Het enige overgebleven bewijs van de prehistorische haai Helicoprion is een strakke opgerolde spiraal van driehoekige tanden, een beetje als een fruitrol, maar aanzienlijk dodelijker. Voor zover paleontologen kunnen vertellen, was deze bizarre structuur bevestigd aan het onderste deel van de kaak van Helicoprion, maar precies hoe het werd gebruikt, en op welke prooi, blijft een mysterie. Sommige experts denken dat de spoel werd gebruikt om de schalen van ingeslikte weekdieren weg te slijpen, terwijl anderen (misschien beïnvloed door de film Buitenaards wezen) denk dat Helicoprion de spiraal explosief als een zweep ontrolde en alle ongelukkige wezens op zijn pad spoorde. Hoe het ook zij, het bestaan van deze spoel is het bewijs dat de natuurlijke wereld vreemder kan zijn dan (of minstens zo vreemd als) fictie!
Een recente fossiele analyse, uitgevoerd met behulp van een hoge-resolutie CT-scanner, lijkt het Helicoprion-enigma te hebben opgelost. Blijkbaar waren de wervelende tanden van dit wezen feitelijk ondergebracht in het bot van zijn onderkaak; de nieuwe tanden "stapelden zich geleidelijk" in Helicoprion's mond en duwden de oudere tanden verder weg (wat aangeeft dat Helicoprion zijn tanden ongewoon snel verving, of dat het bleef bestaan op zachte prooidieren zoals inktvissen). Toen Helicoprion zijn mond sloot, duwde zijn kenmerkende tandenkorrel voedsel verder in zijn keel. In hetzelfde artikel betogen de auteurs dat Helicoprion in feite geen haai was, maar een prehistorisch familielid van de kraakbeenvissen bekend als "ratfish".
Een deel van wat Helicoprion zo'n exotisch wezen maakt, is toen het leefde: helemaal vanaf de vroege Perm periode, ongeveer 290 miljoen jaar geleden, tot het vroege Trias, 40 miljoen jaar later, op een moment dat haaien pas begonnen met het verkrijgen van een voorlopig houvast (of finame) op de onderzeese voedselketen, concurrerend zoals ze deden met vergelijkbaar felle mariene reptielen. Verbazingwekkend, de vroege Trias fossiele exemplaren van Helicoprion geven aan dat deze oude haai op de een of andere manier het Permian-Triassic Extinction Event heeft overleefd, dat maar liefst 95 procent van de zeedieren heeft gedood (maar om eerlijk te zijn, Helicoprion slaagde er slechts in om voor een miljoen te worstelen) jaar of zo alvorens te bezwijken aan uitsterven zelf).