De tweede maan van de aarde

 Keer op keer is beweerd dat de aarde meer dan één maan heeft. Vanaf de 19e eeuw hebben astronomen naar deze andere lichamen gezocht. Hoewel de pers misschien naar sommige van de ontdekte objecten verwijst als onze tweede (of zelfs derde) maan, is de realiteit dat de maan of Luna de enige is die we hebben. Laten we duidelijk zijn waarom een ​​maan een maan is.

Wat maakt de maan tot een maan

Om in aanmerking te komen als een echte maan, moet een lichaam een ​​natuurlijke satelliet in een baan om een ​​planeet zijn. Omdat een maan natuurlijk moet zijn, mag geen van de kunstmatige satellieten of ruimtevaartuigen rond de aarde een maan worden genoemd. Er is geen beperking op de grootte van een maan, dus hoewel de meeste mensen een maan als een rond object beschouwen, zijn er kleine manen met onregelmatige vormen. De Marsmanen Phobos en Deimos vallen in deze categorie. Maar zelfs zonder beperking van de grootte zijn er echt geen objecten die in een baan om de aarde draaien, althans niet lang genoeg om er toe te doen.

Quasi-satellieten van de aarde

Wanneer u in het nieuws over mini-manen of tweede manen leest, verwijst dit meestal naar quasi-satellieten. Terwijl quasi-satellieten niet om de aarde draaien, zijn ze in de buurt van de planeet en draaien ze rond de zon op ongeveer dezelfde afstand als wij. Quasi-satellieten worden geacht in 1: 1-resonantie met de aarde te zijn, maar hun baan is niet gebonden aan de zwaartekracht van de aarde of zelfs de maan. Als de aarde en de maan plotseling verdwenen, zouden de banen van deze lichamen grotendeels onaangetast blijven.

Voorbeelden van quasi-satellieten zijn 2016 HO₃, 2014 OL₃₃₉, 2013 LX₂₈, 2010 ZO₁₆, (277810) 2006 FV₃₅, (164207) 2004 GU₉, 2002 AA₂₉, en 3753 Cruithne.

Sommige van deze quasi-satellieten hebben een uithoudingsvermogen. 2016 HO3 is bijvoorbeeld een kleine asteroïde (40 tot 100 meter doorsnede) die rond de aarde loopt terwijl hij rond de zon draait. Zijn baan is een beetje gekanteld vergeleken met die van de aarde, dus lijkt hij op en neer te dobberen ten opzichte van het baanvlak van de aarde. Hoewel het te ver weg is om een ​​maan te zijn en niet rond de aarde draait, is het een hechte metgezel geweest en zal dat nog honderden jaren blijven. YN107 had daarentegen een vergelijkbare baan, maar verliet het gebied meer dan tien jaar geleden.

3753 Cruithne

Cruithne is opmerkelijk omdat het het object is dat het vaakst de tweede maan van de aarde wordt genoemd en het meest waarschijnlijk een wordt in de toekomst. Cruithne is een asteroïde van ongeveer 5 kilometer breed die in 1986 werd ontdekt. ​​Het is een quasi-satelliet die in een baan om de zon draait en niet de aarde, maar op het moment van zijn ontdekking leek het door zijn complexe baan misschien een echte maan. Cruithne's baan wordt echter beïnvloed door de zwaartekracht van de aarde. Momenteel keren de aarde en de asteroïde elk jaar naar ongeveer dezelfde positie ten opzichte van elkaar terug. Het zal niet botsen met de aarde omdat zijn baan helt (schuin) ten opzichte van de onze. Over nog eens 5000 jaar zal de baan van de asteroïde veranderen. Op dat moment kan het echt rond de aarde draaien en als een maan worden beschouwd. Zelfs dan zal het slechts een tijdelijke maan zijn, die na nog eens 3000 jaar ontsnapt.

Trojaanse paarden (Lagrangian Objects)

Van Jupiter, Mars en Neptunus was bekend dat ze trojaanse paarden zijn, objecten die de baan van de planeet delen en in dezelfde positie blijven ten opzichte van de planeet. In 2011 kondigde NASA de ontdekking aan van de eerste Earth-trojan, 2010 TK₇. Over het algemeen bevinden Trojaanse paarden zich op Lagrangiaanse stabiliteitspunten (zijn Lagrangiaanse objecten), 60 ° voor of achter de planeet. 2010 TK₇ gaat vooraf aan de aarde in haar baan. De asteroïde heeft een diameter van ongeveer 300 meter (1000 voet). Zijn baan oscilleert rond Lagrangiaanse punten L₄ en ik₃, om de 400 jaar het dichtst in de buurt komen. De dichtstbijzijnde nadering is ongeveer 20 miljoen kilometer, dat is meer dan 50 keer de afstand tussen de aarde en de maan. Op het moment van ontdekking duurde het ongeveer 365.256 dagen voordat de aarde om de zon draaide, terwijl 2010 TK₇ voltooide de reis in 365.389 dagen.

Tijdelijke satellieten

Als je het goed vindt dat een maan een tijdelijke bezoeker is, dan zijn er kleine objecten voorbijgaand in een baan rond de aarde die als manen kunnen worden beschouwd. Volgens astrofysici Mikael Ganvik, Robert Jedicke en Jeremie Vaubaillon is er op elk willekeurig moment ten minste één natuurlijk object met een diameter van ongeveer 1 meter rond de aarde. Gewoonlijk blijven deze tijdelijke manen enkele maanden in een baan voordat ze weer ontsnappen of als een meteoor op aarde vallen.

Verwijzingen en verder lezen

Granvik, Mikael; Jeremie Vaubaillon; Robert Jedicke (december 2011). "De populatie van natuurlijke aardesatellieten". Icarus. 218: 63. 

Bakich, Michael E. Het Cambridge Planetary Handbook. Cambridge University Press, 2000, p. 146,