Hoe werd Dilophosaurus ontdekt?

Van de ongeveer een dozijn dinosaurussen die elk kind uit zijn hoofd kent, neemt Dilophosaurus de vreemdste positie in. De populariteit van deze theropod kan bijna volledig worden toegeschreven aan zijn kleurrijke camee in de eerste Jurassic Park film, maar bijna alle details in die kaskraker waren volledig verzonnen - inclusief Dilophosaurus 'petite size, prominente nek franje, en (meest ernstig van alles) zijn veronderstelde vermogen om gif te spugen.

Een manier om Dilophosaurus naar de aarde te brengen, is door de tamelijk onopvallende details van zijn ontdekking te beschrijven. In 1942 ging een jonge paleontoloog genaamd Sam Welles op expeditie op fossielenjacht naar het Navajo-land, een dunbevolkt deel van het zuidwesten van de VS dat veel van Arizona omvat. Welles, later professor aan het prestigieuze University of California Museum of Paleontology, biedt zijn ooggetuigenverslag aan tijdens een getapete UCMP Dilophosaurus-tour:

"[Een collega] vroeg me om het rapport op te zoeken van een skelet gevonden in de Kayenta-formatie, die mogelijk dinosauriër zou zijn. Ik probeerde dit te vinden en faalde ... en kreeg Jesse Williams, een Navajo die deze botten had ontdekt in 1940. Er waren drie dinosaurussen in een driehoek ongeveer twintig voet uit elkaar, en één was bijna waardeloos, volledig geërodeerd. De tweede was een goed skelet dat alles toont behalve het voorste deel van de schedel. De derde gaf ons het voorste deel van schedel en een groot deel van het voorste deel van het skelet. Deze verzamelden we in een tiendaagse spoedklus, laadden ze in de auto en brachten ze terug naar Berkeley. "

Introductie van Dilophosaurus - Bij wijze van Megalosaurus

Het bovenstaande account is vrij eenvoudig, maar het volgende deel van de Dilophosaurus-saga is behoorlijk bochtig. Het duurde meer dan een dozijn jaar voordat de botten van Welles werden gereinigd en gemonteerd, en het was pas in 1954 dat het "type specimen" de naam kreeg Megalosaurus wetherelli. Dit moet voor de ontdekker enorm anticlimactisch zijn geweest, omdat Megalosaurus al meer dan honderd jaar een "prullenbaktaxon" was en een enorm aantal slecht begrepen theropoden "soorten" omvatte (waarvan vele later hun eigen geslacht bleken te verdienen).

Vastbesloten om zijn dinosaurus een veiligere identiteit te geven, keerde Welles terug naar het gebied van Navajo in 1964. Deze keer heeft hij een fossiel opgegraven met een karakteristieke dubbele kuif op zijn schedel, wat al het bewijs was dat hij nodig had om een ​​nieuw geslacht en soort op te richten., Dilophosaurus wetherelli. (In real time gebeurde dit tamelijk langzaam; pas in 1970, zes jaar na deze laatste expeditie, vond Welles dat hij voldoende argumenten had aangedragen voor zijn 'tweekuifhagedis'.)

Er is een tweede soort Dilophosaurus, D. sinensis, waaraan een Chinese paleontoloog in 1987 een theropodfossiel heeft toegewezen dat in de provincie Yunnan is ontdekt. ​​Sommige deskundigen geloven dat dit in feite een exemplaar kan zijn van Cryolophosaurus, de "koud gekuifde hagedis" (en naaste verwant van Dilophosaurus) die werd ontdekt in Antarctica in de begin jaren negentig. Voordat hij stierf, wees Welles een derde soort Dilophosaurus aan, D. breedorum, maar kwam er nooit aan toe het te publiceren.

Dilophosaurus - De feiten en de fantasie

Wat onderscheidde Dilophosaurus precies van andere theropod-dinosaurussen uit het vroege Jura-Noord-Amerika (en mogelijk Azië)? Afgezien van de onderscheidende top op zijn kop, niet veel - dit was je gemiddelde, vraatzuchtige vleeseter van 1.000 tot 2.000 pond, zeker geen partij voor allosaurus of Tyrannosaurus Rex. Het is onduidelijk waarom Jurassic Park-auteur Michael Crichton überhaupt zelfs Dilophosaurus in beslag nam, of waarom hij ervoor koos deze dinosaurus te voorzien van zijn mythische kenmerken. (Niet alleen spoot Dilophosaurus geen gif, maar tot op heden moeten paleontologen nog definitief een geslacht van dinosauriërs identificeren dat dat deed!)

De details die we over Dilophosaurus weten, zouden waarschijnlijk niet voor een zeer goede film zorgen. Bijvoorbeeld een exemplaar van D. wetherelli heeft een abces op zijn opperarmbeen (armbeen), hoogstwaarschijnlijk het resultaat van een ziekteproces, en een ander exemplaar heeft een vreemd verkorte linker opperarmbeen, dat 190 miljoen jaar geleden een aangeboren afwijking of een reactie op omgevingscondities kan zijn geweest. Limping, kreunen, koortsige theropoden zorgen niet bepaald voor grote kassa, wat Michael Crichton (en Steven Spielberg's) vluchten gedeeltelijk kan verontschuldigen!