We worden elke dag omringd door bedreigde diersoorten. Majestueuze tijgers sieren posters op slaapkamermuren, gevulde speelgoedpanda's staren leeg vanuit de schappen van het winkelcentrum; met een klik op de knop kunnen we de uitgebreide verkeringsrituelen van gierende kraanvogels en de strategische jachtgewoonten van de Amoerpanter op het Discovery Channel bekijken. Waar we ook kijken, afbeeldingen en informatie over 's werelds zeldzaamste dieren zijn direct beschikbaar, maar stoppen we ooit om na te denken over de effecten van bedreigde diersoorten op hun omgeving, wat er gebeurt nadat ze verdwijnen?
Laten we eerlijk zijn, weinigen van ons hebben elkaar gekruist met een echte, levende bedreigde diersoort - een die op het punt van bestaan staat, zoals de Santa Barbara Song Sparrow of de Jovan Rhino - veel minder rekening houden met de gevolgen van hun verlies.
Dus, maakt het echt uit of een dier uitgestorven gaat als we het nog steeds op televisie kunnen bekijken, zelfs nadat het weg is? Het verdwijnen van een enkele soort kan in feite een enorm verschil maken op wereldschaal. Als stukjes garen in een geweven tapijt, kan het verwijderen van één het hele systeem beginnen te ontrafelen.
Vóór het internet had het 'wereldwijde web' kunnen verwijzen naar de ingewikkelde systemen van verbindingen tussen levende organismen en hun omgeving. We noemen het vaak het voedselweb, hoewel het veel meer factoren omvat dan alleen dieet. Het levende web, zoals een wandtapijt, wordt niet bij elkaar gehouden door kopspijkers of lijm, maar door onderlinge afhankelijkheid - één streng blijft op zijn plaats omdat het met vele anderen is verstrengeld.
Hetzelfde concept houdt onze planeet aan het werk. Planten en dieren (inclusief mensen) zijn afhankelijk van elkaar en van micro-organismen, land, water en klimaat om ons hele systeem in leven te houden.
Verwijder één stuk, één soort, en kleine veranderingen leiden tot grote problemen die niet gemakkelijk op te lossen zijn. In de woorden van het Wereld Natuur Fonds: "Wanneer je één element uit een fragiel ecosysteem verwijdert, heeft dit verstrekkende en langdurige effecten op de biodiversiteit."
Veel bedreigde soorten zijn toproofdieren waarvan het aantal afneemt als gevolg van conflicten met mensen. We doden roofdieren over de hele wereld omdat we vrezen voor onze eigen belangen, we concurreren met hen voor prooi en we vernietigen hun leefgebieden om onze gemeenschappen en agrarische activiteiten uit te breiden.
Neem bijvoorbeeld het effect dat menselijk ingrijpen had op de grijze wolf en de vervolgeffecten die hun afnemende populatie had op zijn omgeving en biodiversiteit..
Vóór een massale vernietigingsinspanning in de VS die wolvenpopulaties in de eerste helft van de 20e eeuw decimeerde, zorgden wolven ervoor dat de populaties van andere dieren niet exponentieel groeiden. Ze jaagden op elanden, herten en elanden en doodden ook kleinere dieren zoals coyotes, wasberen en bevers.
Zonder wolven om de aantallen van andere dieren onder controle te houden, werden prooidieren groter. Exploderende elandenpopulaties in de westelijke Verenigde Staten hebben zoveel wilgen en andere oeverplanten uitgeroeid dat zangvogels niet langer voldoende voedsel of dekking in deze gebieden hadden, waardoor hun voortbestaan en toenemend aantal insecten zoals muggen werden bedreigd dat de zangvogels bedoeld waren om te bestrijden.
"Wetenschappers van de Oregon State University wijzen op de complexiteit van het ecosysteem van Yellowstone," meldde EarthSky in 2011. "De wolven jagen bijvoorbeeld op de elanden, die op hun beurt grazen op jonge esp en wilgen in Yellowstone, die op hun beurt dekking en voedsel bieden voor zangvogels en andere soorten. Omdat de angst van de elanden voor wolven is toegenomen in de afgelopen 15 jaar 'browsen' elanden minder - dat wil zeggen, eten minder twijgen, bladeren en scheuten van de jonge bomen van het park - en dat is de reden waarom, zeggen de wetenschappers, bomen en struiken zijn begonnen zich te herstellen langs enkele stromen van Yellowstone. Deze beken bieden nu een verbeterd leefgebied voor bever en vis, met meer voedsel voor vogels en beren. "
Maar het zijn niet alleen grote roofdieren die het ecosysteem kunnen beïnvloeden in hun afwezigheid, kleine soorten kunnen een even groot effect hebben.
Hoewel het verlies van grote, iconische soorten zoals de wolf, tijger, neushoorn en ijsbeer kan zorgen voor meer stimulerende nieuwsverhalen dan het verdwijnen van motten of mosselen, kunnen zelfs kleine soorten ecosystemen op significante manieren beïnvloeden.
Denk aan de magere zoetwatermossel: er zijn bijna 300 soorten mossel in de Noord-Amerikaanse rivier en meren, en de meeste worden bedreigd. Hoe beïnvloedt dit het water waar we allemaal van afhankelijk zijn??
"Mosselen spelen een belangrijke rol in het aquatische ecosysteem", legt de Amerikaanse Fish and Wildlife Service uit. "Veel verschillende soorten dieren in het wild eten mosselen, waaronder wasbeer, otters, reigers en zilverreigers. Mosselen filteren water voor voedsel en zijn dus een zuiveringssysteem. Ze zijn meestal aanwezig in groepen die bedden worden genoemd. Bedden van mosselen kunnen in grootte variëren van kleiner dan een vierkante voet tot vele hectaren; deze mosselbanken kunnen een harde 'kassei' zijn op het meer, de rivier of beekbodem die andere vissoorten, waterinsecten en wormen ondersteunt. "