Tamarisk - een schadelijke westerse boom

Saltcedar is een van de meest voorkomende namen voor een invasieve niet-inheemse boom die zich snel verspreidt door het intergebergte van de westelijke Verenigde Staten, door de Colorado River Canyons, het Great Basin, Californië en Texas. Andere veel voorkomende namen zijn tamarisk en zoutceder.

De tamarisk verlaagt de zeldzaamste habitats in het zuidwesten van de woestijn - de wetlands. Zoutceder valt veren, sloten en beekjes binnen. De boom heeft meer dan 1 miljoen acres van de kostbare westerse oeverbron overgenomen.

Snelle groeisnelheid

Onder goede omstandigheden kan de opportunistische tamarisk 9 tot 12 voet groeien in een enkel seizoen. Onder droogte overleeft Saltcedar door zijn bladeren te laten vallen. Dit vermogen om te overleven onder barre woestijnomstandigheden heeft de boom een ​​voorsprong gegeven op meer gewenste inheemse soorten en heeft een scherpe afname van de populatie populieren veroorzaakt.

Regeneratief vermogen

Rijpe planten kunnen tot 70 dagen overstroming overleven en kunnen snel vochtige gebieden koloniseren vanwege de constante beschikbaarheid van zaden. Het vermogen van de plant om gedurende een lange periode geschikte kiemomstandigheden te benutten, geeft saltcedar een aanzienlijk voordeel ten opzichte van inheemse oeversoorten.

Habitat

Oudere tamarisk kan ook vegetatief spruiten na brand, overstroming of behandeling met herbiciden en kan zich aanpassen aan grote variaties in de bodemgesteldheid. Saltcedar groeit op hoogtes tot 5400 voet en geeft de voorkeur aan zoute grond. Ze bezetten meestal locaties met middelmatig vocht, hoogwaterstanden en minimale erosie.

Nadelige gevolgen

De ernstige directe gevolgen van saltcedar zijn talrijk. Deze invasieve boom neemt nu inheemse planten, met name cottonwood, over en verdringt zijn agressieve groeivoordeel in gebieden waar natuurlijke inheemse gemeenschappen zijn beschadigd door brand, overstroming of een andere verstoring. Inheemse planten hebben bewezen waardevoller te zijn in het vasthouden van vocht op wetlands dan tamarisk. Het verlies van deze inheemse soorten aan tamarisk leidt uiteindelijk tot een netto verlies van water.

A Water Hog

De tamarisk heeft een extreem snelle evapotranspiratiesnelheid. De vrees bestaat dat dit snelle vochtverlies mogelijk kan leiden tot ernstige uitputting van het grondwater. Er is ook een verhoogde afzetting van sedimenten in door tamarisk aangetaste stromen die een blokkade veroorzaakt. Deze sedimentafzettingen moedigen dichte klontjes gezouten groei aan die vervolgens overstromingen tijdens periodes van zware regenval bevorderen.

controls

Er zijn in wezen 4 methoden om tamarisk te beheersen - mechanisch, biologisch, competitie en chemisch. Het volledige succes van elk managementprogramma hangt af van de integratie van alle methoden.

Mechanische controle, inclusief met de hand trekken, graven, gebruik van onkruideters, bijlen, machetes, bulldozers en vuur, is misschien niet de meest efficiënte methode voor het verwijderen van saltcedar. Handarbeid is niet altijd beschikbaar en kost veel tenzij het wordt aangeboden als vrijwilliger. Wanneer zwaar materieel wordt gebruikt, wordt de grond vaak verstoord met gevolgen die erger kunnen zijn dan het hebben van de plant.

In veel situaties is controle met herbiciden de meest efficiënte en effectieve controlemethode voor het verwijderen van tamarisk. De chemische methode maakt regeneratie en / of re-populatie van inboorlingen of re-vegetatie met inheemse soorten mogelijk. Het gebruik van herbiciden kan specifiek, selectief en snel zijn.

Insecten worden onderzocht als potentiële biologische bestrijders voor saltcedar. Twee hiervan, een wolluis (Trabutina mannipara) en een bladkever (Diorhabda elongata), hebben voorlopige goedkeuring voor vrijlating. Er bestaat enige bezorgdheid over de mogelijkheid dat, door de milieuschade veroorzaakt door tamarisk, inheemse plantensoorten deze mogelijk niet kunnen vervangen als de biologische bestrijdingsmiddelen erin slagen het te elimineren.