Diffusie in sociologie begrijpen

Diffusie, ook bekend als culturele diffusie, is een sociaal proces waardoor elementen van cultuur zich verspreiden van de ene samenleving of sociale groep naar de andere, wat betekent dat het in wezen een proces van sociale verandering is. Het is ook het proces waardoor innovaties worden geïntroduceerd in een organisatie of sociale groep, ook wel de verspreiding van innovaties genoemd. Dingen die via verspreiding worden verspreid, omvatten ideeën, waarden, concepten, kennis, praktijken, gedrag, materialen en symbolen.

Sociologen en antropologen geloven dat culturele diffusie de primaire manier is waarop moderne samenlevingen de culturen ontwikkelen die ze tegenwoordig hebben. Verder merken ze op dat het diffusieproces verschilt van elementen uit een vreemde cultuur die in een samenleving worden gedwongen, zoals werd gedaan door kolonisatie.

Theorieën sociale wetenschappen

De studie van culturele verspreiding werd geïntroduceerd door antropologen die probeerden te begrijpen hoe het was dat dezelfde of soortgelijke culturele elementen aanwezig konden zijn in tal van samenlevingen over de hele wereld lang voor de komst van communicatie-instrumenten. Edward Tylor, een Britse antropoloog die in het midden van de negentiende eeuw schreef, stelde de theorie van culturele diffusie als een alternatief voor het gebruiken van de theorie van culturele evolutie om culturele overeenkomsten te verklaren. In navolging van Tylor ontwikkelde de Duits-Amerikaanse antropoloog Franz Boas een theorie van culturele diffusie om uit te leggen hoe het proces werkt op gebieden die dicht bij elkaar liggen, geografisch gezien.

Deze wetenschappers merkten op dat culturele diffusie optreedt wanneer samenlevingen met verschillende manieren van leven met elkaar in contact komen en dat naarmate ze meer en meer met elkaar omgaan, de snelheid van culturele diffusie tussen hen toeneemt.

In het begin van de 20e eeuw waren Amerikaanse sociologen Robert E. Park, Ernest Burgess en de Canadese socioloog Roderick Duncan McKenzie lid van de Chicago School of sociology, wetenschappers in de jaren 1920 en 1930 die stedelijke culturen in Chicago bestudeerden en toepassen wat ze elders hadden geleerd. In hun nu-klassieke werk "The City", gepubliceerd in 1925, bestudeerden ze culturele diffusie vanuit het standpunt van sociale psychologie, wat betekende dat ze zich concentreerden op de motivaties en sociale mechanismen die diffusie mogelijk maken.

principes

Er zijn veel verschillende theorieën over culturele diffusie die door antropologen en sociologen worden aangeboden, maar de elementen die ze gemeen hebben en die als algemene principes van culturele diffusie kunnen worden beschouwd, zijn de volgende.

1. De samenleving of sociale groep die elementen van een ander leent, zal die elementen aanpassen of aanpassen aan hun eigen cultuur.
2. Meestal worden alleen elementen van een vreemde cultuur die passen in het reeds bestaande geloofssysteem van de gastcultuur geleend.
3. De culturele elementen die niet passen in het bestaande geloofssysteem van de gastcultuur zullen worden afgewezen door leden van de sociale groep.
4. Culturele elementen worden alleen geaccepteerd binnen de gastcultuur als ze daarin nuttig zijn.
5. Sociale groepen die culturele elementen lenen, hebben in de toekomst meer kans om weer te lenen.

De verspreiding van innovaties

Sommige sociologen hebben bijzondere aandacht besteed aan hoe de diffusie van innovaties binnen een sociaal systeem of sociale organisatie plaatsvindt, in tegenstelling tot culturele diffusie tussen verschillende groepen. In 1962 schreef socioloog en communicatietheoreticus Everett Rogers een boek getiteld "Diffusion of Innovations", dat de theoretische basis legde voor de studie van dit proces.

Volgens Rogers zijn er vier sleutelvariabelen die het proces beïnvloeden hoe een innovatief idee, concept, praktijk of technologie wordt verspreid via een sociaal systeem.

1. De innovatie zelf
2. De kanalen waardoor het wordt gecommuniceerd
3. Hoelang wordt de betreffende groep blootgesteld aan de innovatie
4. De kenmerken van de sociale groep

Deze zullen samenwerken om de snelheid en schaal van diffusie te bepalen, en of de innovatie met succes wordt toegepast.

Stappen in het proces

Het diffusieproces verloopt volgens Rogers in vijf stappen:

1. Kennis: bewustzijn van de innovatie
2. Overtuiging: interesse in de innovatie neemt toe en een persoon begint het verder te onderzoeken
3. Besluit: een persoon of groep evalueert de voor- en nadelen van de innovatie (het belangrijkste punt in het proces)
4. Implementatie: leiders introduceren de innovatie in het sociale systeem en evalueren het nut ervan
5. Bevestiging: de verantwoordelijken besluiten het te blijven gebruiken

Rogers merkte op dat gedurende het hele proces de sociale invloed van bepaalde personen een belangrijke rol kan spelen bij het bepalen van de uitkomst. Mede hierdoor is de studie van de diffusie van innovaties interessant voor mensen op het gebied van marketing.

Bijgewerkt door Nicki Lisa Cole, Ph.D.