Waarom 'Anne of Green Gables' het meest aangepaste boek in de geschiedenis kan opleveren

Er is een korte lijst met boeken die nog steeds leven en delen van de popcultuur ademen lang na hun eerste publicatie; waar de meeste boeken een vrij korte "houdbaarheid" hebben als gespreksonderwerpen, vindt een handvol jaar na jaar een nieuw publiek. Zelfs in deze elitegroep met literaire werken zijn sommigen bekender dan anderen - iedereen weet dat "Sherlock Holmes" of "Alice in Wonderland" tot de verbeelding blijven spreken. Maar sommige werken worden zo vaak aangepast en besproken dat ze bijna onzichtbaar worden - zoals 'Anne of Green Gables'.

Dat veranderde in 2017 toen Netflix een geheel nieuwe aanpassing van de romans presenteerde als "Anne met een E." Deze moderne interpretatie van het geliefde verhaal gegraven in de impliciete duisternis van het verhaal en vervolgens verder ingegraven. In tegenstelling tot bijna elke andere aanpassing van de boeken, ging Netflix met een "edgy" benadering van het verhaal van de wees Anne Shirley en haar avonturen op Prince Edward Island met oude fans (en vooral fans van PBS 'zonnige jaren 80-versie ) omhoog in de armen. Eindeloze hete takes leken de aanpak te veroordelen of te verdedigen.

Natuurlijk, mensen hebben alleen warme takes en felle argumenten over literatuur die vitaal en opwindend blijft; de slaperige klassiekers die we uit verplichting of nieuwsgierigheid lezen, inspireren niet veel ruzie. Het feit dat we het nog steeds hebben over 'Anne of Green Gables' in de 21st eeuw is een teken van hoe krachtig en geliefd het verhaal is - en een herinnering aan hoe vaak de boeken zijn aangepast aan film, televisie en andere media. In feite zijn er bijna 40 aanpassingen van de roman tot nu toe, en zoals de versie van Netflix laat zien, is het zeer waarschijnlijk dat er nog veel meer zullen zijn wanneer nieuwe generaties en nieuwe artiesten proberen dit stempel te drukken op dit klassieke verhaal. Dat betekent dat "Anne of Green Gables" de kans krijgt om het meest aangepaste boek aller tijden te zijn. In feite is het dat waarschijnlijk al, terwijl er honderden zijn geweest Sherlock Holmes films en tv-series, die zijn overgenomen uit alle verhalen van Holmes, niet slechts één roman.

Wat is het geheim? Waarom is een roman uit 1908 over een pittig weesmeisje dat per ongeluk op een boerderij aankomt (omdat haar adoptieouders een jongen wilden, geen meisje) en een leven maakt dat voortdurend wordt aangepast?

Het universele verhaal

In tegenstelling tot veel verhalen die meer dan een eeuw geleden zijn geschreven, behandelt "Anne of Green Gables" kwesties die ongelooflijk modern aanvoelen. Anne is een wees die haar hele leven door pleeggezinnen en weeshuizen is gestuiterd en op een plek komt waar ze aanvankelijk niet gewenst is. Dat is een thema dat kinderen over de hele wereld aantrekkelijk vinden - die zich niet ongewenst hebben gevoeld, zoals een buitenstaander?

Anne zelf is een proto-feministe. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat Lucy Maud Montgomery dit heeft bedoeld, is het feit dat Anne een intelligente jonge vrouw is die uitblinkt in alles wat ze doet en zich niet laat afleiden door de mannen of jongens om haar heen. Ze vecht fel terug tegen elk gebrek aan respect of wenk dat ze niet in staat is, waardoor ze een lichtend voorbeeld is voor jonge vrouwen van elke opeenvolgende generatie. Het is echt opmerkelijk, gezien het feit dat het boek meer dan tien jaar geleden werd geschreven voordat vrouwen in de VS konden stemmen.

