Staking van vrouwen voor gelijkheid

De Women's Strike for Equality was een landelijke demonstratie voor vrouwenrechten op 26 augustus 1970, de 50e verjaardag van vrouwenkiesrecht. Het werd beschreven door Tijd magazine als 'de eerste grote demonstratie van de Women's Liberation-beweging'. De leiding noemde het doel van de bijeenkomsten 'de onafgemaakte zaak van gelijkheid'.

Georganiseerd door NOW

De Women's Strike for Equality werd georganiseerd door de National Organization for Women (NOW) en de toenmalige president Betty Friedan. Tijdens een NU-conferentie in maart 1970 riep Betty Friedan op tot de Strike for Equality en vroeg hij vrouwen om een ​​dag te stoppen met werken om aandacht te vragen voor het heersende probleem van ongelijke beloning voor vrouwenwerk. Vervolgens leidde ze de National Women's Strike Coalition om het protest te organiseren, waarbij onder andere slogans "Don't Iron While the Strike is Hot!".

Vijftig jaar nadat vrouwen het recht hadden gekregen om te stemmen in de Verenigde Staten, brachten feministen opnieuw een politieke boodschap naar hun regering en eisten gelijkheid en meer politieke macht. Het amendement inzake gelijke rechten werd besproken in het Congres en de protesterende vrouwen waarschuwden politici op te letten of het risico te lopen hun zetels te verliezen bij de volgende verkiezingen.

Landelijke demonstraties

De Women's Strike for Equality nam verschillende vormen aan in meer dan negentig steden in de Verenigde Staten. Hier zijn een paar voorbeelden:

• New York, de thuisbasis van radicale feministische groepen zoals New York Radical Women en Redstockings, had het grootste protest. Tienduizenden marcheerden Fifth Avenue af; anderen demonstreerden bij het Vrijheidsbeeld en stopten de aandelenkoers op Wall Street. 
• New York City heeft een proclamatie uitgegeven waarin Equality Day wordt verklaard.
• Los Angeles had een kleiner protest, met honderden in aantal, inclusief vrouwen die een waakzaamheid voor vrouwenrechten vasthielden.
• In Washington D.C. marcheerden vrouwen over Connecticut Avenue met een spandoek met de tekst 'We Demand Equality' en lobbyden voor het amendement inzake gelijke rechten. Verzoekschriften met meer dan 1500 namen werden voorgelegd aan de meerderheidsleider van de senaat en de leider van de minderheidsvloer.
• Detroit-vrouwen die bij de Detroit Free Press schopte mannen uit een van hun toiletten, protesterend tegen het feit dat mannen twee badkamers hadden, terwijl vrouwen er één hadden.
• Vrouwen die voor een New Orleans-krant werkten, maakten foto's van de bruidegoms in plaats van de bruiden in aankondigingen van verloving.
• Internationale solidariteit: Franse vrouwen marcheerden in Parijs en Nederlandse vrouwen marcheerden naar de Amerikaanse ambassade in Amsterdam.

Landelijke aandacht

Sommige mensen noemden de demonstranten anti-vrouwelijk of zelfs communistisch. De Women's Strike for Equality haalde de voorpagina van nationale kranten zoals De New York Times, Los Angeles Times, en Chicago Tribune. Het werd ook gedekt door de drie uitzendnetwerken, ABC, CBS en NBC, wat het hoogtepunt was van uitgebreide televisiejournaals in 1970. 

De Women's Strike for Equality wordt vaak herinnerd als het eerste grote protest van de Women's Liberation-beweging, ook al waren er andere protesten geweest door feministen, waarvan sommige ook media-aandacht hadden gekregen. De Women's Strike for Equality was op dat moment het grootste protest voor vrouwenrechten.

nalatenschap

Het jaar daarop nam het Congres een resolutie aan waarin de dag van de gelijkheid van vrouwen 26 augustus werd aangekondigd. Bella Abzug werd geïnspireerd door de Women's Strike for Equality om het wetsvoorstel voor de vakantie te introduceren.

Tekenen van de tijd

Enkele artikelen uit de New York Times uit de tijd van de demonstraties illustreren een deel van de context van de Women's Strike for Equality.

De New York Times bevatte een artikel enkele dagen vóór de 26e rally's en jubileum getiteld "Liberation Yesterday: The Roots of the Feminist Movement". Onder een foto van suffragettes [sic] die over Fifth Avenue marcheerden, stelde de krant ook de vraag: "Vijftig jaar geleden wonnen ze de stemming.

Werden ze de overwinning weggegooid? "Het artikel wees op zowel de eerdere als de toenmalige feministische bewegingen als geworteld in werk voor burgerrechten, vrede en radicale politiek, en merkte op dat de vrouwenbeweging beide keren geworteld was in het erkennen dat beide zwarte mensen en vrouwen werden behandeld als tweederangsburgers.

Druk op Coverage

In een artikel op de dag van de maart, de Keer merkte op dat "Traditionele groepen liever Lib van vrouwen negeren." "Het probleem voor groepen als de dochters van de Amerikaanse revolutie, de Women's Christian Temperance Union, de League of Women Voters, de Junior League en de Young Women's Christian Association is welke houding ten opzichte van de militante vrouwenbevrijdingsbeweging moet worden ingenomen." 

Het artikel bevat citaten over 'belachelijke exhibitionisten' en 'een groep wilde lesbiennes'. Het artikel citeerde mevrouw Saul Schary [sic] van de Nationale Vrouwenraad: "Er is geen discriminatie van vrouwen zoals ze zeggen dat er is. Vrouwen zelf zijn gewoon zelfbeperkend. Het zit in hun aard en ze moeten het de samenleving niet kwalijk nemen of mannen. "

In het soort paternalistische kleinering van de feministische beweging en vrouwen dat feminisme bekritiseerde, kopte de volgende dag in de New York Times merkte op dat Betty Friedan 20 minuten te laat was voor haar verschijning bij de Women's Strike for Equality: "Leading Feminist Puts Hairdo Before Strike." het artikel vermeldde ook wat ze droeg en waar ze het had gekocht, en dat hij haar haar had laten doen in de Vidal Sassoon Salon op Madison Avenue. 

Ze werd geciteerd door te zeggen: "Ik wil niet dat mensen denken dat de vrouwen van Women's Lib er niet om geven hoe ze eruit zien. We moeten proberen zo mooi mogelijk te zijn. Het is goed voor ons zelfbeeld en het is een goede politiek." Het artikel merkte op dat "de overgrote meerderheid van de geïnterviewde vrouwen het traditionele concept van de vrouw als moeder en huisvrouw die deze activiteiten kan aanvullen met een carrière of vrijwilligerswerk, sterk onderschrijft."

In nog een ander artikel, de New York Times vroegen twee vrouwelijke partners in Wall Street-bedrijven wat ze dachten van "picketteren, mannen aan de kaak stellen en beha verbranden?" Muriel F. Siebert, voorzitter [sic] van Muriel F. Siebert & Co., antwoordde: "Ik hou van mannen en ik hou van brassieres." Ze zei ook: "Er is geen reden om naar de universiteit te gaan, te trouwen en dan te stoppen met denken. Mensen moeten kunnen doen wat ze kunnen en er is geen reden waarom een ​​vrouw hetzelfde werk zou moeten doen als een man minder betaald."

Dit artikel is bewerkt door en aanzienlijk aanvullend materiaal toegevoegd door Jone Johnson Lewis.