Vleermuisgeluiden Welk geluid maken vleermuizen?

Door geluiden te produceren en te luisteren naar de resulterende echo's, kunnen vleermuizen een rijk beeld van hun omgeving schetsen in volledige duisternis. Met dit proces, echolocatie genaamd, kunnen vleermuizen navigeren zonder visuele invoer. Maar hoe klinken vleermuizen eigenlijk??

Belangrijkste leerpunten

• Vleermuizen kunnen worden onderscheiden door hun geluiden, die frequenties hebben die ultrasoon zijn, of te hoog voor mensen om te horen.
• De bat-call zelf bevat verschillende componenten - waarbij de frequentie hetzelfde blijft of in de loop van de tijd varieert.
• Vleermuizen produceren "klikken" door veel verschillende mechanismen, waaronder het gebruik van hun voicebox, het genereren van geluiden via hun neusgaten of het klikken op hun tongen.
• Vleermuisgeluiden kunnen worden opgenomen met "vleermuisdetectoren" die de geluiden veranderen in frequenties die mensen kunnen horen.

Hoe vleermuizen klinken

Tijdens echolocatie gebruiken de meeste vleermuizen hun stembanden en strottenhoofd om oproepen te produceren, ongeveer op dezelfde manier waarop mensen hun stembanden en strottenhoofd gebruiken om te spreken. Verschillende soorten vleermuizen hebben verschillende oproepen, maar over het algemeen worden vleermuisgeluiden beschreven als "klikken". Wanneer deze geluiden worden vertraagd, lijken ze echter meer op het getjilp van een vogel en hebben ze meestal merkbaar verschillende tonen.

Sommige vleermuizen gebruiken hun stembanden helemaal niet om oproepen te produceren en klikken in plaats daarvan op hun tong of geven geluid uit hun neusgaten. Andere vleermuizen produceren klikken met hun vleugels. Interessant is dat het exacte proces waarbij vleermuizen met hun vleugels klikken nog steeds wordt besproken. Het is onduidelijk of het geluid het gevolg is van de klappende vleugels, de botten in de vleugels knappen of de vleugels tegen het lichaam van de vleermuis slaan.

Ultrasone geluiden

Vleermuizen produceren ultrasonore geluiden, wat betekent dat de geluiden bestaan ​​op frequenties hoger dan mensen kunnen horen. Mensen kunnen geluiden horen van ongeveer 20 tot 20.000 Hz. Batgeluiden zijn meestal twee tot drie keer hoger dan de bovengrens van dit bereik.

Ultrasone geluiden hebben meerdere voordelen:

• De kortere golflengtes van ultrasone geluiden maken dat ze eerder terug stuiteren naar de vleermuis, in plaats van te buigen, of rond te buigen,.
• Ultrasone geluiden vereisen minder energie om te produceren.
• Ultrasone geluiden verdrijven snel, dus de vleermuis kan 'nieuwere' onderscheiden van 'oudere' geluiden die nog steeds in het gebied weerklinken.

Bat-oproepen bevatten constante frequentie componenten (met één ingestelde frequentie in de loop van de tijd) en Frequentiegemoduleerde componenten (met frequenties die in de loop van de tijd veranderen). De frequentie gemoduleerde componenten zelf kunnen zijn smalband (bestaande uit een klein frequentiebereik) of breedband (samengesteld uit een breed frequentiebereik).

Vleermuizen gebruiken een combinatie van deze componenten om hun omgeving te begrijpen. Een component met een constante frequentie kan het geluid bijvoorbeeld verder laten reizen en langer meegaan dan componenten met een frequentiegemoduleerde functie, wat meer kan helpen bij het bepalen van de locatie en de textuur van een doel.

De meeste bat-oproepen worden gedomineerd door frequentie-gemoduleerde componenten, hoewel een paar oproepen hebben die worden gedomineerd door componenten met constante frequentie.

Bat-geluiden opnemen

Hoewel mensen de geluiden die vleermuizen maken niet kunnen horen, vleermuisdetectoren kan. Deze detectoren zijn uitgerust met gespecialiseerde microfoons die ultrasone geluiden kunnen opnemen en elektronica die het geluid kan vertalen zodat het hoorbaar is voor het menselijk oor.

Hier zijn enkele methoden die deze batdetectors gebruiken om geluiden op te nemen:

• heterodyning: Heterodyning mengt een binnenkomend vleermuisgeluid met een vergelijkbare frequentie, wat resulteert in een "beat" die mensen kunnen horen.
• Frequentie verdeling: Zoals hierboven vermeld, hebben de geluiden van vleermuizen frequenties die twee tot drie keer hoger zijn dan de bovengrens die mensen kunnen horen. Frequentieverdelingsdetectors delen het geluid van de vleermuis met 10 om het geluid binnen het bereik van het menselijk gehoor te brengen.
• Tijd uitbreiding: Hogere frequenties treden op bij hogere snelheden. Tijduitbreidingsmelders vertragen een binnenkomend vleermuisgeluid tot een frequentie die mensen kunnen horen, meestal ook met een factor 10.

bronnen

• Boonman, A., Bumrungsi, S. en Yovel, Y. "Niet-verkolende fruitknuppels produceren biosonaire klikken met hun vleugels." 2014. Huidige biologie, vol. 24, 2962-2967.
• Breed, M. "Ultrasonic communication." 2004.
• Echolocatie in vleermuizen en dolfijnen. ed. Jeanette Thomas, Cynthia Moss en Marianne Vater. University of Chicago Press, 2004.
• Greene, S. “Holy bat klinkt! Ongebruikelijke bibliotheek zal wetenschappers helpen bat soorten te volgen. " Los Angeles Times, 2006.
• Rice University. "Bat klinkt."
• Yovel, Y., Geva-Sagiv, M. en Ulanovsky, N. "Echolocatie op basis van klikken in vleermuizen: helemaal niet zo primitief." 2011. Journal of Comparative Physiology A, vol. 197, nee. 5, 515-530.