proceedings of the Zoological Society of London: 100-154, 1865. doi: 10.1111 / j.1469-7998.1865.tb02315.x
- Kingdon, Jonathan. Oost-Afrikaanse zoogdieren, deel 3: Een Atlas of Evolution in Afrika. University of Chicago Press, 1989. ISBN 978-0-226-43721-7.
- Vanderhaar, Jane M .; Hwang, Yeen Ten. "Mellivora capensis." Zoogdierensoorten (721): 1-8, 2003.
- Wozencraft, W.C. "Bestel Carnivora". In Wilson, D.E .; Reeder, D.M (eds.). Zoogdierensoorten van de wereld: een taxonomische en geografische referentie (3e editie). Johns Hopkins University Press. p. 612, 2005. ISBN 978-0-8018-8221-0.
