18 mei 1980 Herinnering aan de dodelijke uitbarsting van Mount St. Helens

"Vancouver! Vancouver! Dit is het!"

De stem van David Johnston knetterde over de radioverbinding van Coldwater Observation Post, ten noorden van Mount St. Helens, op de heldere zondagochtend van 18 mei 1980. Seconden later werd de vulkanoloog van de regering verzwolgen door de gigantische zijwaartse explosie van de vulkaan. Andere mensen stierven die dag (waaronder nog drie geologen), maar voor mij sloeg David's dood heel dicht bij huis - hij was een medewerker van mij in de kantoren van de US Geological Survey in de regio San Francisco Bay. Hij had veel vrienden en een mooie toekomst, en toen 'Vancouver', de tijdelijke USGS-basis in Vancouver, Washington, een permanent instituut werd, had hij zijn naam nodig om hem te eren.

Ik herinner me dat de dood van Johnston een schok was voor zijn collega's. Niet alleen omdat hij zo levend en zo jong was geweest, maar ook omdat de berg die lente leek samen te werken.

Mount St. Helens Achtergrond en uitbarsting

Mount St. Helens stond al lang bekend als een dreigende vulkaan, die voor het laatst in 1857 was uitgebroken. Dwight Crandall en Donal Mullineaux van de USGS hadden deze al in 1975 als de meest waarschijnlijke vulkaan uit de Cascade Range gekoppeld, en ze drong aan op een programma van regelmatige monitoring en burgervoorbereidingen. Dus toen de berg op 20 maart 1980 ontwaakte, deed de wetenschappelijke gemeenschap dat ook.

De ultramoderne technologie werd ingedrukt - sensoren werden rondom de piek geplaatst die hun metingen uitzonden naar dataloggers op vele kilometers afstand van de vuile gassen en huiverende grond. Megabytes aan schone gegevens (houd er rekening mee dat dit 1980 was) werden verzameld en nauwkeurige kaarten van de vulkaan, samengesteld uit laserbereikmetingen, werden in enkele dagen uitgezet. Wat tegenwoordig routine is, was toen gloednieuw. De bemanning van Mount St. Helens gaf brown-bag seminars om drukte te veroveren op de USGS-kantoren in de Bay Area. Het leek erop dat wetenschappers grip hadden op de pols van de vulkaan en dat autoriteiten met uren of dagen van tevoren gewaarschuwd konden worden, ordelijke evacuaties konden houden en levens konden redden.

Maar Mount St. Helens brak uit op een manier die niemand had gepland, en 56 mensen plus David Johnston stierven die vurige zondag. Zijn lichaam, zoals dat van vele anderen, werd nooit gevonden.

De berg St. Helens Legacy

Na de uitbarsting ging het onderzoek verder. De methoden die eerst in St. Helens werden getest, werden in latere jaren en latere uitbarstingen in El Chichón in 1982, op Mount Spurr en in Kilauea toegepast en geavanceerd. Helaas stierven meer vulkanologen op Unzen in 1991 en op Galeras in 1993.

In 1991 heeft het toegewijde onderzoek spectaculair zijn vruchten afgeworpen bij een van de grootste uitbarstingen van de eeuw, in Pinatubo op de Filippijnen. Daar hebben de autoriteiten de berg geëvacueerd en duizenden doden voorkomen. The Johnston Observatory heeft een goed verhaal over de gebeurtenissen die hebben geleid tot deze triomf en het programma dat het mogelijk heeft gemaakt. De wetenschap diende opnieuw civiele autoriteit in Rabaul in de Stille Zuidzee en Ruapehu in Nieuw-Zeeland. De dood van David Johnston was niet tevergeefs.

Heden St. Helens

Tegenwoordig zijn observatie en onderzoek op Mount St. Helens nog in volle gang; wat nodig is, omdat de vulkaan nog steeds zeer actief is en sindsdien tekenen van leven heeft getoond. Onder dit geavanceerde onderzoek bevindt zich het iMUSH-project (Imaging Magma Under St. Helens), dat geofysische beeldvormingstechnieken gebruikt in combinatie met geochemisch-petrologische gegevens om modellen te maken van de magma-systemen onder het hele gebied. 

Naast tektonische activiteit heeft de vulkaan een recentere claim op roem: het is de thuisbasis van 's werelds nieuwste gletsjer, midden in de vulkaan caldera. Dit lijkt misschien moeilijk te geloven, gezien de omgeving en het feit dat de meeste gletsjers ter wereld in verval zijn. Maar de uitbarsting van 1980 liet een hoefijzerkrater achter, die de ophopende sneeuw en ijs tegen de zon beschermt, en een laag losse, isolerende rots, die de gletsjer tegen onderliggende hitte beschermt. Hierdoor kan de gletsjer groeien met weinig ablatie.  

Mount St. Helens op het web

Er zijn veel websites die dit verhaal raken; voor mij vallen er een paar op. 

• De enorme Mount St. Helens-site van de USGS in het Johnston Cascades Volcano Observatory heeft een grondige wetenschappelijke geschiedenis voor, tijdens en na de explosie, evenals een overzicht van het voortdurende programma om de subtiele ademhaling van de piek te bekijken die ze "MSH" noemen in zijn tijdelijke rust. Kijk ook eens rond in de fotogalerij.
• The Columbian, de krant van de nabijgelegen stad Vancouver, Washington, biedt een informatieve tijdlijn over de geschiedenis van Mount St. Helens. 
• De Atlantische Oceaan heeft een krachtige fotogalerij van de onmiddellijke nasleep. 

PS: Eerlijk genoeg is er vandaag nog een David Johnston die zich bezighoudt met vulkanen in Nieuw-Zeeland. Hier is een artikel van hem over hoe mensen reageren op de dreiging van een uitbarsting.

Uitgegeven door Brooks Mitchell