De jeugdmarkt

Toen Montgomery de originele roman schreef, was er geen concept van een 'jong volwassen' publiek en het was nooit de bedoeling dat het boek een kinderroman was. Na verloop van tijd is dat natuurlijk routinematig gecategoriseerd, wat logisch is; het is een verhaal over een jong meisje dat letterlijk volwassen wordt. In veel opzichten was het echter een roman voor jonge volwassenen voordat het concept bestond, een verhaal dat resoneert met zowel kinderen, tieners als jonge volwassenen.

Die markt groeit alleen maar. Naarmate de honger naar intelligente, goed geschreven Young Adult-tarieven groeit, ontdekken en ontdekken steeds meer mensen "Anne of Green Gables" en ontdekken tot hun verbazing dat je geen betere pasvorm voor de moderne markt kunt ontwerpen..

De Formule

Toen Montgomery 'Anne of Green Gables' schreef, kwamen verhalen over wezen vrij vaak voor, en vooral verhalen over roodharige weesmeisjes. Het is min of meer volledig vergeten vandaag, maar in de late 19th en begin 20th eeuwen was er een heel subgenre van weesgerichte literatuur, en er was een beetje een formule voor hen: de meisjes waren altijd roodharig, ze werden altijd misbruikt voordat ze naar hun nieuwe leven kwamen, ze werden altijd overgenomen door hun adoptie gezinnen om werk te doen, en ze hebben zichzelf uiteindelijk bewezen door hun families te redden van een vreselijke ramp. Volledig vergeten voorbeelden zijn "Lucy Ann" van R.L. Harbor en "Charity Ann" van Mary Ann Maitland.

Met andere woorden, toen Montgomery haar roman schreef, werkte ze aan een verfijnde formule die lang daarvoor was geperfectioneerd. De verfijningen die ze aan het verhaal bracht, hebben het verheven van gewoon een ander verhaal over een weesmeisje, maar het raamwerk betekende dat ze het verhaal kon perfectioneren in plaats van al haar inspanningen te doen om helemaal opnieuw iets te creëren. Alle aanpassingen door de jaren heen zijn aantoonbaar een voortzetting van dat proces.

De subtekst

De reden dat de nieuwe aanpassing van Netflix zoveel aandacht heeft gekregen, is gedeeltelijk het feit dat het de donkere subtekst van de roman omarmt - dat Anne naar Prince Edward Island komt uit een verleden vol fysiek en emotioneel misbruik. Dit was vaak een nietje van de hierboven genoemde formule en wordt geïmpliceerd door Montgomery, maar Netflix ging er helemaal in en maakte een van de donkerste aanpassingen van de roman. Deze duisternis maakt echter deel uit van de aantrekkingskracht van het verhaal - lezers pikken de aanwijzingen op en zelfs als ze zich niet het ergste voorstellen, voegt het diepte toe aan een verhaal dat gewoon een goed gevoel had kunnen zijn.

Die diepte is cruciaal. Zelfs in aanpassingen die er niet in duiken, voegt het een beetje heftigheid toe aan het verhaal, een tweede niveau dat tot de verbeelding spreekt. Een platter, eenvoudiger verhaal zou lang niet zo groenblijvend zijn.

De bitterzoete

Die duisternis voedt de andere reden waarom het verhaal blijft fascineren en entertainen: de bitterzoete aard. "Anne of Green Gables" is een verhaal dat vreugde en triomf combineert met droefheid en nederlaag. Anne is erg zelfkritisch en tegelijkertijd uitbundig en intelligent. Ze komt van pijn en lijden en moet vechten voor haar plek op het eiland en bij haar adoptiefamilie. En uiteindelijk krijgt ze geen eenvoudig gelukkig einde - ze moet moeilijke keuzes maken, zelfs als ze volwassen wordt. Aan het einde van de eerste roman neemt Anne de juiste beslissing, ook al is het niet de beslissing die haar het meeste geluk zal brengen. Die emotionele complexiteit is, kort gezegd, waarom mensen dit verhaal nooit moe worden.

"Anne of Green Gables" zal vrijwel zeker een van eindigen - zo niet de - meest aangepaste roman aller tijden. Het tijdloze karakter en de eenvoudige charme zijn een garantie.