Tarwe domesticatie

Tarwe is een graangewas met tegenwoordig zo'n 25.000 verschillende cultivars. Het werd minstens 12.000 jaar geleden gedomesticeerd, gemaakt van een nog steeds levende voorouderplant bekend als emmer.

Wild Emmer (anders gemeld als T. araraticum, T. turgidum ssp. dicoccoides, of T. dicocoides), is een overwegend zelfbestuivend, jaarlijks wintergras van de familie Poaceae en de Triticeae-stam. Het wordt verspreid over de Near Eastern Fertile Crescent, inclusief de moderne landen van Israël, Jordanië, Syrië, Libanon, Oost-Turkije, West-Iran en Noord-Irak. Het groeit in sporadische en semi-geïsoleerde plekken en doet het het beste in regio's met lange, hete droge zomers en korte milde, natte winters met fluctuerende regenval. Emmer groeit in verschillende habitats van 100 m (330 ft) onder zeeniveau tot 1700 m (5.500 ft) boven, en kan overleven tussen 200-1.300 mm (7.8-66 in) jaarlijkse neerslag.

Tarwe variëteiten

De meeste van de 25.000 verschillende vormen van moderne tarwe zijn variëteiten van twee brede groepen, zachte tarwe en harde tarwe genoemd. Volkoren of broodtarwe Triticum aestivum is goed voor ongeveer 95 procent van alle geconsumeerde tarwe in de wereld vandaag; de andere vijf procent bestaat uit harde of harde tarwe T. turgidum ssp. durum, gebruikt in pasta en griesmeelproducten.

Brood en durumtarwe zijn beide gedomesticeerde vormen van wilde emmer tarwe. Spelt (T. spelta) en de tarwe van Timophejev (T. timopheevii) werden ook ontwikkeld uit emmer tarwe tegen de late Neolithische periode, maar vandaag heeft geen van beide een grote markt. Een andere vroege vorm van tarwe genaamd einkorn (T. monococcum) werd rond dezelfde tijd gedomesticeerd, maar heeft vandaag een beperkte distributie.

Oorsprong van tarwe

De oorsprong van onze moderne tarwe, volgens genetica en archeologische studies, wordt gevonden in het Karacadag-berggebied van wat tegenwoordig zuidoost Turkije is en eminkorn tarwe zijn twee van de klassieke acht grondleggers van de oorsprong van de landbouw.

Het vroegst bekende gebruik van emmer werd verzameld uit wilde plekken door de mensen die ongeveer 23.000 jaar geleden op de archeologische vindplaats Ohalo II in Israël woonden. De vroegst gecultiveerde emmer is gevonden in de zuidelijke Levant (Netiv Hagdud, Tell Aswad, andere pre-aardewerk Neolithische A-locaties); terwijl einkorn wordt gevonden in de noordelijke Levant (Abu Hureyra, Mureybet, Jerf el Ahmar, Göbekli Tepe).

Veranderingen tijdens domesticatie

De belangrijkste verschillen tussen de wilde vormen en gedomesticeerde tarwe zijn dat gedomesticeerde vormen grotere zaden hebben met rompen en een niet-versplinterende rachis. Wanneer wilde tarwe rijp is, wordt de rachis - de stengel die de tarweschachten bijeenhoudt - verbrijzeld zodat de zaden zich kunnen verspreiden. Zonder rompen ontkiemen ze snel. Maar die van nature bruikbare brosheid past niet bij mensen, die liever tarwe van de plant oogsten dan van de omringende aarde.

Een mogelijke manier die zou kunnen zijn opgetreden, is dat boeren tarwe oogstten nadat het rijp was, maar voordat het zichzelf verspreidde, waardoor alleen de tarwe werd verzameld die nog aan de plant was bevestigd. Door het volgende seizoen die zaden te planten, bestonden de boeren planten die later rachises hadden. Andere eigenschappen die blijkbaar zijn geselecteerd voor omvatten spijkergrootte, groeiseizoen, planthoogte en korrelgrootte.

