Grizzly Bear-feiten (Ursus arctos horribilis)

De grizzlybeer (Ursus arctos horribilis) is een ondersoort van bruine beer gevonden in Noord-Amerika. Hoewel alle grizzlyberen bruine beren zijn, zijn niet alle bruine beren grizzlyberen. Volgens sommige specialisten woont de grizzly in het binnenland, terwijl de Noord-Amerikaanse bruine beer aan de kust leeft vanwege zijn afhankelijkheid van voedselbronnen zoals zalm. Ondertussen woont de Kodiac bruine beer in de Kodiac-archipel van Alaska.

Hoewel habitat hun uiterlijk en gedrag beïnvloedt, is er geen genetisch verschil tussen deze beren. De meeste wetenschappers verwijzen dus gewoon naar een bruine beer die in Noord-Amerika leeft als een 'Noord-Amerikaanse bruine beer'.

Snelle feiten: Grizzly Bear

• Wetenschappelijke naam: Ursus arctos horribilis
• Andere namen: Noord-Amerikaanse bruine beer
• Onderscheidende kenmerken: Grote bruine beer met een gespierde schouderbult.
• Gemiddelde grootte: 6,5 ft (1,98 m); 290 tot 790 lb (130 tot 360 kg)
• Eetpatroon: Omnivoor
• Gemiddelde levensduur: 25 jaar
• Habitat: Noordwest-Noord-Amerika
• Beschermingsstatus: Minste zorg
• Koninkrijk: Animalia
• stam: Chordata
• Klasse: Mammalia
• Bestellen: Carnivora
• Familie: Ursidae
• Leuk weetje: Volwassen mannelijke grizzlyberen wegen ongeveer twee keer zoveel als vrouwen.

Beschrijving

Bruine beren onderscheiden zich gemakkelijk van zwarte beren door hun grote gespierde schouderbult, korte oren en achterwerk dat lager is dan de schouders. Omdat ze een eiwitarm dieet volgen, zijn grizzlyberen meestal kleiner dan bruine kustberen, maar ze zijn nog steeds erg groot. De gemiddelde vrouw weegt tussen 130 en 180 kg (290 tot 400 lb), terwijl mannen meestal tussen 180 en 360 kg wegen (400 tot 790 lb).

Grizzlyberen variëren in kleur van blond tot zwart. De meeste beren zijn bruin met donkerdere benen en grijze of blonde getipte haren op hun rug en flanken. Hun lange klauwen zijn goed aangepast aan graven. Lewis en Clark beschreven de beer als grisley, wat zou kunnen verwijzen naar het grijze uiterlijk van de grijze of gouden puntige vacht van de beer, of naar de gruwelijke wreedheid van het dier.

Distributie

Oorspronkelijk varieerden grizzlyberen in een groot deel van Noord-Amerika, van Mexico tot Noord-Canada. Jagen verminderde het bereik van de beer aanzienlijk. Momenteel zijn er ongeveer 55.000 grizzlyberen, meestal te vinden in Alaska, Canada, Montana, Wyoming en Idaho.

Grizzlyberen bereik na verloop van tijd. Cephas

Dieet en Roofdieren

De grizzlybeer, samen met de grijze wolf, is het toproofdier in zijn bereik. Grizzlies achtervolgen grote prooien (bijv. Herten, bizons, elanden, elanden, kariboes en zwarte beren), kleinere prooien (bijv. Woelmuizen, marmotten, grondeekhoorns, woelmuizen, bijen en motten), vissen (bijv. Forel, bas en zalm) en schelpdieren. Grizzlyberen zijn alleseters, dus ze eten ook grassen, pijnboompitten, bessen en knollen.

