Stekelvarken feiten

Het stekelvarken is een van de 58 soorten grote, met schachten beklede knaagdieren in de families Erethizontidae en Hystricidae. De stekelvarkens van de Nieuwe Wereld zijn in familie Erethizontidae en de stekelvarkens van de Oude Wereld zijn in familie Hystricidae. De algemene naam "stekelvarken" komt van een Latijnse uitdrukking die "ganzenvarken" betekent.

Snelle feiten: stekelvarken

• Wetenschappelijke naam: Erethizontidae, Hystricidae
• Veelvoorkomende namen: Stekelvarken, ganzenveer
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 25-36 inch lang met een staart van 8-10 inch
• Gewicht: 12-35 pond
• Levensduur: Tot 27 jaar
• Eetpatroon: herbivoor
• Habitat: Gematigde en tropische zones
• Bevolking: Stabiel of afnemend
• Beschermingsstatus: Minste zorg voor bedreigde

Beschrijving

Stekelvarkens hebben afgeronde lichamen bedekt met bont in de kleuren bruin, wit en grijs. Grootte varieert per soort, variërend van 25 tot 36 inch lang plus een 8 tot 10 inch staart. Ze wegen tussen de 12 en 25 pond. Stekelvarkens uit de Oude Wereld hebben stekels of stekels gegroepeerd in clusters, terwijl de stekels afzonderlijk zijn bevestigd voor stekelvarkens uit de Nieuwe Wereld. De pennen zijn gemodificeerde haren gemaakt van keratine. Hoewel ze relatief slecht zien, hebben stekelvarkens een uitstekend reukvermogen.

Habitat en distributie

Stekelvarkens leven in gematigde en tropische regio's in Noord- en Zuid-Amerika, Afrika, Zuid-Europa en Azië. Stekelvarkens uit de Nieuwe Wereld geven de voorkeur aan habitats met bomen, terwijl stekelvarkens uit de Oude Wereld aards zijn. Stekelvarkenshabitats omvatten bossen, rotsachtige gebieden, graslanden en woestijnen.

Eetpatroon

Stekelvarkens zijn voornamelijk herbivoren die zich voeden met bladeren, twijgen, zaden, groene planten, wortels, bessen, gewassen en schors. Sommige soorten vullen hun dieet echter aan met kleine reptielen en insecten. Hoewel ze geen dierlijke botten eten, kauwen stekelvarkens erop om hun tanden te slijten en mineralen te verkrijgen.

Gedrag

Stekelvarkens zijn het meest actief 's nachts, maar het is niet ongebruikelijk om ze overdag te zien foerageren. De soorten uit de Oude Wereld zijn landdieren, terwijl de soorten uit de Nieuwe Wereld uitstekende klimmers zijn en mogelijk grijpstaarten hebben. Stekelvarkens slapen en baren in holen gemaakt in rotsspleten, holle stammen of onder gebouwen.

De knaagdieren vertonen verschillende defensieve gedragingen. Wanneer bedreigd, stekken stekelvarkens hun stokken op. De zwart-witte pennen doen het stekelvarken lijken op een stinkdier, vooral als het donker is. Stekelvarkens klapperen met hun tanden als een waarschuwingsgeluid en rillen hun lichaam om hun pennen te tonen. Als deze bedreigingen falen, geeft het dier een scherpe geur af. Ten slotte loopt een stekelvarken achteruit of zijwaarts in de dreiging. Hoewel het geen pennen kan gooien, helpen de weerhaken aan het uiteinde van de stekels om contact te houden en maken ze het moeilijk om te verwijderen. De schachten zijn gecoat met een antimicrobieel middel, vermoedelijk om stekelvarkens te beschermen tegen infectie als gevolg van zelfverwonding. Nieuwe pennen groeien ter vervanging van verloren exemplaren.

