Witstaarthert Feiten

Het witstaarthert (Odocoileus virginianus) dankt zijn naam aan de witte vacht aan de onderkant van zijn staart, die knippert wanneer hij een bedreiging detecteert. De soort omvat verschillende ondersoorten, zoals het kleine Florida Key-hert en het grote noordelijke witstaarthert.

Snelle feiten: Witstaarthert

• Wetenschappelijke naam: Odocoileus virginianus
• Gemeenschappelijke namen: Witstaarthert, whitetail, Virginia herten
• Basic Animal Group: zoogdier
• Maat: 6-8 voet
• Gewicht: 88-300 pond
• Levensduur: 6-14 jaar
• Dieet: Herbivore
• Habitat: Noord-, Midden- en Noord-Zuid-Amerika
• Bevolking:> 10 miljoen
• Conserveringsstatus: minste zorg

Beschrijving

Het witstaarthert heeft een roodbruine vacht in de lente en zomer en een grijsbruine vacht in de herfst en winter. De soort is gemakkelijk te herkennen aan de witte onderkant van zijn staart. Herten hebben horizontaal gesneden pupillen met dichromatisch blauw en geel zicht. Ze kunnen niet gemakkelijk onderscheid maken tussen oranje en rode kleuren.

Grootte van hert hangt af van geslacht en habitat. Volwassen exemplaren variëren gemiddeld van 6 tot 8 voet lang, met een schouderhoogte van ongeveer 2 tot 4 voet. Herten in koudere klimaten zijn groter dan die dichter bij de evenaar worden gevonden. Rijpe mannen, die dollar worden genoemd, wegen gemiddeld 150 tot 300 pond. Rijpe vrouwtjes, genaamd hinds of does, variëren van 88 tot 200 pond.

Bokken groeien elk jaar opnieuw in het voorjaar en werpen ze na het broedseizoen in de winter. De grootte en vertakking van het gewei wordt bepaald door leeftijd, voeding en genetica.

Habitat en distributie

Witstaartherten variëren van de Yukon in Canada tot de Verenigde Staten (behalve Hawaï en Alaska) en Midden-Amerika in het zuiden tot Brazilië en Bolivia. In de Verenigde Staten verplaatst het zwartstaart- of muildierhert het witstaarthert ten westen van de Rocky Mountains. Door de klimaatverandering heeft het witstaarthert de afgelopen jaren zijn aanwezigheid in Canada kunnen uitbreiden. Witstaartherten zijn geïntroduceerd in Europa en het Caribisch gebied en worden gekweekt in Nieuw-Zeeland. Herten hebben zich aangepast aan een verscheidenheid aan habitats, waaronder stedelijke omgevingen.

Eetpatroon

Hoewel ze soms overdag worden gezien, browsen herten vooral vóór zonsopgang en na zonsondergang. Witstaartherten eten planten, waaronder grassen, peulvruchten, bladeren, scheuten, cactussen, maïs, fruit en eikels. Ze kunnen paddestoelen en gifsumak eten zonder nadelige gevolgen. Herten zijn herkauwers, met een maag met vier kamers. Het dier heeft tijd nodig om darmmicroben te ontwikkelen om nieuw voedsel te verteren als zijn dieet verandert, dus het voeden van herten die niet in het wild worden gevonden, kan het beschadigen. Terwijl witstaartherten voornamelijk herbivoren zijn, zijn ze ook opportunistische roofdieren die muizen en vogels kunnen meenemen.

Witstaarthert dat zijn staart "markeert". Jérémie LeBlond-Fontaine, Getty Images

Gedrag

Wanneer bedreigd, stampt een witstaarthert, snuift en heft zijn staart of "vlaggen" op om de witte onderkant te tonen. Dit signaleert roofdierdetectie en waarschuwt andere herten. Naast geluid en lichaamstaal communiceren herten door hun territorium te markeren met urine en geuren geproduceerd door klieren op hun hoofd en benen.

Een typisch hertenbereik is minder dan een vierkante mijl. Vrouwtjes vormen familiegroepen met een moeder en haar reekalfjes. Mannetjes groeperen zich met andere mannetjes, maar zijn solitair tijdens de paartijd.

Reproductie en nakomelingen

Het witstaarthert broedseizoen, de sleur genoemd, vindt plaats in de herfst in oktober of november. Mannetjes sparren met hun gewei om te concurreren voor vrouwtjes. Vrouwtjes baren in het voorjaar één tot drie gevlekte reekalfjes. De moeder verbergt haar reekalfjes in de vegetatie en komt vier of vijf keer per dag terug om ze te verzorgen. Jongeren worden gespeend rond de leeftijd van 8 tot 10 weken. Bokken verlaten hun moeder en rijpen op ongeveer 1,5-jarige leeftijd. Wordt op 6 maanden oud misschien seksueel volwassen, maar verlaat hun moeder of ras meestal pas in het tweede jaar. De levensverwachting van een witstaarthert varieert van 6 tot 14 jaar.

Witstaart doe en haar reekalf. Daniel J. Cox, Getty Images

Beschermingsstatus

De IUCN classificeert de staat van instandhouding van het witstaarthert als "minste zorg". De totale populatie is stabiel, hoewel sommige ondersoorten worden bedreigd. Het Florida Key-hert en het Colombiaanse witstaarthert worden beide vermeld als "bedreigd" onder de Amerikaanse Endangered Species Act.

Herten worden opgejaagd door wolven, poema's, Amerikaanse alligators, beren, coyotes, lynxen, bobcats, wolverines en wilde honden. Adelaars en kraaien kunnen fawns nemen. De grootste bedreigingen komen echter voort uit het verlies van leefgebieden, overbejaging en botsingen met motorvoertuigen.

Witstaartherten en mensen

Herten veroorzaken economische schade aan boeren en vormen een bedreiging voor automobilisten. Ze worden gejaagd voor wild en sport en gekweekt voor vlees, pelzen en geweien. Op sommige plaatsen is het legaal om herten met witte staart als huisdieren te houden. Hoewel herten in gevangenschap intelligent en aanhankelijk zijn, kunnen bokken agressief worden en ernstig letsel veroorzaken.

bronnen

• Bildstein, Keith L. "Waarom witstaartherten hun staarten markeren". De Amerikaanse naturalist. 121 (5): 709-715, mei 1983. doi: 10.1086 / 284096
• Fulbright, Timothy Edward en J. Alfonso Ortega-S. Witstaarthertenhabitat: ecologie en beheer op rangelands. Texas A&M University Press, 2006. ISBN 978-1-58544-499-1.
• Gallina, S. en Arevalo, H. Lopez. Odocoileus virginianus. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten 2016: e.T42394A22162580. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2016-2.RLTS.T42394A22162580.en
• Post, Eric en Nils Stenseth. "Grootschalige klimatologische fluctuatie en populatiedynamica van elanden en witstaartherten." Journal of Animal Ecology. 67 (4): 537-543, juli 1998. doi: 10.1046 / j.1365-2656.1998.00216.x