Poison Dart Frog Feiten

Pijlgifkikkers zijn kleine tropische kikkers in de familie Dendrobatidae. Deze felgekleurde kikkers scheiden slijm af dat een krachtige giftige klap bevat, terwijl andere leden van de familie zich camoufleren tegen hun omgeving en niet giftig zijn.

Snelle feiten: Poison Dart Frog

• Wetenschappelijke naam: Familie Dendrobatidae (bijv., Phyllobates terribilis)
• Veelvoorkomende namen: Pijlgifkikker, pijlgifkikker, gifkikker, dendrobatid
• Basic Animal Group: Amfibie
• Grootte: 0,5 - 2,5 inch
• Gewicht: 1 ounce
• Levensduur: 1-3 jaar
• Eetpatroon: Omnivoor
• Habitat: Tropische bossen in Midden- en Zuid-Amerika
• Bevolking: Stabiel of afnemend, afhankelijk van soort
• Beschermingsstatus: Minste zorg voor kritisch bedreigde

Soorten

Er zijn meer dan 170 soorten en 13 geslachten pijlgifkikkers. Hoewel gezamenlijk bekend als "pijlgifkikkers", slechts vier soorten in het geslacht Phyllobates werden gedocumenteerd zoals gebruikt om blowdart-tips te vergiftigen. Sommige soorten zijn niet giftig.

Beschrijving

De meeste pijlgifkikkers zijn felgekleurd om potentiële roofdieren te waarschuwen voor hun toxiciteit. Niet-giftige pijlgifkikkers zijn echter cryptisch gekleurd zodat ze kunnen opgaan in hun omgeving. Volwassen kikkers zijn klein, variërend van een halve inch tot iets minder dan twee en een halve centimeter lang. Volwassenen wegen gemiddeld een ons.

Habitat en distributie

Pijlgifkikkers leven in de tropische en subtropische regenwouden en wetlands van Midden- en Zuid-Amerika. Ze zijn te vinden in Costa Rica, Panama, Nicaragua, Suriname, Frans-Guyana, Bolivia, Colombia, Ecuador, Venezuela, Brazilië, Guyana en Brazilië. De kikkers zijn geïntroduceerd in Hawaii.

Dieet en gedrag

Kikkervisjes zijn alleseters. Ze voeden zich met puin, dode insecten, insectenlarven en algen. Sommige soorten eten andere kikkervisjes. Volwassenen gebruiken hun kleverige tongen om te vangen, mieren, termieten en andere kleine ongewervelde dieren.

Giftigheid voor pijlgifkikker

Het gif van de kikker komt uit zijn dieet. In het bijzonder hopen alkaloïden van geleedpotigen zich op en worden afgescheiden door de huid van de kikker. De toxines variëren in potentie. De meest giftige pijlgifkikker is de gouden gifkikker (Phyllobates terribilis). Elke kikker bevat ongeveer een milligram van het gif batrachotoxine, wat voldoende is om tussen de 10 en 20 mensen of 10.000 muizen te doden. Batrachotoxine voorkomt dat zenuwimpulsen het signaal overbrengen om spieren te ontspannen, waardoor hartfalen ontstaat. Er zijn geen antidota voor blootstelling aan pijlgifkikkers. Theoretisch zou de dood binnen drie minuten plaatsvinden, maar er zijn geen gepubliceerde meldingen van menselijke sterfgevallen door vergiftiging met pijlgifkikkers.

De kikker heeft speciale natriumkanalen, dus hij is immuun voor zijn eigen gif. Sommige roofdieren hebben immuniteit voor het toxine ontwikkeld, waaronder de slang Erythrolamprus epinephalus.

De gouden gifkikker (Phyllobates terribilis) is de meest giftige pijlgifkikker. Paul Starosta, Getty Images

Reproductie en nakomelingen

Als het klimaat voldoende nat en warm is, broeden pijlgifkikkers het hele jaar door. In andere gebieden wordt fokken veroorzaakt door regenval. Na de verkering legt het vrouwtje tussen de één en 40 eieren, die door het mannetje worden bevrucht. Gewoonlijk bewaken zowel het mannetje als het vrouwtje de eieren totdat ze uitkomen. Uitkomen is afhankelijk van soort en temperatuur, maar duurt meestal tussen de 10 en 18 dagen. Dan klimmen de jongen op de rug van hun ouders, waar ze naar een 'kinderdagverblijf' worden gedragen. De kwekerij is een kleine plas water tussen de bladeren van bromelia's of andere epifyten. De moeder vult de voedingsstoffen van het water aan door onbevruchte eieren erin te leggen. De kikkervisjes voltooien de metamorfose tot volwassen kikkers na enkele maanden.

In het wild leven pijlgifkikkers van 1 tot 3 jaar. Ze kunnen 10 jaar in gevangenschap leven, hoewel de driekleurige gifkikker 25 jaar kan leven.

Nadat de eieren uitkomen, dragen pijlgifkikkers de kikkervisjes naar een kinderkamer gevormd door water in bromeliabladeren. kikkerdirk, Getty Images

Beschermingsstatus

De staat van behoud van de pijlgifkikker varieert sterk, afhankelijk van de soort. Sommige soorten, zoals de verven gifkikker (Dendobates tinctorius) worden door de IUCN geclassificeerd als "minste zorg" en genieten een stabiele populatie. Anderen, zoals Summer's gifkikker (Ranitomeya summersi), worden bedreigd en nemen in aantal af. Nog andere soorten zijn uitgestorven of moeten nog worden ontdekt.

Gevaren

De kikkers worden geconfronteerd met drie grote bedreigingen: verlies van leefgebied, verzameling voor de handel in huisdieren en dood door de schimmelziekte chytridiomycosis. Dierentuinen die pijlgifkikkers houden, behandelen ze vaak met een antischimmelmiddel om de ziekte te bestrijden.