Zenobia Warrior Queen of Palmyra

Zenobia, algemeen aanvaard om van Semitische (Aramese) afkomst te zijn, beweerde koningin Cleopatra VII van Egypte als een voorouder en dus Seleucidische voorouders, hoewel dit een verwarring kan zijn met Cleopatra Thea (de "andere Cleopatra"). Arabische schrijvers hebben ook beweerd dat ze van Arabische afkomst was. Een andere voorouder was Drusilla van Mauretanië, kleindochter van Cleopatra Selene, de dochter van Cleopatra VII en Marc Antony. Drusilla beweerde ook afstamming van een zus van Hannibal en van een broer van koningin Dido van Carthago. De grootvader van Drusilla was koning Juba II van Mauretanië. Zenobia's vaderlijke afkomst kan worden getraceerd zes generaties en omvat Gaius Julius Bassianus, vader van Julia Domna, die trouwde met de keizer Septimus Severus.

Zenobia's talen omvatten waarschijnlijk Aramees, Arabisch, Grieks en Latijn. Zenobia's moeder was misschien Egyptisch; Zenobia zou ook bekend zijn met de oude Egyptische taal.

Zenobia-feiten

Bekend om: "krijger koningin" verovert Egypte en daagt Rome uit, uiteindelijk verslagen door keizer Aurelianus. Ook bekend om haar afbeelding op een munt.

Citaat (toegeschreven): "Ik ben een koningin; en zolang ik leef zal ik regeren."

data: 3e eeuw G.T .; geschat als geboren rond 240; stierf na 274; geregeerd van 267 of 268 tot 272

Ook gekend als: Septima Zenobia, Septimia Zenobia, Bat-Zabbai (Aramees), Bath-Zabbai, Zainab, al-Zabba (Arabisch), Julia Aurelia Zenobia Cleopatra

Huwelijk

In 258 werd Zenobia genoteerd als de vrouw van de koning van Palymra, Septimius Odaenathus. Odaenathus had één zoon van zijn eerste vrouw: Hairan, zijn vermoedelijke erfgenaam. Palymra, tussen Syrië en Babylonië, aan de rand van het Perzische rijk, was economisch afhankelijk van handel, het beschermen van caravans. Palmyra stond lokaal bekend als Tadmore.

Zenobia vergezelde haar man, vooruitlopend op het leger, terwijl hij het territorium van Palmyra uitbreidde om de belangen van Rome te helpen beschermen en de Perzen van het Sassanidische rijk te verslaan.

Rond 260-266 baarde Zenobia de tweede zoon van Odaenathus, Vaballathus (Lucius Julius Aurelius Septimius Vaballathus Athenodorus). Ongeveer een jaar later werden Odaenathus en Hairan vermoord, waardoor Zenobia achterbleef als regent voor haar zoon.

Zenobia nam de titel 'Augusta' voor zichzelf aan en 'Augustus' voor haar jonge zoon.

Oorlog met Rome

In 269-270 veroverden Zenobia en haar generaal, Zabdeas, Egypte, geregeerd door de Romeinen. Romeinse troepen waren weg om tegen de Goten en andere vijanden in het noorden te vechten, Claudius II was net overleden en veel van de Romeinse provincies waren verzwakt door een pokkenpest, dus het verzet was niet groot. Toen de Romeinse prefect van Egypte bezwaar maakte tegen de overname van Zenobia, liet Zenobia hem onthoofden. Zenobia stuurde een verklaring naar de burgers van Alexandrië en noemde het 'mijn voorouderlijke stad', met nadruk op haar Egyptische erfgoed.

