Engelse en Spaanse vragen hebben twee belangrijke kenmerken gemeen: ze beginnen vaak met een woord om aan te geven dat wat volgt een vraag is, en ze gebruiken meestal een woordvolgorde die anders is dan die in directe verklaringen.
Maar het eerste wat je opvalt aan geschreven Spaanse vragen is een interpunctie verschil - ze beginnen altijd met een omgekeerd vraagteken (¿). Met uitzondering van Galicisch, een minderheidstaal van Spanje en Portugal, is Spaans uniek in het gebruik van dat symbool.
De vraag-aangevende woorden, bekend als ondervragingen, hebben allemaal hun equivalenten in het Engels:
(Hoewel de Engelse equivalenten de meest voorkomende zijn die worden gebruikt om deze woorden te vertalen, zijn soms andere vertalingen mogelijk.)
Verschillende van deze ondervragingen kunnen worden voorafgegaan door voorzetsels: een quién (aan wie), de quién (van wie), de dónde (waarvan), de qué (van wat), enz.
Merk op dat al deze woorden accenten hebben; over het algemeen hebben dezelfde woorden geen accenten wanneer dezelfde woorden worden gebruikt in verklaringen. Er is geen verschil in uitspraak.
Over het algemeen volgt een werkwoord het vragende. Op voorwaarde dat de woordenschat voldoende is, kunnen de meeste eenvoudige vragen met behulp van ondervragingen gemakkelijk worden begrepen door Engelstaligen:
Wanneer het werkwoord een ander onderwerp nodig heeft dan het vragend, volgt het onderwerp het werkwoord:
Net als in het Engels kunnen vragen in het Spaans worden gesteld zonder de ondervragingen, hoewel Spaans flexibeler is in de woordvolgorde. In het Spaans is de algemene vorm dat het zelfstandig naamwoord het werkwoord volgt. Het zelfstandig naamwoord kan direct na het werkwoord verschijnen of later in de zin. In de volgende voorbeelden is elke Spaanse vraag een grammaticaal geldige manier om het Engels uit te drukken:
Zoals je ziet, vereist het Spaans geen hulpwerkwoorden zoals het Engels doet om vragen te vormen. Dezelfde werkwoordsvormen die in vragen worden gebruikt, worden in uitspraken gebruikt.
Evenals in het Engels kan een uitspraak in een vraag worden gemaakt door eenvoudig een wijziging in intonatie (de stemtoon) of, schriftelijk, door vraagtekens toe te voegen, hoewel het niet bijzonder gebruikelijk is.
Merk ten slotte op dat wanneer slechts een deel van een zin een vraag is, in het Spaans de vraagtekens alleen rond het gedeelte worden geplaatst dat een vraag is: