Wat was het Atlantische charter? Definitie en 8 punten

Het Atlantic Charter (ondertekend op 14 augustus 1941) was een overeenkomst tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië dat de visie van Franklin Roosevelt en Winston Churchill voor een wereld na de Tweede Wereldoorlog vestigde. Een van de interessante aspecten van het charter dat op 14 augustus 1941 werd ondertekend, was dat de Verenigde Staten op dat moment niet eens deel uitmaakten van de oorlog. Roosevelt voelde echter sterk genoeg over hoe de wereld zou moeten zijn dat hij deze overeenkomst met Churchill aangaf.

Snelle feiten: het Atlantic Charter

• Naam van document: The Atlantic Charter
• Datum van ondertekening: 14 augustus 1941
• Locatie van ondertekening: Newfoundland, Canada
• ondertekenaars: Franklin Roosevelt en Winston Churchill, gevolgd door de regeringen in ballingschap van België, Tsjechoslowakije, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Polen en Joegoslavië, de Sovjetunie en de vrije Franse strijdkrachten. Bijkomende landen hebben hun steun uitgesproken voor het verdrag via de Verenigde Naties.
• Doel van het document: Om de gedeelde ethiek en doelen van de geallieerden voor een naoorlogse wereld te definiëren.
• Hoofdpunten van het document: De acht hoofdpunten van het document waren gericht op territoriale rechten, vrijheid van zelfbeschikking, economische kwesties, ontwapening en ethische doelen, waaronder vrijheid van de zeeën en een vastberadenheid om te werken voor "een wereld zonder behoefte en angst".

Context

Churchill en Franklin ontmoetten elkaar aan boord van de HMS Prins van Wales in Placentia Bay, Newfoundland om te reageren op de succesvolle aanvallen van Duitsland op Groot-Brittannië, Griekenland en Joegoslavië. Ten tijde van de vergadering (9-10 augustus 1941) was Duitsland de Sovjet-Unie binnengevallen en stond op het punt Egypte aan te vallen om het Suezkanaal af te sluiten. Churchill en Franklin maakten zich tegelijkertijd zorgen over de bedoelingen van Japan in Zuidoost-Azië.

Zowel Churchill als Franklin hadden hun eigen redenen om een ​​charter te willen ondertekenen. Beiden hoopten dat het handvest, met zijn verklaring van solidariteit met de geallieerden, de Amerikaanse mening zou doen zwaaien naar betrokkenheid bij de oorlog. In deze hoop waren beiden teleurgesteld: Amerikanen bleven het idee van deelname aan de oorlog verwerpen tot na de Japanse bombardementen op Pearl Harbor.

Acht punten

Het Atlantic Charter is gemaakt om solidariteit tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk te tonen in het licht van de Duitse agressie. Het diende om het moreel te verbeteren en werd eigenlijk omgezet in folders, die over bezette gebieden werden uitgezonden. De acht hoofdpunten van het charter waren heel eenvoudig:

"Ten eerste zoeken hun landen geen uitbreiding, territoriaal of anderszins;"

"Ten tweede willen ze geen territoriale veranderingen zien die niet in overeenstemming zijn met de vrijelijk uitgesproken wensen van de betrokken volkeren;"

"Ten derde respecteren zij het recht van alle volkeren om de regeringsvorm te kiezen waaronder zij zullen leven; en zij wensen soevereine rechten en zelfbestuur te herstellen voor hen die met geweld van hen zijn beroofd;"

"Ten vierde zullen zij trachten, met inachtneming van hun bestaande verplichtingen, het genot door alle staten, groot of klein, overwinnaar of overwonnen, te bevorderen van toegang, onder gelijke voorwaarden, tot de handel en tot de grondstoffen van de wereld die zijn nodig voor hun economische voorspoed; "

"Ten vijfde willen ze de volledige samenwerking tussen alle naties op economisch gebied tot stand brengen, met als doel om voor iedereen verbeterde arbeidsnormen, economische vooruitgang en sociale zekerheid te waarborgen;"

"Ten zesde hopen ze na de definitieve vernietiging van de nazi-tirannie een vrede te vestigen die alle naties de middelen zal bieden om in veiligheid binnen hun eigen grenzen te blijven, en die de zekerheid biedt dat alle mannen in alle landen kunnen leven uit hun leven in vrijheid van angst en gebrek; "

"Ten zevende zou een dergelijke vrede alle mensen in staat moeten stellen om de volle zee en oceanen ongehinderd te doorkruisen;"

"Ten achtste geloven zij dat alle landen van de wereld, om realistische en spirituele redenen moeten afzien van het gebruik van geweld. Aangezien er geen toekomstige vrede kan worden gehandhaafd als land-, zee- of luchtwapens blijven worden gebruikt door landen die agressie buiten hun grenzen bedreigen of kunnen bedreigen, geloven zij, in afwachting van de oprichting van een breder en permanent systeem van algemene veiligheid, dat de ontwapening van dergelijke naties essentieel is. Ze zullen eveneens alle andere praktische maatregelen ondersteunen en aanmoedigen die voor vredelievende mensen de verpletterende last van bewapening zal verlichten. "

De punten in het Handvest, hoewel ze in feite werden overeengekomen door de ondertekenaars en anderen, waren beide meer en minder ingrijpend dan waarop werd gehoopt. Aan de ene kant bevatten ze zinnen over nationale zelfbeschikking, waarvan Churchill wist dat die schadelijk kon zijn voor zijn Britse bondgenoten; aan de andere kant bevatten ze geen formele verklaring van Amerikaanse inzet voor de oorlog.

Gevolg

Hoewel het handvest de Amerikaanse betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog niet heeft gestimuleerd, was het een moedige stap van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Het Atlantisch Handvest was geen formeel verdrag; in plaats daarvan was het een verklaring van gedeelde ethiek en intentie. Het was volgens de Verenigde Naties bedoeld als "een boodschap van hoop aan de bezette landen, en het hield de belofte in van een wereldorganisatie gebaseerd op de blijvende waarheden van internationale moraliteit." Hierin was het verdrag succesvol: het bood geallieerde strijdkrachten morele steun en stuurde tegelijkertijd een krachtige boodschap aan de Asmogendheden. Daarnaast:

• De geallieerde naties stemden in met de principes van het Atlantisch Handvest en vestigden daarmee een gemeenschappelijke doelstelling.
• Het Atlantisch Handvest was een belangrijke eerste stap in de richting van de Verenigde Naties.
• Het Atlantisch Handvest werd door de Asmogendheden gezien als het begin van de alliantie tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Dit had het effect van het versterken van de militaristische regering in Japan.
• Hoewel het Atlantic Charter geen militaire steun voor de oorlog in Europa heeft toegezegd, had het de impact dat het de Verenigde Staten als een belangrijke speler op het wereldtoneel signaleerde. Dit was een positie die de Verenigde Staten na de Tweede Wereldoorlog stevig zouden innemen in hun inspanningen om een ​​door oorlog verscheurd Europa weer op te bouwen.