Reproductie en nakomelingen

Reproductie verschilt enigszins tussen de soorten Oude Wereld en Nieuwe Wereld. Stekelvarkens uit de Oude Wereld zijn monogaam en broeden meerdere keren per jaar. New World-soorten zijn gedurende het jaar slechts 8 tot 12 uur vruchtbaar. Een membraan sluit de vagina de rest van het jaar af. In september lost het vaginale membraan op. Geuren van de urine van de vrouw en het vaginale slijm trekken mannen aan. Mannen vechten voor paringsrechten, soms concurrenten verminkend of met littekens bedekt. De winnaar bewaakt het vrouwtje tegen andere mannen en urineert op haar om haar bereidheid om te paren te controleren. Het vrouwtje rent weg, bijt of veegt tot ze klaar is. Dan beweegt ze haar staart over haar rug om haar partner te beschermen tegen schachten en presenteert haar achterhand. Na het paren vertrekt het mannetje om andere partners te zoeken.

De zwangerschap duurt tussen de 16 en 31 weken, afhankelijk van de soort. Aan het einde van deze periode baren de vrouwtjes meestal een nakomeling, maar soms worden er twee of drie jongen (porcupettes genoemd) geboren. Stekelvarkens wegen ongeveer 3% van het gewicht van hun moeder bij de geboorte. Ze worden geboren met zachte pennen, die binnen een paar dagen uitharden. Stekelvarkens rijpen tussen 9 maanden en 2,5 jaar oud, afhankelijk van de soort. In het wild leven stekelvarkens meestal tot 15 jaar. Ze kunnen echter 27 jaar oud worden, waardoor ze het langstlevende knaagdier zijn, na de naakte molrat.

Stekelvarkens worden geboren met flexibele pennen. Farinosa / Getty Images

Beschermingsstatus

De staat van behoud van het stekelvarken varieert per soort. De International Union for Conservation of Nature (IUCN) classificeert sommige soorten als 'minste zorg', waaronder het Noord-Amerikaanse stekelvarken (Erethizon dorsatum) en langstaartstekelvarken (Trichys fasciculata). Het Filippijnse stekelvarken (Hystrix pumila) is kwetsbaar, het dwergstekelvarken (Coendou speratus) is bedreigd en verschillende soorten zijn niet geëvalueerd vanwege een gebrek aan gegevens. Populaties variëren van stabiel tot afnemend aantal.

Gevaren

Bedreigingen voor de overleving van het stekelvarken zijn onder meer stroperij, jagen en vangen, verlies van leefgebieden en fragmentatie door ontbossing en landbouw, voertuigbotsingen, wilde honden en branden.

Stekelvarkens en mensen

Stekelvarkens worden als voedsel gegeten, vooral in Zuidoost-Azië. Hun pennen en beschermharen worden gebruikt om decoratieve kleding en andere items te maken.

bronnen

• Cho, W. K .; Ankrum, J. A .; et al. "Microgestructureerde weerhaken op de Noord-Amerikaanse stekelvarkenschacht zorgen voor gemakkelijke weefselpenetratie en moeilijke verwijdering." Proceedings van de National Academy of Sciences. 109 (52): 21289-94, 2012. doi: 10.1073 / pnas.1216441109
• Emmons, L. Erethizon dorsatum. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten 2016: e.T8004A22213161. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2016-3.RLTS.T8004A22213161.en
• Guang, Li. "Waarschuwing geur van de Noord-Amerikaanse stekelvarken." Journal of Chemical Ecology. 23 (12): 2737-2754, 1997. doi: 10.1023 / a: 1022511026529
• Roze, Locke en David Uldis. "Antibiotische eigenschappen van stekelvarken Quills." Journal of Chemical Ecology. 16 (3): 725-734, 1990. doi: 10.1007 / bf01016483
• Woods, Charles. Macdonald, D. (ed.). The Encyclopedia of Mammals. New York: feiten over het bestand. pp. 686-689, 1984. ISBN 0-87196-871-1.