Feiten over grijze zeehonden

De grijze zeehond (Halichoerus grypus) is een oorloze of "echte zeehond" gevonden langs de Noord-Atlantische kusten. Het wordt de grijze zeehond in de Verenigde Staten genoemd en de grijze zeehond elders. Het wordt ook de Atlantische zeehond of de paardenhoofdrob genoemd, voor de kenmerkende gebogen neus van het mannetje.

Snelle feiten: grijze zeehond

• Wetenschappelijke naam: Halichoerus grypus
• Veelvoorkomende namen: Grijze zeehond, grijze zeehond, Atlantische zeehond, paardenhoofdrob
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 5 voet 3 inch - 8 voet 10 inch
• Gewicht: 220-880 pond
• Levensduur: 25-35 jaar
• Eetpatroon: Carnivoor
• Habitat: Noord-Atlantische kustwateren
• Bevolking: 600.000
• Beschermingsstatus: Minste zorg

Beschrijving

Net als andere zeehonden zonder oor (familie Phocidae) heeft de grijze zeehond korte vinnen en mist hij externe oorkleppen. Rijpe mannen zijn veel groter dan vrouwen en hebben een andere vachtkleur. Mannen zijn gemiddeld ongeveer 8 voet lang, maar kunnen tot meer dan 10 voet lang worden. Ze wegen tot 880 pond. Mannetjes zijn donkergrijs of bruinig grijs met zilveren vlekken. De wetenschappelijke naam van de soort, Halichoerus grypus, betekent "haakneus zee varken", en verwijst naar de lange gebogen neus van het mannetje. Vrouwtjes variëren van ongeveer 5 voet 3 inch tot 7 voet 6 inch lang en wegen tussen 220 en 550 pond. Ze hebben zilvergrijze vacht met donkere verspreide vlekken. Pups worden geboren met witte vacht.

De grijze zeehondenstier heeft een opvallend paardenhoofdgezicht. Noemi De La Ville / 500px / Getty Images

Habitat en distributie

Grijze zeehonden leven in de Noord-Atlantische Oceaan. Er zijn drie grote grijze zeehondenpopulaties en talloze kleinere kolonies. De soort komt in grote aantallen voor in de kustwateren van Canada ten zuiden van Massachusetts (met waarnemingen in Cape Hatteras, Noord-Carolina), de Baltische Zee en het Verenigd Koninkrijk en Ierland. De zeehonden worden meestal gezien wanneer ze in de winter uittrekken. Ze bezoeken vaak rotsachtige kusten, ijsbergen, zandbanken en eilanden.

Grijze zeehondenverdeling. Darekk2 gebruikt IUCN Red List-gegevens / Creative Commons Naamsvermelding-Gelijk delen 4.0 Internationale licentie

Eetpatroon

Zeehonden zijn carnivoren. Grijze zeehonden eten vis, inktvis, octopussen, schaaldieren, bruinvissen, gewone zeehonden en zeevogels. Rijpe mannetjes (stieren) zullen pups van zijn eigen soort doden en kannibaliseren. Grijze zeehonden kunnen maximaal een uur duiken op diepten tot 1.560 voet. Ze gebruiken beeld en geluid om op hun prooi te jagen.

Gedrag

Het grootste deel van het jaar zijn grijze zeehonden solitair of leven in kleine groepen. Gedurende deze tijd rusten ze in open water met alleen hun hoofd en nek blootgesteld aan lucht. Ze verzamelen zich op het land om te paren, puppy's te houden en te vervellen.

Reproductie en nakomelingen

Mannetjes kunnen tijdens het paarseizoen met meerdere vrouwtjes fokken. De zwangerschap duurt 11 maanden, wat resulteert in de geboorte van een enkele pup. Vrouwtjes baren in maart in de Oostzee, van december tot februari in de westelijke Atlantische Oceaan en van september tot november in de oostelijke Atlantische Oceaan. Pasgeboren pups hebben witte vacht en wegen ongeveer 25 pond. Gedurende 3 weken verzorgt de vrouwelijke haar pup en jaagt niet. Mannen nemen niet deel aan de verzorging van puppy's, maar kunnen vrouwen verdedigen tegen bedreigingen. Na deze tijd vervellen de pups in hun volwassen jassen en gaan naar de zee om te leren jagen. Het overlevingspercentage van pups varieert van 50-85%, afhankelijk van de weersomstandigheden en de beschikbaarheid van prooien. Vrouwtjes worden seksueel volwassen op 4-jarige leeftijd. Grijze zeehonden leven tussen de 25 en 35 jaar.

Beschermingsstatus

De IUCN classificeert de status van de instandhouding van de grijze zeehond als "minste zorg". Hoewel de soort in het midden van de 20e eeuw bijna was uitgeroeid, begon deze zich in de jaren 1980 te herstellen na de goedkeuring van de Marine Mammal Protection Act uit 1972 in de Verenigde Staten en de Conservation of Seals Act 1970 in het Verenigd Koninkrijk (die niet van toepassing is) naar Noord-Ierland). De populatie grijze zeehonden is verder toegenomen. Vanaf 2016 werd de populatie geschat op 632.000 grijze zeehonden. Sommige vissers hebben opgeroepen tot ruiming, omdat ze geloven dat hoge aantallen zeehonden op zijn minst gedeeltelijk verantwoordelijk zijn voor lage visbestanden.

Gevaren

Grijze zeehonden worden legaal bejaagd in Zweden, Finland en de Oostzee. Risico's voor de zeehonden zijn verstrengeling in vistuig, bijvangst, aanvaring met schepen, vervuiling (vooral PCB's en DDT) en olielozingen. Klimaatverandering en zwaar weer hebben ook invloed op de zeehonden en hun prooi.

Grijze zeehonden en mensen

Grijze zeehonden doen het goed in gevangenschap en worden vaak gezien in dierentuinen. Ze waren traditioneel populair in circusacts. Volgens de Schotse geleerde David Thomson vormde deze grijze zeehond de basis van de Keltische zeehondenlegende van de selchie, een wezen dat de menselijke en zeehondenvorm kon aannemen. Hoewel grijze zeehonden vaak bewoonde gebieden bezoeken, wordt mensen geadviseerd om ze niet te voeren of lastig te vallen, omdat dit het gedrag van de zeehond verandert en hen uiteindelijk in gevaar brengt.

bronnen

• Ailsa j, Hall; Bernie j, Mcconnell; Richard j, Barker. "Factoren die van invloed zijn op het eerste jaars overleven in grijze zeehonden en hun implicaties voor de strategie voor levensgeschiedenis." Journal of Animal Ecology. 70: 138-149, 2008. doi: 10.1111 / j.1365-2656.2001.00468.x
• Bjärvall, A. en S. Ullström. De zoogdieren van Groot-Brittannië en Europe. Londen: Croom Helm, 1986.
• Bowen, D. Halichoerus grypus. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten 2016: e.T9660A45226042. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2016-1.RLTS.T9660A45226042.en
• Bowen, W.D. en D.B. Siniff. Distributie, populatiebiologie en voedingsecologie van zeezoogdieren. In: J.E., Reynolds, III en S.A. Rommel (eds), Biologie van zeezoogdieren, blz. 423-484. Smithsonian Press, Washington, D.C ... 1999.
• Wozencraft, W.C. "Bestel Carnivora". In Wilson, D.E .; Reeder, D.M (eds.). Zoogdierensoorten van de wereld: een taxonomische en geografische referentie (3e editie). Johns Hopkins University Press, 2005. ISBN 978-0-8018-8221-0.