De grote depressie en arbeid

De Grote Depressie van de jaren dertig veranderde de kijk van de Amerikanen op vakbonden. Hoewel het AFL-lidmaatschap daalde tot minder dan 3 miljoen te midden van grootschalige werkloosheid, zorgde een wijdverbreide economische ontbering voor sympathie voor werkende mensen. Op het diepst van de depressie was ongeveer een derde van de Amerikaanse beroepsbevolking werkloos, een verbluffend cijfer voor een land dat in het decennium daarvoor volledig werk had gehad.

Roosevelt en de vakbonden

Met de verkiezing van president Franklin D. Roosevelt in 1932 begon de overheid - en uiteindelijk de rechtbanken - gunstiger te kijken naar de pleidooien voor arbeid. In 1932 keurde het congres een van de eerste wetten tegen arbeid goed, de Norris-La Guardia-wet, die contracten met gele honden onuitvoerbaar maakte. De wet beperkte ook de macht van federale rechtbanken om stakingen en andere baanacties te stoppen.

Toen Roosevelt aantrad, zocht hij naar een aantal belangrijke wetten die de oorzaak van arbeid bevorderen. Een daarvan, de National Labour Relations Act van 1935 (ook bekend als de Wagner Act) gaf werknemers het recht om lid te worden van vakbonden en collectief te onderhandelen via vakbondsvertegenwoordigers. De wet heeft de National Labour Relations Board (NLRB) ingesteld om oneerlijke arbeidspraktijken te bestraffen en verkiezingen te organiseren wanneer werknemers vakbonden wilden vormen. Het NLRB zou werkgevers kunnen dwingen om achteraf te betalen als zij werknemers ten onrechte ontslaan wegens vakbondsactiviteiten.

Groei van het lidmaatschap van de Unie

Met dergelijke steun is het aantal vakbonden gestegen tot bijna 9 miljoen in 1940. Grotere lidmaatschapsrollen kwamen echter niet zonder groeipijnen. In 1935 richtten acht vakbonden binnen de AFL het Comité voor industriële organisatie (CIO) op om werknemers te organiseren in massaproductie-industrieën zoals auto's en staal. De aanhangers wilden alle werknemers in een bedrijf - zowel geschoolde als ongeschoolde - tegelijkertijd organiseren.

De vakbonden die de AFL controleerden, verzetten zich tegen de inspanningen om ongeschoolde en semi-geschoolde werknemers te verenigen, en verkozen dat werknemers georganiseerd blijven per ambacht in verschillende bedrijfstakken. De agressieve drijfveren van de CIO slaagden er echter in veel fabrieken te verenigen. In 1938 verdreef de AFL de vakbonden die de CIO hadden gevormd. De CIO richtte snel zijn eigen federatie op met een nieuwe naam, het congres van industriële organisaties, dat een volledige concurrent werd van de AFL.

Nadat de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog waren ingegaan, beloofden belangrijke arbeidersleiders de defensieproductie van het land niet te staken met stakingen. De overheid heeft ook de controle op de lonen ingesteld, waardoor de loonstijgingen zijn geblokkeerd. Maar werknemers wonnen aanzienlijke verbeteringen in secundaire arbeidsvoorwaarden - met name op het gebied van ziektekostenverzekeringen en vakbondslidmaatschap.