De Gouden standaard

Een uitgebreid essay over de gouden standaard op The Encyclopedia of Economics and Liberty definieert het als:

... een toezegging van de deelnemende landen om de prijzen van hun nationale valuta te bepalen in termen van een bepaalde hoeveelheid goud. Nationaal geld en andere vormen van geld (bankdeposito's en bankbiljetten) werden vrij omgezet in goud tegen de vaste prijs.

Een graafschap onder de gouden standaard zou een prijs voor goud vaststellen, bijvoorbeeld $ 100 per ounce en zou goud kopen en verkopen voor die prijs. Dit stelt effectief een waarde voor de valuta in; in ons fictieve voorbeeld zou $ 1 1/100 gram goud waard zijn. Andere edele metalen kunnen worden gebruikt om een monetaire standaard te bepalen; zilveren normen waren gebruikelijk in de 19e eeuw. Een combinatie van de gouden en zilveren standaard staat bekend als bimetallisme.

Een korte geschiedenis van de gouden standaard

Als u meer wilt weten over de geschiedenis van geld, is er een uitstekende site genaamd A Comparative Chronology of Money, waarin de belangrijke plaatsen en datums in de monetaire geschiedenis worden beschreven. Gedurende het grootste deel van de 19e eeuw hadden de Verenigde Staten een bimetaalsysteem van geld; het was echter in wezen op een gouden standaard als zeer weinig zilver werd verhandeld. Een echte gouden standaard kwam tot bloei in 1900 met de passage van de Gold Standard Act. Aan de gouden standaard kwam in 1933 een einde toen president Franklin D. Roosevelt privé-goudbezit verbood.

Het Bretton Woods-systeem, ingevoerd in 1946, creëerde een systeem van vaste wisselkoersen waarmee regeringen hun goud konden verkopen aan de Amerikaanse schatkist voor de prijs van $ 35 / ounce:

Het Bretton Woods-systeem eindigde op 15 augustus 1971, toen president Richard Nixon de goudhandel beëindigde tegen de vaste prijs van $ 35 / ounce. Op dat moment werden voor het eerst in de geschiedenis de formele banden tussen de belangrijkste wereldvaluta's en echte goederen verbroken.

De gouden standaard is sinds die tijd in geen enkele grote economie meer gebruikt.

Welk geldsysteem gebruiken we vandaag??

Bijna elk land, inclusief de Verenigde Staten, maakt gebruik van een fiat-geldsysteem, dat de woordenlijst definieert als "geld dat intrinsiek nutteloos is; het wordt alleen gebruikt als ruilmiddel". De waarde van geld wordt bepaald door de vraag en het aanbod voor geld en de vraag en het aanbod voor andere goederen en diensten in de economie. De prijzen voor die goederen en diensten, inclusief goud en zilver, mogen fluctueren op basis van marktwerking.

De voordelen en kosten van een gouden standaard

Het belangrijkste voordeel van een gouden standaard is dat deze zorgt voor een relatief lage inflatie. In artikelen zoals "Wat is de vraag naar geld?" we hebben gezien dat inflatie wordt veroorzaakt door een combinatie van vier factoren:

De geldhoeveelheid stijgt.
De levering van goederen daalt.
De vraag naar geld daalt.
De vraag naar goederen stijgt.

Zolang het aanbod van goud niet te snel verandert, blijft het aanbod van geld relatief stabiel. De gouden standaard voorkomt dat een land teveel geld afdrukt. Als het aanbod van geld te snel stijgt, zullen mensen geld (dat minder zeldzaam is geworden) inruilen voor goud (wat niet). Als dit te lang duurt, heeft de schatkist uiteindelijk geen goud meer. Een gouden standaard beperkt de Federal Reserve om beleidsmaatregelen te nemen die de groei van de geldhoeveelheid aanzienlijk veranderen, wat op zijn beurt de inflatie van een land beperkt. De gouden standaard verandert ook het gezicht van de valutamarkt. Als Canada op de gouden standaard staat en de prijs van goud op $ 100 per ounce heeft ingesteld, en Mexico ook op de gouden standaard en de prijs van goud op 5000 pesos per ounce heeft ingesteld, dan moet 1 Canadese Dollar 50 pesos waard zijn. Het uitgebreide gebruik van goudstandaarden impliceert een systeem van vaste wisselkoersen. Als alle landen een gouden standaard hanteren, is er slechts één echte valuta, goud, waaraan alle anderen hun waarde ontlenen. De stabiliteit van de gouden standaardoorzaak op de valutamarkt wordt vaak genoemd als een van de voordelen van het systeem.

De stabiliteit veroorzaakt door de gouden standaard is ook het grootste nadeel van het hebben van een. Wisselkoersen zijn niet toegestaan om te reageren op veranderende omstandigheden in landen. Een gouden standaard beperkt ernstig het stabilisatiebeleid dat de Federal Reserve kan gebruiken. Vanwege deze factoren hebben landen met goudstandaarden vaak ernstige economische schokken. Econoom Michael D. Bordo legt uit:

Omdat economieën onder de gouden standaard zo kwetsbaar waren voor reële en monetaire schokken, waren de prijzen op de korte termijn zeer onstabiel. Een maat voor de prijsinstabiliteit op korte termijn is de variatiecoëfficiënt, die de verhouding is van de standaardafwijking van jaarlijkse procentuele veranderingen in het prijsniveau tot de gemiddelde jaarlijkse procentuele verandering. Hoe hoger de variatiecoëfficiënt, hoe groter de instabiliteit op korte termijn. Voor de Verenigde Staten tussen 1879 en 1913 was de coëfficiënt 17,0, wat vrij hoog is. Tussen 1946 en 1990 was het slechts 0,8.

Omdat de goudstandaard de overheid weinig vrijheid geeft om het monetaire beleid te gebruiken, zijn economieën volgens de goudstandaard bovendien minder in staat om monetaire of reële schokken te vermijden of te compenseren. De reële output is daarom variabeler onder de gouden standaard. De variatiecoëfficiënt voor de reële productie was 3,5 tussen 1879 en 1913 en slechts 1,5 tussen 1946 en 1990. Niet toevallig, aangezien de overheid geen discretionaire bevoegdheid had over het monetaire beleid, was de werkloosheid tijdens de gouden standaard hoger. Het bedroeg gemiddeld 6,8 procent in de Verenigde Staten tussen 1879 en 1913 versus 5,6 procent tussen 1946 en 1990.

Het lijkt er dus op dat het grote voordeel voor de gouden standaard is dat deze de langetermijninflatie in een land kan voorkomen. Zoals Brad DeLong echter opmerkt:

Wetenschap