Het dierenrijk is fascinerend en inspireert vaak een aantal vragen van zowel jong als oud. Waarom hebben zebra's strepen? Hoe vinden vleermuizen prooien? Waarom gloeien sommige dieren in het donker? Vind antwoorden op deze en andere intrigerende vragen over dieren.
Onderzoekers van de Chinese universiteit van Peking hebben ontdekt dat witte tijgers hun unieke kleur te danken hebben aan een genmutatie in het pigmentgen SLC45A2. Dit gen remt de productie van rode en gele pigmenten in witte tijgers, maar lijkt zwart niet te veranderen. Net als oranje Bengaalse tijgers hebben witte tijgers opvallende zwarte strepen. Het SLC45A2-gen is ook in verband gebracht met lichte kleuring bij moderne Europeanen en bij dieren zoals vissen, paarden en kippen. De onderzoekers pleiten voor de mogelijke herintroductie van witte tijgers in het wild. Huidige witte tijgerpopulaties bestaan alleen in gevangenschap omdat in de jaren vijftig op wilde populaties werd gejaagd.
Een studie gepubliceerd in de BMJ-British Medical Journal onthult waarom rendieren rode neuzen hebben. Hun neuzen worden overvloedig voorzien van rode bloedcellen door de neusmicrocirculatie. Microcirculatie is de bloedstroom door kleine bloedvaten. Rendierneuzen hebben een hoge dichtheid van bloedvaten die een hoge concentratie rode bloedcellen naar het gebied leveren. Dit helpt om de zuurstof naar de neus te verhogen en om ontstekingen te beheersen en de temperatuur te reguleren. De onderzoekers gebruikten infrarood warmtebeeld om de rode neus van het rendier te visualiseren.
Sommige dieren kunnen op natuurlijke wijze licht uitzenden als gevolg van een chemische reactie in hun cellen. Deze dieren worden bioluminescente organismen genoemd. Sommige dieren gloeien in het donker om partners aan te trekken, om te communiceren met andere organismen van dezelfde soort, om prooien te lokken, of om roofdieren bloot te leggen en af te leiden. Bioluminescentie komt voor bij ongewervelde dieren zoals insecten, insectenlarven, wormen, spinnen, kwallen, drakenvissen en inktvis.
Vleermuizen gebruiken echolocatie en een proces dat actief luisteren wordt genoemd om prooien te lokaliseren, meestal insecten. Dit is met name handig in geclusterde omgevingen waar geluid van bomen en bladeren kan stuiteren, waardoor het moeilijker wordt om een prooi te vinden. Bij actief luisteren passen vleermuizen hun stemgeluiden aan met geluiden met variabele toonhoogte, lengte en herhalingssnelheid. Vervolgens kunnen ze details over hun omgeving bepalen op basis van de terugkerende geluiden. Een echo met een glijdende toonhoogte geeft een bewegend object aan. Flikkeringen van de intensiteit duiden op een fladderende vleugel. Tijdsvertragingen tussen huilen en echo geven afstand aan. Zodra zijn prooi is geïdentificeerd, zendt de vleermuis steeds meer kreten uit en neemt de duur af om de locatie van zijn prooi te bepalen. Ten slotte geeft de vleermuis wat bekend staat als de laatste buzz (snelle opeenvolging van kreten) voordat hij zijn prooi vangt.
Dood spelen is een adaptief gedrag dat door een aantal dieren wordt gebruikt, waaronder zoogdieren, insecten en reptielen. Dit gedrag, ook wel thanatose genoemd, wordt meestal gebruikt als een verdediging tegen roofdieren, een manier om prooien te vangen en als een manier om seksueel kannibalisme tijdens het paringsproces te voorkomen.
Onderzoek naar haaienvisie suggereert dat deze dieren volledig kleurenblind kunnen zijn. Met behulp van een techniek die microspectrofotometrie wordt genoemd, konden onderzoekers visuele kegelpigmenten identificeren in het netvlies van haaien. Van de 17 onderzochte haaiensoorten hadden alle staafcellen, maar slechts zeven hadden kegelcellen. Van de haaiensoort met kegelcellen werd slechts een enkel kegeltype waargenomen. Staaf- en kegelcellen zijn de twee belangrijkste soorten lichtgevoelige cellen in het netvlies. Hoewel staafcellen kleuren niet kunnen onderscheiden, zijn kegelcellen in staat om kleuren waar te nemen. Alleen ogen met verschillende spectrale typen kegelcellen kunnen echter verschillende kleuren onderscheiden. Omdat haaien slechts één type kegel lijken te hebben, wordt aangenomen dat ze volledig kleurenblind zijn. Zeezoogdieren zoals walvissen en dolfijnen hebben ook slechts één kegelvormig type.
Onderzoekers hebben een interessante theorie ontwikkeld over waarom zebra's strepen hebben. Zoals gemeld in de Journal of Experimental Biology, zebra's strepen helpen bijtende insecten zoals paardenvliegen af te weren. Horseflies, ook bekend als tabaniden, gebruiken horizontaal gepolariseerd licht om ze naar het water te richten voor het leggen van eieren en om dieren te lokaliseren. De onderzoekers stellen dat paardenvliegen zich meer aangetrokken voelen tot paarden met donkere huiden dan die met witte huiden. Ze concludeerden dat de ontwikkeling van witte strepen vóór de geboorte helpt om zebra's minder aantrekkelijk te maken voor bijtende insecten. De studie gaf aan dat de polarisatiepatronen van gereflecteerd licht van zebrahuiden consistent waren met streeppatronen die het minst aantrekkelijk waren voor paardenvliegen in tests.
Sommige slangen kunnen aseksueel reproduceren door een proces dat parthenogenese wordt genoemd. Dit fenomeen is waargenomen in boa constrictors evenals bij andere dieren, waaronder sommige soorten haaien, vissen en amfibieën. Bij parthenogenese ontwikkelt een onbevrucht ei zich tot een afzonderlijk individu. Deze baby's zijn genetisch identiek aan hun moeders.
Hebreeuwse onderzoekers van de Universiteit van Jeruzalem hebben een interessante ontdekking gedaan die helpt de vraag te beantwoorden waarom een octopus niet verstrikt raakt in zijn tentakels. Anders dan in het menselijk brein brengt het octopusbrein de coördinaten van zijn aanhangsels niet in kaart. Hierdoor weten octopussen niet waar hun armen precies zijn. Om te voorkomen dat de armen van de octopus de octopus vastpakken, zullen de uitlopers zich niet aan de octopus zelf hechten. De onderzoekers stellen dat een octopus een chemische stof in zijn huid produceert die tijdelijk voorkomt dat de sukkels grijpen. Er werd ook ontdekt dat een octopus dit mechanisme indien nodig kan opheffen, zoals blijkt uit zijn vermogen om een geamputeerde octopus-arm te grijpen.
bronnen: