Dmanisi (Georgië)

Dmanisi is de naam van een zeer oude archeologische vindplaats in de Kaukasus van de Republiek Georgië, ongeveer 85 kilometer ten zuidwesten van de moderne stad Tbilisi, onder een middeleeuws kasteel nabij de kruising van de rivieren Masavera en Pinezaouri. Dmanisi is het best bekend om zijn resten van het lagere paleolithicum, die een verrassende variabiliteit vertonen die nog niet volledig is verklaard.

Vijf mensachtige fossielen, duizenden uitgestorven dierenbotten en botfragmenten en meer dan 1.000 stenen werktuigen zijn tot op heden gevonden in Dmanisi, begraven op ongeveer 4,5 meter (14 voet) alluvium. De stratigrafie van de site geeft aan dat de mensachtigen en gewervelde overblijfselen en de stenen werktuigen in de grot werden gelegd door geologische in plaats van culturele oorzaken.

Dating Dmanisi

De Pleistocene lagen zijn veilig gedateerd tussen 1,0-1,8 miljoen jaar geleden (mya); de soorten dieren die in de grot worden ontdekt, ondersteunen het vroege deel van dat bereik. Er werden twee bijna complete mensachtige schedels gevonden, die oorspronkelijk al in een vroeg stadium werden getypt Homo ergaster of homo erectus. Ze lijken het meest op Afrikanen H. erectus, zoals die gevonden in Koobi Fora en West-Turkana, hoewel er enige discussie bestaat. In 2008 werden de laagste niveaus herleid tot 1,8 mya en de hoogste niveaus tot 1,07 mya.

De stenen artefacten, voornamelijk gemaakt van basalt, vulkanische tufsteen en andesiet, suggereren de traditie van Oldowan hakgereedschap, vergelijkbaar met gereedschap gevonden in Olduvai Gorge, Tanzania; en vergelijkbaar met die gevonden in Ubeidiya, Israël. Dmanisi heeft implicaties voor de oorspronkelijke bevolking van Europa en Azië door H. erectus: de locatie van de site is ondersteuning voor onze oude menselijke soort die Afrika verlaat via de zogenaamde "Levantijnse gang".

Homo Georgicus?

In 2011 debatteerden wetenschappers onder leiding van graafmachine David Lordkipanidze (Agustí en Lordkipanidze 2011) over de toewijzing van de fossielen aan Dmanisi aan Homo erectus, H. habilis, of Homo ergaster. Gebaseerd op de hersencapaciteit van de schedels, tussen 600 en 650 kubieke centimeter (ccm), beweerden Lordkipanidze en collega's dat een betere benaming Dmanisi zou kunnen scheiden in H. erectus ergaster georgicus. Verder zijn de Dmanisi-fossielen duidelijk van Afrikaanse oorsprong, omdat hun gereedschappen voldoen aan Mode One in Afrika, geassocieerd met Oldowan, op 2,6 mya, ongeveer 800.000 jaar ouder dan Dmanisi. Lordkipanidze en collega's betoogden dat mensen Afrika veel eerder moeten hebben verlaten dan de leeftijd van de Dmanisi-site.

Het team van Lordkipanidze (Ponzter et al. 2011) rapporteert ook dat gezien de microgolfstructuren op kiezen van Dmanisi, de voedingsstrategie zachter plantaardig voedsel omvatte, zoals rijp fruit en mogelijk moeilijker voedsel.

Complete Cranium: and New Theories

In oktober 2013 berichtten Lordkipanidze en collega's over een nieuw ontdekte vijfde en complete schedel inclusief de onderkaak, samen met wat verrassend nieuws. Het bereik van de variatie tussen de vijf crania hersteld van de enkele site van Dmanisi is verbazingwekkend. De variëteit komt overeen met het hele scala van variatie van alle Homo-schedels die ongeveer 2 miljoen jaar geleden in de wereld bestaan ​​(inclusief H. erectus, H. ergaster, H. rudolfensis, en H. habilis). Lordkipanidze en collega's suggereren dat, in plaats van Dmanisi te beschouwen als een afzonderlijke mensachtiger van homo erectus, we moeten de mogelijkheid openhouden dat er toen maar één soort Homo leefde, en we zouden het moeten noemen homo erectus. Het is mogelijk, zeggen de geleerden, dat H. erectus vertoonde eenvoudig een veel groter bereik van variatie in schedelvorm en -grootte dan, zeg, moderne mensen tegenwoordig doen.

