Eastern Diamondback Ratelslang Feiten

De oostelijke diamondback ratelslang (Crotalus adamanteus) is de zwaarste giftige slang in Noord-Amerika. Het is gemakkelijk te herkennen aan het ruitvormige schubbenpatroon op zijn rug.

Snelle feiten: Eastern Diamondback Rattlesnake

• Wetenschappelijke naam: Crotalus adamanteus
• Veelvoorkomende namen: Oosterse diamondback ratelslang, diamond-back ratelslang, gewone ratelslang
• Basic Animal Group: Reptiel
• Grootte: 3,5 - 5,5 voet
• Gewicht: 5,1 pond
• Levensduur: 10-20 jaar
• Eetpatroon: Carnivoor
• Habitat: Kust zuidoostelijke Verenigde Staten
• Bevolking: 100.000
• Beschermingsstatus: Minste zorg

Beschrijving

De oostelijke diamanten rug is een saaie zwartachtig grijze, bruingrijze of olijfgroene slang met een ruitpatroon op zijn rug en een zwarte band over zijn ogen begrensd door twee witte strepen. De diamanten zijn zwart omlijnd en gevuld met geelbruine of gele schubben. De onderkant van de slang is geel of crème. Ratelslangen hebben de kuilen en kopvorm die kenmerkend zijn voor adders. De diamantrug heeft verticale pupillen en een rammelaar aan het einde van zijn staart. Het heeft de langste hoektanden van elke ratelslang. Een 5-voet slang heeft tanden die tweederde van een inch meten.

De diamantenrug is het grootste type ratelslang en de zwaarste giftige slang. De gemiddelde volwassene meet 3,5 tot 5,5 voet lang en weegt 5,1 pond. Volwassenen kunnen echter veel groter worden. Een exemplaar gedood in 1946 was 7,8 voet lang en woog 34 pond. Mannetjes zijn meestal groter dan vrouwtjes.

De rammelaar van de slang vertelt hoe vaak hij heeft afgeworpen, maar niet hoe oud hij is. douglascraig / Getty Images

Habitat en distributie

De oostelijke diamantenrug is inheems in de kustvlakten van de zuidoostelijke Verenigde Staten. Oorspronkelijk werd de slang gevonden in North Carolina, South Carolina, Georgia, Florida, Alabama, Mississippi en Louisiana. De soort is echter bedreigd (mogelijk uitgeroeid) in Noord-Carolina en uitgeroeid in Louisiana. De slang bewoont bossen, moerassen, moerassen en prairies. Het leent vaak holen gemaakt door gopher-schildpadden en gophers.

De oostelijke diamondback-ratelslang leeft in het zuidoosten van de Verenigde Staten. IvanTortuga / publiek domein

Eetpatroon

Oosterse diamondback ratelslangen zijn carnivoren die zich voeden met kleine zoogdieren, vogels, andere reptielen en insecten. Prooien zijn onder meer konijnen, hagedissen, eekhoorns, ratten, muizen, kwartels, jonge kalkoenen en kleinere dieren wanneer grotere doelen niet beschikbaar zijn. De slang wacht ofwel om een ​​prooi in een hinderlaag te lokken of foerageert actief. Een ratelslang detecteert voedsel door hitte (infraroodstraling) en geur. Het raakt zijn doel, laat het los en gebruikt vervolgens geur om prooien te volgen terwijl het sterft. De slang kan op een afstand van maximaal tweederde van zijn lichaamslengte toeslaan. Het verbruikt zijn maaltijd nadat het dood is.

Gedrag

Diamondbacks zijn schemerig of actief vroeg in de ochtend en in de schemering. De slangen zijn het meest comfortabel op de grond, maar staan ​​erom bekend struiken te beklimmen en zijn uitstekende zwemmers. Diamondback-ratelslangen trekken zich terug in holen, boomstammen of wortels voor brand tijdens koude winters. Grote aantallen slangen kunnen zich op dit moment verzamelen.

Net als andere slangen is de diamondback niet agressief. Het kan echter een giftige beet geven. Wanneer bedreigd, heft de oostelijke diamanten rug de voorste helft van zijn lichaam van de grond en vormt een S-vormige spoel. De slang kan zijn staart trillen, waardoor de rammelaarsegmenten klinken. Ratelslangen slaan echter soms stil.

