Capibara Feiten

De capibara (Hydrochoerus hydrochaeris) is het grootste knaagdier ter wereld. De gemeenschappelijke naam komt van de uitdrukking Tupi ka'apiûara, wat 'graseter' betekent. De wetenschappelijke naam betekent "water hog." Capibara's zijn verwant aan cavia's, rotspartijen, beverratten en chinchilla's.

Snelle feiten: Capibara

• Wetenschappelijke naam: Hydrochoerus hydrochaeris
• Veelvoorkomende namen: Capybara, chigüire, chigüiro, carpincho, water hog
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 3,5 - 4,4 voet
• Gewicht: 77-146 pond
• Levensduur: 4 jaar
• Eetpatroon: Herbivore
• Habitat: Wetlands of South America
• Bevolking: Overvloedig
• Beschermingsstatus: Minste zorg

Beschrijving

De capibara heeft een tonvormig lichaam en stompe snuit, enigszins lijkend op een varken. De broze vacht is roodachtig bruin van kleur en bleker op de buik. De oren, ogen en neus van het dier staan ​​hoog op zijn gezicht, zodat het boven water kan blijven wanneer het knaagdier onder water is. De capibara heeft een reststaart en gedeeltelijk zwemvliezen.

Gemiddeld zijn volwassen capybara's 3,5 tot 4,4 voet lang, staan ​​ze ongeveer twee voet lang en wegen ze tussen de 77 en 146 pond. Vrouwtjes zijn iets groter dan mannen, met de grootste geregistreerde vrouw die iets meer dan 200 pond weegt.

Zowel mannen als vrouwen hebben anale geurklieren en een speciale snuitgeur, een morillo genoemd.

De morillo is een onderscheidend kenmerk van het gezicht van een capibara. Richard Evans / EyeEm, Getty Images

Habitat en distributie

Alle Zuid-Amerikaanse landen behalve Chili zijn de thuisbasis van capibara's. De dieren leven in wetlands en in de buurt van waterlichamen. Ontsnapte capybara's in gevangenschap worden in Florida gevonden, maar het is onbekend of ze een fokpopulatie hebben gevestigd.

Eetpatroon

Capibara's zijn herbivoren die grazen op grassen, fruit, boomschors en waterplanten. Ze eten hun eigen ontlasting en uitgebraakt voedsel om cellulose te verteren en de darmflora te behouden. Hun tanden groeien continu om de slijtage van het malen van voedsel te compenseren.

Gedrag

Hoewel capibara's uitstekende zwemmers zijn, kunnen ze net zo snel rennen als een paard op het land. Overdag wentelen de knaagdieren in modder om koel te blijven. Ze grazen voor zonsopgang, laat in de middag en in de avond. Ze slapen vaak in water met alleen hun neus blootgesteld aan lucht.

Capibara's gebruiken hun geurklieren en urine om territorium te markeren. Vrouwtjes ruiken vaker gebieden tijdens het paarseizoen. Mannen markeren zowel vrouwen als objecten.

Reproductie en nakomelingen

Capibara's leven in kuddes van maximaal twintig personen. Binnen de groep is er één dominante mannetjes, extra onderdanige mannetjes, vrouwtjes en jong. De dominante reu heeft fokrechten voor alle vrouwtjes, maar hij kan ze niet altijd overzien, dus veel van de onderdanige mannetjes paren ook.

Paring vindt eenmaal per jaar plaats tijdens het regenseizoen, dat in april of mei (Venezuela) of oktober of november (Brazilië) kan zijn. De geur van een vrouw verandert wanneer ze in de oestrus is, en ze fluit door haar neus om reclame te maken voor vruchtbaarheid. Mannetjes achtervolgen vrouwtjes en paren met hen in het water.

Na 130 tot 150 dagen zwangerschap geeft het vrouwtje op het land een nest van één tot acht jongen. De gemiddelde nestgrootte is vier nakomelingen. Baby capybaras zijn mobiel en lijken meestal op hun ouders. Het vrouwtje en haar jongen keren binnen enkele uren na de geboorte terug naar het water. De jong mag verpleegster zijn van elke vrouw in de groep. Ze beginnen na een week gras te eten en worden rond 16 weken gespeend.

Capibara's worden seksueel volwassen tussen een en twee jaar oud. Jonge mannen verlaten de kudde vaak als ze volwassen zijn. Capybara's in gevangenschap kunnen 8 tot 10 jaar oud worden. Wilde dieren leven gemiddeld slechts vier jaar omdat ze een populaire prooi zijn voor anaconda's, jaguars, adelaars, kaaimannen, poema's, ocelots en mensen.

Capybara young zijn miniatuurversies van hun ouders. Kevin Schafer, Getty Images

Beschermingsstatus

De conserveringsstatus van Capibara is door de IUCN geclassificeerd als "minste zorg". De soort is wijd verspreid en reproduceert snel. In sommige gebieden heeft de jacht het aantal capibara's verminderd, maar voor het grootste deel is de bevolking stabiel en overvloedig.

Capibara's en mensen

Capibara's worden voornamelijk gejaagd voor hun vlees en huid, hoewel er ook een markt is voor hun vet, waarvan wordt aangenomen dat het medicinale waarde heeft. Ranchers doden soms de knaagdieren omdat ze concurreren met vee om te grazen. Capys worden ook gekweekt en bewaard in dierentuinen. Op sommige plaatsen is het legaal om een ​​capibara als huisdier te houden. De dieren zijn zachtaardig en verdragen handvoer en aaien.

bronnen

• Macdonald, D. W .; Krantz, K .; Aplin, R. T. "Gedragsanatomische en chemische aspecten van geurmarkering bij Capybaras (Hydrochaeris hypdrochaeris) (Rodentia: Caviomorpha) ". Journal of Zoology. 202 (3): 341-360, 1984. doi: 10.1111 / j.1469-7998.1984.tb05087.x
• Murphey, R .; Mariano, J .; Mouraduarte, F. "Gedragsobservaties in een capibara-kolonie (Hydrochaeris hypdrochaeris)". Applied Animal Behaviour Science. 14: 89, 1985. doi: 10.1016 / 0168-1591 (85) 90040-1
• Reid, F. "Hydrochoerus hydrochaeris". IUCN Rode lijst van bedreigde soorten. IUCN. 2016: e.T10300A22190005. doi: 10.2305 / IUCN.UK.2016-2.RLTS.T10300A22190005.en 502 502 502
• Woods, C.A. en C.W. Kilpatrick. "Infraorder Hystricognathi". In Wilson, D.E .; Reeder, D.M (eds.). Zoogdierensoorten van de wereld: een taxonomische en geografische referentie (3e editie). Johns Hopkins University Press. p. 1556, 2005. ISBN 978-0-8018-8221-0.