Interessante feiten over de Antarctische ijsvis

Trouw aan hun naam, leeft de Antarctische ijsvis in het ijzige koude water van het Noordpoolgebied - en heeft bijpassend ijzig bloed. Hun koude habitat heeft ze een aantal interessante kenmerken gegeven. 

De meeste dieren, zoals mensen, hebben rood bloed. Het rood van ons bloed wordt veroorzaakt door hemoglobine, dat zuurstof door ons lichaam transporteert. IJsvissen hebben geen hemoglobine, dus ze hebben een witachtig, bijna transparant bloed. Hun kieuwen zijn ook wit. Ondanks dit gebrek aan hemoglobine kan ijsvissen nog steeds voldoende zuurstof krijgen, hoewel wetenschappers niet zeker weten hoe - het kan zijn omdat ze in al zuurstofrijk water leven en mogelijk in staat zijn om zuurstof via hun huid op te nemen, of omdat ze grote harten en plasma die zuurstof gemakkelijker kunnen transporteren.

De eerste ijsvis werd ontdekt in 1927 door zoöloog Ditlef Rustad, die een vreemde, bleke vis trok tijdens een expeditie naar Antarctische wateren. De vis die hij omhoog trok, werd uiteindelijk de zwarte vinijsvis genoemd (Chaenocephalus aceratus). 

Beschrijving

Er zijn veel soorten (33, volgens WoRMS) van ijsvis in de familie Channichthyidae. Deze vissen hebben allemaal koppen die een beetje op een krokodil lijken - daarom worden ze soms krokodillenijsvissen genoemd. Ze hebben grijsachtige, zwarte of bruine lichamen, brede borstvinnen en twee rugvinnen die worden ondersteund door lange, flexibele stekels. Ze kunnen tot een maximale lengte van ongeveer 30 inch groeien. 

Een andere vrij unieke eigenschap voor ijsvis is dat ze geen schubben hebben. Dit kan helpen bij het absorberen van zuurstof door het oceaanwater. 

Classificatie

• Koninkrijk: Animalia
• stam: Chordata
• subphylum: Vertebrata
• superklasse: Gnathostomata
• superklasse: Vissen
• Klasse: Actinopterygii
• Bestellen: Perciformes
• Familie: Channichthyidae

Habitat, distributie en voeding

IJsvissen bevolken Antarctische en subantarctische wateren in de Zuidelijke Oceaan voor Antarctica en Zuid-Zuid-Amerika. Hoewel ze in wateren van slechts 28 graden kunnen leven, hebben deze vissen antivries-eiwitten die door hun lichaam circuleren om te voorkomen dat ze bevriezen. 

IJsvissen hebben geen zwemblaas, dus brengen ze een groot deel van hun leven op de oceaanbodem door, hoewel ze ook een lichter skelet hebben dan sommige andere vissen, waardoor ze 's nachts in de waterkolom kunnen zwemmen om prooi te vangen. Ze kunnen worden gevonden op scholen.

IJsvissen eten plankton, kleine vis en krill. 

Behoud en menselijk gebruik

Het lichtere skelet van ijsvis heeft een lage mineraaldichtheid. Mensen met een lage mineraaldichtheid in hun bot hebben een aandoening die osteopenie wordt genoemd, wat een voorloper kan zijn van osteoporose. Wetenschappers bestuderen ijsvis om meer te leren over osteoporose bij mensen. IJsvisbloed biedt ook inzicht in andere aandoeningen, zoals bloedarmoede, en hoe botten zich ontwikkelen. Het vermogen van ijsvissen om in bevriezend water te leven zonder te bevriezen, kan wetenschappers ook helpen meer te weten te komen over de vorming van ijskristallen en de opslag van bevroren voedsel en zelfs organen die worden gebruikt voor transplantatie. 

Makreelijsvis wordt geoogst en de oogst wordt als duurzaam beschouwd. Een bedreiging voor ijsvissen is echter klimaatverandering - opwarming van de oceaan kan de habitat die geschikt is voor deze extreem koudwatervis verminderen.