Volgens de Franse botanicus Agathe Roucou en collega's veroorzaakte het domesticatieproces ook meerdere veranderingen in de plant die indirect werden gegenereerd. In vergelijking met emmer tarwe heeft moderne tarwe een kortere levensduur van de bladeren en een hogere netto snelheid van fotosynthese, bladproductiesnelheid en stikstofgehalte. Moderne tarwe-cultivars hebben ook een ondieper wortelsysteem, met een groter aandeel fijne wortels, waarbij biomassa boven in plaats van onder de grond wordt geïnvesteerd. Oude vormen hebben ingebouwde coördinatie tussen boven- en ondergronds functioneren, maar de menselijke selectie van andere eigenschappen heeft de fabriek gedwongen om opnieuw te configureren en nieuwe netwerken te bouwen.

Hoe lang duurde domesticatie??

Een van de voortdurende argumenten over tarwe is de tijd die nodig was om het domesticatieproces te voltooien. Sommige wetenschappers pleiten voor een redelijk snel proces van enkele eeuwen; terwijl anderen beweren dat het proces van teelt tot domesticatie tot 5.000 jaar duurde. Het bewijs is overvloedig dat ongeveer 10.400 jaar geleden gedomesticeerde tarwe in het Levant-gebied wijdverbreid werd gebruikt; maar toen dat begon, staat ter discussie.

Het vroegste bewijs voor zowel gedomesticeerde einkorn als emmertarwe dat tot nu toe werd gevonden, was op de Syrische site van Abu Hureyra, in bezettingslagen daterend uit de late Epi-paleolithische periode, het begin van de jongere Dryas, ca 13.000-12.000 cal BP; sommige wetenschappers hebben echter betoogd dat het bewijsmateriaal op dit moment geen opzettelijke teelt laat zien, hoewel het een verbreding van de voedingsbasis aangeeft met een afhankelijkheid van wilde granen, waaronder de tarwe..

Spread Around the Globe: Bouldnor Cliff

De distributie van tarwe buiten de plaats van herkomst maakt deel uit van het proces dat bekend staat als "Neolithicization." De cultuur die doorgaans wordt geassocieerd met de introductie van tarwe en andere gewassen uit Azië in Europa, is over het algemeen de Lindearbandkeramik (LBK) -cultuur, die mogelijk bestaat uit deels immigrantenboeren en deels lokale jager-verzamelaars die nieuwe technologieën aanpassen. LBK wordt meestal gedateerd in Europa tussen 5400-4900 v.Chr.

Recente DNA-studies in Bouldnor Cliff veengebied voor de noordkust van het vasteland van Engeland hebben echter oud DNA geïdentificeerd van wat blijkbaar gedomesticeerde tarwe was. Tarwezaden, fragmenten en stuifmeel werden niet gevonden in Bouldnor Cliff, maar de DNA-sequenties van het sediment komen overeen met Near Eastern-tarwe, genetisch verschillend van LBK-vormen. Verdere tests bij Bouldnor Cliff hebben een verzonken mesolithische locatie geïdentificeerd, 16 m (52 ​​ft) onder zeeniveau. De sedimenten werden ongeveer 8.000 jaar geleden vastgelegd, enkele eeuwen eerder dan de Europese LBK-sites. Geleerden suggereren dat de tarwe per boot naar Groot-Brittannië kwam.

Andere wetenschappers hebben de datum en de identificatie van de aDNA in twijfel getrokken en gezegd dat het in een te goede staat was om zo oud te zijn. Maar aanvullende experimenten uitgevoerd door de Britse evolutionaire geneticus Robin Allaby en voorlopig gerapporteerd in Watson (2018) hebben aangetoond dat het oude DNA van onderzeese sedimenten meer ongerept is dan dat van andere contexten.