Reproductie en nakomelingen

Diamondbacks zijn solitair behalve tijdens het paarseizoen. Mannetjes strijden om fokrechten door elkaar te verstrengelen en hun concurrent op de grond te gooien. Paring vindt plaats in de late zomer en herfst, maar elke vrouw reproduceert slechts eens in de 2 tot 3 jaar. De zwangerschap duurt zes tot zeven maanden. Alle ratelslangen zijn ovoviviparous, wat betekent dat hun eieren uitkomen in hun lichaam en ze bevallen van jong leven. Vrouwtjes zoeken holen of holle stammen om tussen de 6 en 21 jongen te baren.

Pasgeboren diamondbacks zijn 12-15 inch lang en lijken op hun ouders, behalve dat hun staarten eindigen in gladde knoppen in plaats van rammelaars. Elke keer dat een slang werpt, wordt een sectie aan de staart toegevoegd om een ​​rammelaar te vormen. Het afstoten is gerelateerd aan de beschikbaarheid van prooien en rammelaars breken meestal, dus het aantal segmenten op de rammelaar is geen indicator voor de leeftijd van de ratelslang. Oosterse diamondback ratelslangen kunnen meer dan 20 jaar oud worden, maar heel weinig overleven zo lang. Pasgeboren slangen blijven slechts een paar uur bij hun moeder voordat ze onafhankelijk worden. Jonge slangen worden opgejaagd door vossen, roofvogels en andere slangen, terwijl volwassenen vaak worden gedood door mensen.

Beschermingsstatus

De Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) somt de staat van instandhouding van op C. adamanteus als 'minste zorg'. Er blijft echter minder dan 3% van de historische bevolking over. De geschatte bevolking vanaf 2004 was ongeveer 100.000 slangen. De populatiegrootte neemt af en de soort wordt beoordeeld voor opname in de lijst van bedreigde soorten van de Amerikaanse Fish and Wildlife Service.

Gevaren

Oosterse diamondback ratelslangen worden geconfronteerd met vele bedreigingen. Hun leefgebied is aangetast en gefragmenteerd door verstedelijking, bosbouw, brandbestrijding en landbouw. Grote aantallen slangen worden verzameld voor hun huid. Hoewel niet agressief, worden ratelslangen vaak gedood uit angst voor hun giftige beet.

Eastern Diamondback Ratelslangen en Mensen

Diamondback ratelslanghuid wordt gewaardeerd om zijn prachtige patroon. De soort heeft de reputatie als de gevaarlijkste giftige slang in Noord-Amerika, met een bijtsterftecijfer van 10-30% (afhankelijk van de bron). Een gemiddelde beet kan 400-450 milligram vergif leveren, met een geschatte dodelijke dosis voor mensen van slechts 100-150 milligram. Het gif bevat een stof die crotolase wordt genoemd en die fibrinogeen stolt, waardoor uiteindelijk het aantal bloedplaatjes wordt verminderd en rode bloedcellen worden gescheurd. Een ander gifbestanddeel is een neuropeptide dat een hartstilstand kan veroorzaken. Het gif veroorzaakt bloedingen op de beet, zwelling en verkleuring, extreme pijn, weefselnecrose en lage bloeddruk. Er zijn twee effectieve antivenomen ontwikkeld, maar één wordt niet meer vervaardigd.

Ratelslang eerste hulp stappen zijn om weg te komen van de slang, medische hulp te zoeken, de verwonding onder het niveau van het hart te houden en zo kalm en stil mogelijk te blijven. De prognose voor een ratelslangbeet is goed als deze binnen de eerste 30 minuten wordt behandeld. Als het niet wordt behandeld, kan een beet binnen twee of drie dagen orgelbeschadiging of de dood veroorzaken.

bronnen

• Conant, R. en J.T. Collins. Een veldgids voor reptielen en amfibieën: Oost- en Midden-Noord-Amerika (3e editie), 1991. Houghton Mifflin Company, Boston, Massachusetts.
• Ernst, C.H. en R.W. Barbour. Slangen van Oost-Noord-Amerika. George Mason University Press, Fairfax, Virginia, 1989.
• Hammerson, G.A. Crotalus adamanteus. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten 2007: e.T64308A12762249. doi: 10,2305 / IUCN.UK.2007.RLTS.T64308A12762249.en
• Hasiba, U .; Rosenbach, L.M .; Rockwell, D .; Lewis J.H. "DIC-achtig syndroom na envenomatie door de slang Crotalus horridus horridus." New England Journal of Medicine. 292: 505-507, 1975. doi: 10.1056 / nejm197503062921004
• McDiarmid, R.W .; Campbell, J.A .; Touré, T. Snake Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, Jaargang 1, 1999. Washington, District of Columbia. Herpetologists 'League. 511 pp. ISBN 1-893777-00-6