Potvis feiten (Cachalot)

De potvis (Physeter macrocephalus) is 's werelds grootste getande roofdier en luidste dier. De gemeenschappelijke naam van de walvis is de verkorte vorm van spermaceti walvis, en verwijst naar de olieachtige vloeistof in het hoofd van het dier, die oorspronkelijk werd aangezien voor sperma van walvissen. De andere veel voorkomende naam van de cetacean is cachalot, die is afgeleid van een oud Frans woord voor 'grote tanden'. Potvissen hebben grote tanden, elk met een gewicht tot 2,2 kilo, maar ze gebruiken ze eigenlijk niet om te eten.

Snelle feiten: potvis

• Wetenschappelijke naam: Physeter macrocephalus
• Veelvoorkomende namen: Potvis, cachalot
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 36-52 voet
• Gewicht: 15-45 ton
• Levensduur: 70 jaar
• Eetpatroon: Carnivoor
• Habitat: Oceanen wereldwijd
• Bevolking: Onbekend
• Beschermingsstatus: Kwetsbaar

Beschrijving

Potvissen zijn gemakkelijk te herkennen aan hun onderscheidende vorm, hun staartvin (staartlobben) en slagpatroon. De walvis heeft een grote rechthoekige kop met smalle kaak, verhoogde ribbels op zijn rug in plaats van rugvinnen en enorme driehoekige staartvinnen. Het heeft een S-vormig blaasgat aan de voorkant, linkerkant van het hoofd dat een naar voren gerichte spray blaast wanneer de walvis ademt.

De soort vertoont een hoge mate van seksueel dimorfisme. Terwijl mannen en vrouwen bij de geboorte even groot zijn, zijn volwassen mannen 30-50% langer en tot drie keer zo groot als volwassen vrouwen. Gemiddeld zijn mannen ongeveer 52 voet lang en wegen ze 45 ton, terwijl vrouwen 36 voet lang zijn en 15 ton wegen. Er zijn echter gedocumenteerde meldingen van mannen die 67 voet lang zijn en 63 ton wegen en claims van mannen die 80 voet lang worden.

Terwijl de meeste grote walvissen een gladde huid hebben, is de potvisrimpels gerimpeld. Meestal is het grijs van kleur, maar er zijn albino potvissen.

Potvissen hebben de grootste hersenen van alle dieren, levend of uitgestorven. Gemiddeld wegen de hersenen ongeveer 17 pond. Net als andere tandwalvissen kan de potvis zijn ogen intrekken of uitsteken. De walvissen communiceren met behulp van vocalisatie en echolocatie. Potvissen zijn de luidste dieren op aarde, die geluiden kunnen produceren die zo luid zijn als 230 decibel. De kop van de potvis bevat het spermaceti-orgaan dat een wasachtige vloeistof produceert die spermaceti of zaadolie wordt genoemd. Studies tonen aan dat spermaceti het dier helpt bij het genereren en concentreren van geluid, het rammen van gevechten kan vergemakkelijken en een functie kan hebben tijdens het walvisduiken.

Terwijl walvissen de meeste onverteerbare materie overgeven, komen sommige inktvissen in de darm en veroorzaken irritatie. De walvis produceert in reactie ambergris, net zoals oesters parels synthetiseren.

Potvissen hebben opvallende driehoekige staartvinnen. georgeclerk / Getty Images

Habitat en distributie

Potvissen leven in oceanen over de hele wereld. Ze geven de voorkeur aan ijsvrij water dat meer dan 3300 voet diep is, maar zich dicht bij de kust zal wagen. Alleen mannen bezoeken de poolgebieden. De soort komt niet voor in de Zwarte Zee. Het lijkt lokaal uitgestorven te zijn voor de kust van Zuid-Australië.

Eetpatroon

Potvissen zijn carnivoren die voornamelijk op inktvis jagen, maar ook octopussen, vis en bioluminescente manteldieren eten. De walvissen hebben een uitstekend zicht en kunnen jagen door naar het water boven hen te kijken voor inktvissilhouetten of door bioluminescentie te detecteren. Ze kunnen meer dan een uur en op diepten tot 6600 voet duiken op zoek naar voedsel, met behulp van echolocatie om hun omgeving in het donker in kaart te brengen.

Afgezien van mensen, is het enige significante potvisroofdier de orka.