Na dit succes leidde Zenobia haar leger persoonlijk als een 'krijgerskoningin'. Ze veroverde meer territorium, waaronder Syrië, Libanon en Palestina, en creëerde een imperium onafhankelijk van Rome. Dit gebied van Klein-Azië vertegenwoordigde waardevol handelsroutegebied voor de Romeinen, en de Romeinen lijken haar controle over deze routes gedurende een paar jaar te hebben aanvaard. Als heerser van Palmyra en een groot gebied had Zenobia munten uitgegeven met haar beeltenis en anderen met die van haar zoon; dit kan als een provocatie voor de Romeinen zijn opgevat, hoewel de munten de soevereiniteit van Rome erkenden. Zenobia sneed ook graanvoorraden aan het rijk af, wat een broodtekort in Rome veroorzaakte.

De Romeinse keizer Aurelianus richtte eindelijk zijn aandacht van Gallië op het nieuw veroverde territorium van Zenobia, op zoek naar versterking van het rijk. De twee legers ontmoetten elkaar in de buurt van Antiochië (Syrië) en de strijdkrachten van Aurelianus versloeg Zenobia. Zenobia en haar zoon vluchtten naar Emesa voor een laatste gevecht. Zenobia trok zich terug in Palmyra en Aurelius nam die stad in. Zenobia ontsnapte op een kameel, zocht bescherming van de Perzen, maar werd gevangen genomen door de strijdkrachten van Aurelius aan de Eufraat. Palmyrans die zich niet aan Aurelius overgaven, werden bevolen geëxecuteerd.

Een brief van Aurelius bevat deze verwijzing naar Zenobia: "Degenen die spreken met minachting voor de oorlog die ik tegen een vrouw voer, zijn onwetend over zowel het karakter als de kracht van Zenobia. Het is onmogelijk om haar oorlogszuchtige voorbereidingen van stenen, van pijlen op te sommen. , en van elke soort raketwapens en militaire motoren. "

In nederlaag

Zenobia en haar zoon werden als gijzelaars naar Rome gestuurd. Een opstand in Palmyra in 273 leidde tot het plunderen van de stad door Rome. In 274 paradeerde Aurelius Zenobia in zijn triomfparade in Rome, waarbij hij gratis brood uitdeelde als onderdeel van de viering. Vaballathus heeft misschien nooit Rome bereikt, waarschijnlijk stervend op de reis, hoewel sommige verhalen hem laten paraderen met Zenobia in de triomf van Aurelius.

Wat gebeurde er daarna met Zenobia? In sommige verhalen pleegde ze zelfmoord (misschien als echo van haar vermeende voorvader, Cleopatra) of stierf in een hongerstaking; anderen hadden haar onthoofd door de Romeinen of het sterven aan ziekte.

Nog een ander verhaal - dat enige bevestiging heeft op basis van een inscriptie in Rome - liet Zenobia trouwen met een Romeinse senator en bij hem in Tibur wonen (Tivoli, Italië). In deze versie van haar leven had Zenobia kinderen door haar tweede huwelijk. In die Romeinse inscriptie wordt er één genoemd: "Lucius Septimia Patavina Babbilla Tyria Nepotilla Odaeathiania."

Koningin Zenobia wordt al eeuwen herinnerd in literaire en historische werken, waaronder in Chaucer's The Canterbury Tales en kunstwerken.

Bronnen en verder lezen

• Historia Augusta: Life of Aurelian.
• Antonia Fraser. The Warrior Queens. 1990.
• Anna Jameson. "Zenobia, koningin van Palymra." Grote mannen en beroemde vrouwen, Volume V. 1894.
• Pat Southern. Keizerin Zenobia: Palmyra's Rebel Queen. 2008.
• Richard Stoneman. Palmyra en zijn rijk: de opstand van Zenobia tegen Rome. 1992.
• Agnes Carr Vaughan. Zenobia van Palmyra. 1967.
• Rex Winsbury. Zenobia of Palmyra: Geschiedenis, Mythe en de neoklassieke verbeelding. 2010.
• William Wright. Een account van Palmyra en Zenobia: With Travels and Adventures in Bashan and the Desert. 1895, herdruk 1987.
• Yasamin Zahran. Zenobia Between Reality and Legend. 2003