Wereldwijd zijn paleontologen het eens met Lordkipanidze en zijn medewerkers dat er opvallende verschillen zijn tussen de vijf mensachtige schedels, met name de grootte en vorm van de onderkaken. Waar ze het niet mee eens zijn, is waarom die variatie bestaat. Degenen die de theorie van Lordkipanidze steunen dat DManisi een enkele populatie met een hoge variabiliteit vertegenwoordigt, suggereren dat de variabiliteit het gevolg is van een uitgesproken seksueel dimorfisme; sommige nog niet geïdentificeerde pathologie; of leeftijd-gerelateerde veranderingen - de mensachtigen lijken in leeftijd te variëren van adolescentie tot ouderdom. Andere wetenschappers pleiten voor het mogelijk naast elkaar bestaan ​​van twee verschillende mensachtigen die op de site wonen, mogelijk met inbegrip van de eerste H. georgicus.

Het is een lastige aangelegenheid, een heruitgave van wat we begrijpen van evolutie, en een die de erkenning vereist dat we heel weinig bewijsmateriaal uit deze periode zo lang geleden in ons verleden hebben en dat bewijsmateriaal van tijd tot tijd opnieuw moet worden bekeken en opnieuw bekeken..

Archeologiegeschiedenis van Dmanisi

Voordat het een wereldberoemde plaats voor mensachtigen werd, stond Dmanisi bekend om zijn bronzen afzettingen en een middeleeuwse stad. Opgravingen binnen de middeleeuwse site in de jaren 1980 leidden tot de oudere ontdekking. In de jaren tachtig hebben Abesalom Vekua en Nugsar Mgeladze de pleistoceenplaats opgegraven. Na 1989 werden opgravingen in Dmanisi geleid in samenwerking met het Römisch-Germanisches Zentralmuseum in Mainz, Duitsland, en ze gaan nog steeds door. Een totale oppervlakte van 300 vierkante meter is tot op heden opgegraven.

bronnen:

Bermúdez de Castro JM, Martinón-Torres M, Sier MJ en Martín-Francés L. 2014. Over de variabiliteit van de onderkaken van Dmanisi. PLOS EEN 9 (2): e88212.

Lordkipanidze D, Ponce de León MS, Margvelashvili A, Rak Y, Rightmire GP, Vekua A en Zollikofer CPE. 2013. Een complete schedel uit Dmanisi, Georgia, en de evolutionaire biologie van de vroege Homo. Wetenschap 342: 326-331.

Margvelashvili A, Zollikofer CPE, Lordkipanidze D, Peltomäki T en Ponce de León MS. 2013. Tandslijtage en dentoalveolaire remodellering zijn sleutelfactoren van morfologische variatie in de onderkaken van Dmanisi. Proceedings van de National Academy of Sciences 110 (43): 17278-17283.

Pontzer H, Scott JR, Lordkipanidze D en Ungar PS. 2011. Structuuranalyse en dieet van tandheelkundige microkleding in de Dmanisi-mensachtigen. Journal of Human Evolution 61 (6): 683-687.

Rightmire GP, Ponce de León MS, Lordkipanidze D, Margvelashvili A en Zollikofer CPE. 2017. Skull 5 van Dmanisi: Beschrijvende anatomie, vergelijkende studies en evolutionaire betekenis. Journal of Human Evolution 104: 5: 0-79.

Schwartz JH, Tattersall I en Chi Z. 2014. Reactie op “Een complete schedel uit Dmanisi, Georgië, en de evolutionaire biologie . Wetenschap 344 (6182): 360-360. Vroeger van Homo”