Appalachian Plateau Geology and Landmarks

Het fysiologische gebied van de Appalachian Plateau strekt zich uit van Alabama tot New York en vormt het noordwestelijke deel van de Appalachian Mountains. Het is verdeeld in verschillende secties, waaronder het Allegheny-plateau, Cumberland-plateau, Catskill Mountains en Pocono Mountains. Het Allegheny-gebergte en het Cumberland-gebergte fungeren als een grens tussen het Appalachian Plateau en de vallei en de fysiologische regio Ridge.

Hoewel de regio wordt gekenmerkt door gebieden met een hoog topografisch reliëf (het bereikt hoogtes van 4.000 voet), is het technisch geen bergketen. In plaats daarvan is het een diep ontleed sedimentair plateau, uitgehouwen in zijn huidige topografie door miljoenen jaren van erosie.

Geologische achtergrond

De sedimentaire rotsen van het Appalachian Plateau delen een nauw geologisch verhaal met dat van de aangrenzende vallei en de heuvelrug in het oosten. Rotsen in beide regio's werden honderden miljoenen jaren geleden afgezet in een ondiep zeemilieu. Zandstenen, kalksteen en schalie gevormd in horizontale lagen, vaak met duidelijke grenzen daartussen.

Terwijl deze sedimentaire gesteenten gevormd werden, bewogen de Afrikaanse en Noord-Amerikaanse cratons zich naar elkaar toe op een ramkoers. Vulkanische eilanden en terranes tussen hen gehecht aan wat nu oostelijk Noord-Amerika is. Afrika kwam uiteindelijk in botsing met Noord-Amerika en vormde ongeveer 300 miljoen jaar geleden het supercontinent Pangea.

Deze massieve botsing tussen continent en continent vormde bergen op de Himalaya-schaal, terwijl het bestaande sedimentaire gesteente ver landinwaarts werd opgetild en geduwd. Terwijl de botsing zowel de Valley and Ridge als het Appalachian Plateau verhoogde, kreeg de eerstgenoemde de dupe van de kracht en ondervond daarom de meeste vervorming. Het vouwen en de fouten die de Vallei en de Rand troffen, stierven uit onder het Appalachian Plateau.

Het Appalachian Plateau heeft de afgelopen 200 miljoen jaar geen grote orogene gebeurtenis meegemaakt, dus je zou kunnen aannemen dat de sedimentaire rots van de regio al lang geleden is uitgehold in een vlakke vlakte. In werkelijkheid is het Appalachian Plateau de thuisbasis van steile bergen (of liever, ontlede plateaus) met relatief hoge hoogtes, massale verspilling en diepe rivierkloven, die allemaal kenmerken zijn van een actief tektonisch gebied.

Dit komt door een recentere opheffing, of liever een 'verjonging', van epeirogene krachten tijdens het Mioceen. Dit betekent dat de Appalachen niet opnieuw opstonden uit een gebeurtenis in de bergenbouw of orogenie, maar eerder door activiteit in de mantel of isostatische rebound.

Terwijl het land opsteeg, namen stromen toe in gradiënt en snelheid en sneden ze snel door het horizontaal gelaagde sedimentaire gesteente en vormden de kliffen, kloven en kloven die vandaag worden gezien. Omdat de rotslagen nog steeds horizontaal op elkaar lagen, en niet gevouwen en vervormd zoals in de Valley en Ridge, volgden de stromen een ietwat willekeurige koers, resulterend in een dendritisch stroompatroon.

Kalkstenen op het Appalachian Plateau bevatten vaak verschillende mariene fossielen, overblijfselen uit een tijd waarin zeeën het gebied bedekten. Varenfossielen kunnen worden gevonden in de zandstenen en schalie.

Steenkoolproductie

Tijdens de Carboonperiode was de omgeving moerassig en heet. De overblijfselen van bomen en andere planten, zoals varens en cycaden, werden bewaard toen ze stierven en in het stilstaande water van het moeras vielen, dat de zuurstof ontbrak die nodig was voor ontbinding. Deze plantenresten stapelden zich langzaam op - vijftig voet aan verzamelde plantenresten kan duizenden jaren duren om slechts 5 voet aan echte steenkool te vormen en te produceren - maar consistent voor miljoenen jaren. Zoals bij elke kolenproducerende omgeving waren de accumulatiesnelheden groter dan de ontledingssnelheden.

De plantenresten stapelden op elkaar totdat de onderste lagen veranderden in turf. Rivierdelta's droegen sediment geërodeerd uit de Appalachian Mountains, die onlangs tot grote hoogte waren opgetrokken. Dit deltaïsche sediment bedekte de ondiepe zeeën en begroef, verdicht en verwarmde het veen totdat het in steenkool veranderde.

Bergtopverwijdering, waar mijnwerkers letterlijk de top van een berg wegblazen om bij de kolen eronder te komen, wordt sinds de jaren zeventig op het Appalachen-plateau beoefend. Ten eerste worden kilometers land vrijgemaakt van alle vegetatie en bovengrond. Vervolgens worden gaten in de berg geboord en vol met krachtige explosieven, die tot ontploffing tot 800 voet van de hoogte van de berg kunnen verwijderen. Zware machines graven de steenkool weg en dumpen de deklaag (extra gesteente en grond) in valleien.

Bergtopverwijdering is catastrofaal voor het geboorteland en schadelijk voor nabijgelegen menselijke populaties. Enkele negatieve gevolgen hiervan zijn:

• Volledige vernietiging van natuurhabitats en ecosystemen
• Giftig stof van explosies die gezondheidsproblemen veroorzaken in nabijgelegen menselijke populaties
• Zure mijnafwatering vervuilende beken en grondwater, vernietigt aquatische habitats en verpest drinkwater
• Falen van residudammen, overstromingen van grote delen van het land

Terwijl de federale wet kolenbedrijven verplicht om al het land terug te winnen dat is vernietigd door bergtopverwijdering, is het onmogelijk om een ​​landschap te herstellen dat is gevormd door honderden miljoenen jaren van unieke natuurlijke processen.

Plaatsen om te zien

Cloudland Canyon, Georgia - Cloudland Canyon, gelegen in de uiterste noordwestelijke hoek van Georgia, is een ongeveer 300 voet diepe kloof uitgehouwen door Sitton Gulch Creek.

Hocking Hills, Ohio - Dit gebied met hoog topografisch reliëf, met grotten, kloven en watervallen, bevindt zich ongeveer een uur ten zuidoosten van Columbus. Het smelten van gletsjers, die net ten noorden van het park stopte, sneed de Blackhand-zandsteen weg in het landschap dat vandaag te zien is.

Kaaterskill Falls, New York - Kaaterskill Falls negeert een richel die de watervallen scheidt in een bovenste en onderste gedeelte en is de hoogste waterval in New York (op 25 meter hoogte). De watervallen werden gevormd uit beekjes die zich ontwikkelden toen Pleistocene gletsjers zich terugtrokken uit het gebied.

Muren van Jericho, Alabama en Tennessee - Deze karstformatie ligt aan de grens van Alabama-Tennessee, een uur ten noordoosten van Huntsville en anderhalf uur ten zuidwesten van Chattanooga. De "muren" vormen een groot, komvormig amfitheater van kalksteen.