Grizzlyberen zoeken karkassen op, en ze zullen menselijk voedsel en afval eten indien beschikbaar. Van de beren is bekend dat ze mensen doden en opeten, maar ongeveer 70% van de menselijke dodelijke slachtoffers wordt veroorzaakt door vrouwen die hun jongen verdedigen. Hoewel volwassen grizzlyberen geen roofdieren hebben, kunnen welpen worden gedood door wolven of andere bruine beren.

Grizzlyberen eten zowel gras als vlees. Keith Bradley / Getty Images

Reproductie en levenscyclus

Grizzlyberen worden geslachtsrijp rond de leeftijd van vijf jaar. Ze paren in de zomer. Embryo-implantatie wordt uitgesteld totdat het vrouwtje een hol zoekt voor de winter. Als ze in de zomer niet voldoende aankomt, krijgt ze een miskraam.

Grizzlyberen overwinteren niet echt, maar de energie van het vrouwtje wordt afgeleid naar de zwangerschap terwijl ze slaapt. Ze baart een tot vier welpen in het hol en verzorgt ze tot de zomer komt. De moeder blijft bij haar welpen en verdedigt ze ongeveer twee jaar fel, maar dan jaagt ze ze weg en vermijdt ze als de beren elkaar later in het leven ontmoeten. Een vrouwtje paren niet wanneer ze voor haar welpen zorgt, dus de grizzly heeft een trage voortplantingssnelheid.

Vrouwelijke beren leven iets langer dan mannen. De gemiddelde levensduur is ongeveer 22 jaar voor een man en 26 jaar voor een vrouw. Deze ongelijkheid wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de verwondingen die mannelijke beren oplopen tijdens het vechten voor vrienden.

Grizzlyberen kunnen fokken met andere bruine beren, zwarte beren en ijsberen. Deze hybriden zijn echter zeldzaam omdat de soorten en ondersoorten meestal geen overlappende bereiken hebben.

Beschermingsstatus

De Rode Lijst van IUCN categoriseert de bruine beer, met inbegrip van de grizzly, als 'minste zorg'. Over het algemeen is de soortenpopulatie stabiel. De grizzly wordt echter beschouwd als bedreigd in de Verenigde Staten en bedreigd in delen van Canada. Bedreigingen zijn onder meer habitatverlies door menselijke aantasting, conflict tussen mens en beer, vervuiling en klimaatverandering. Hoewel de beer in Noord-Amerika wordt beschermd, is het opnieuw invoeren in zijn vorige reeks een langzaam proces, deels omdat de grizzly zo'n trage levenscyclus heeft. Toch werd de grizzly in juni 2017 van de Endangered Species Act "verwijderd". Als een voorbeeld van het herstel van de soort, is de grizzlypopulatie in Yellowstone National Park gestegen van 136 beren in 1975 tot ongeveer 700 beren in 2017.

bronnen

• Herrero, Stephen (2002). Bear Attacks: Hun oorzaken en vermijden. Guilford, Conn .: Lyons Press. ISBN 978-1-58574-557-9.
• Mattson, J .; Merrill, Troy (2001). "Uitroeiingen van grizzlyberen in de aangrenzende Verenigde Staten, 1850-2000". Conserveringsbiologie. 16 (4): 1123-1136. doi: 10,1046 / j.1523-1739.2002.00414.x
• McLellan, B.N .; Proctor, M.F .; Huber, D. & Michel, S. (2017). "Ursus arctos". De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten. IUCN. 2017: e.T41688A121229971. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2017-3.RLTS.T41688A121229971.en
• Miller, Craig R .; Waits, Lisette P .; Joyce, Paul (2006). "Fylogeografie en mitochondriale diversiteit van uitgestorven bruine beer (Ursus arctos) populaties in de aangrenzende Verenigde Staten en Mexico ". Moleculaire ecologie, 15 (14): 4477-4485. doi: 10.1111 / j.1365-294X.2006.03097.x
• Whitaker, John O. (1980). De Audubon Society Field Guide to North American Mammals. Chanticleer Press, New York. ISBN 0-394-50762-2.