Gedrag

Peulen van potvissen slapen 's nachts. De walvissen positioneren zichzelf verticaal met hun kop dichtbij het oppervlak.

Oudere mannen vormen vrijgezellengroepen of leven eenzaam, behalve voor paren. Vrouwtjes groeperen zich met andere vrouwtjes en hun jongen.

Reproductie en nakomelingen

Vrouwtjes worden seksueel volwassen rond de leeftijd van 9, terwijl mannen op 18-jarige leeftijd volwassen worden. Mannetjes vechten met andere mannetjes voor paringsrechten, waarschijnlijk met tanden en rammende concurrenten. Het paar scheidt na het paren, waarbij mannetjes geen zorg aan nakomelingen geven. Na een zwangerschap van 14 tot 16 maanden bevalt het vrouwtje van een enkel kalf. De pasgeborene is ongeveer 13 voet lang en weegt meer dan een ton. Podleden werken samen om kalveren te beschermen. Kalveren verzorgen meestal 19 tot 42 maanden, soms van vrouwen naast hun moeder. Na het bereiken van de volwassenheid bevallen de vrouwen slechts eenmaal per 4 tot 20 jaar. De oudste geregistreerde zwangere vrouw was 41 jaar oud. Potvissen kunnen meer dan 70 jaar oud worden.

Vrouwelijke potvissen zorgen voor andere kalveren in de pod. door wildestanimal / Getty Images

Beschermingsstatus

De IUCN classificeert de status van de potvisbehoud als 'kwetsbaar', terwijl de Unitedanger Endangered Species Act deze als 'bedreigd' vermeldt. Potvissen staan ​​vermeld in Bijlage I en Bijlage II van het Verdrag inzake het behoud van trekvogelsoorten (CMS). Tal van andere overeenkomsten beschermen ook de walvissen in een groot deel van hun bereik. Potvissen planten zich langzaam voort en zijn wijd verspreid, zodat de totale populatiegrootte en populatietrend onbekend zijn. Sommige onderzoekers schatten dat er honderdduizenden potvissen zijn.

Gevaren

Hoewel grotendeels wereldwijd beschermd, blijft Japan enkele potvissen vangen. De grootste bedreigingen van de soort zijn echter botsingen tussen schepen en verstrengeling in visnetten. Potvissen kunnen ook een risico lopen door chemische vervuiling, geluidsoverlast en puin zoals plastic.

Potvissen en mensen

De potvis is te zien in Jules Verne's Twintig duizend liga's onder de zee en in Herman Melville's Moby-Dick, dat is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van het zinken van het walvisschip Essex in 1820. Hoewel potvissen niet op mensen jagen, is het theoretisch mogelijk dat een persoon kan worden gegeten. Er is één verhaal over een zeeman die in de vroege jaren 1900 door een potvis werd ingeslikt en de ervaring heeft overleefd.

Potvissen blijven belangrijke culturele objecten op de eilanden in de Stille Oceaan. Hoewel het gebruik van spermaolie uit de mode is geraakt, kan Ambergris nog steeds worden gebruikt als parfumfixeermiddel. Tegenwoordig zijn potvissen een bron van ecotoerisme-inkomsten voor walvissen kijken voor de kust van Noorwegen, Nieuw-Zeeland, de Azoren en Dominica.

bronnen

• Clarke, M.R. "Functie van het Spermaceti-orgel van de potvis." Natuur. 228 (5274): 873-874, november 1970. doi: 10.1038 / 228873a0
• Fristrup, K. M. en G. R. Harbison. "Hoe vangen potvissen inktvissen?". Marine Mammal Science. 18 (1): 42-54, 2002. doi: 10.1111 / j.1748-7692.2002.tb01017.x
• Mead, J.G. en R. L. Brownell, Jr. "Order Cetacea". In Wilson, D.E .; Reeder, D.M (eds.). Zoogdierensoorten van de wereld: een taxonomische en geografische referentie (3e editie). Johns Hopkins University Press. 2005. ISBN 978-0-8018-8221-0. 
• Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. Physeter macrocephalus. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten 2008: e.T41755A10554884. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2008.RLTS.T41755A10554884.en
• Whitehead, H. en L. Weilgart. "De potvis." In Mann, J .; Connor, R .; Tyack, P. & Whitehead, H. (eds.). Walvisachtige verenigingen. De University of Chicago Press. 2000. ISBN 978-0-226-50341-7.