Hoe zag het leven eruit in een oud Romeins appartement?

Heb je ooit geschreeuwd: "De huur is te verdomd hoog"? Heb je je maandelijkse huurbetalingen zonder einde zien stijgen? Ontmoedigd walgelijk ongedierte? Je bent niet alleen. De oude Romeinen hadden dezelfde problemen met hun appartementen. Van slumlords tot sanitaire problemen, ongedierte tot bedorven geuren, Romeins stedelijk wonen was geen wandeling in het park., Vooral met tegels en afval dat op je viel van ramen boven.

In elkaar geschoven in oncomfortabele vertrekken

Zelfs in de zeer vroege dagen van Rome werden mensen in ongemakkelijke wijken tegen elkaar geschoven. Schreef Tacitus, “Deze verzameling van alle soorten dieren vermengde zowel de burgers door de ongewone stank als de boeren samen in hun dichte appartementen, met hitte, gebrek aan slaap, en hun aanwezigheid op elkaar, en contact met zichzelf de ziekte heeft gepropageerd. 'Dat ging door naar de Republiek en het rijk.

Romeinse huurkazernes

Romeinse huurwoningen werden genoemd insulae, of eilanden, omdat ze hele blokken bezetten, met de wegen die om hen heen stromen als water rond een eiland. De insulae, vaak bestaande uit zes tot acht flatgebouwen gebouwd rond een trap en centrale binnenplaats, huisvest arme arbeiders die zich geen traditionele konden veroorloven domus of huis. Verhuurders verhuren de onderste plekken aan winkels, net als moderne appartementsgebouwen.

Geleerden hebben geschat dat 90 tot 95 procent van de bevolking van de havenstad Ostia woonde insulae. Om eerlijk te zijn, zijn er gevaren aan het toepassen van gegevens uit andere steden, met name Ostia, waar insulae waren vaak goed gebouwd, naar Rome zelf.Tegen de vierde eeuw na Christus waren er echter ongeveer 45.000 insulae in Rome, in tegenstelling tot minder dan 2.000privé huizen.

Lagere verdiepingen hadden rijkste huurders

Veel mensen zouden in hun kamer zijn gepropt en als je het geluk had om je appartement te bezitten, kon je het onderverhuren, wat leidde tot veel juridische complicaties. Er is niet veel veranderd, laten we eerlijk zijn. Apartments-a.k.a. cenacula-op de benedenverdieping zou het gemakkelijkst toegankelijk zijn en daarom de rijkste huurders bevatten; terwijl armere individuen gevaarlijk hoog op hogere verdiepingen in kleine geroepen kamers zaten cellae.

Als je op de bovenste verdieping woonde, was het leven een reis. In boek 7 van hem Epigrams, Martial vertelde het verhaal van een vraatzuchtige sociale oplichter genaamd Santra, die, zodra hij een uitnodiging voor een etentje had gevonden, zoveel mogelijk voedsel op zak had. "Deze dingen neemt hij mee naar huis, zo'n tweehonderd stappen," merkte Martial op en Santra verkocht het voedsel de volgende dag met winst.

Alles valt naar beneden

Vaak gemaakt van met beton bedekte baksteen, insulae bevatte meestal vijf of meer verhalen. Ze waren soms zo dun gebouwd, dankzij slecht vakmanschap, funderingen en bouwmaterialen, dat ze voorbijgangers instortten en doodden. Dientengevolge beperkten keizers hoe hoge verhuurders konden bouwen insulae.

Augustus beperkte de hoogte tot 70 voet. Maar later, na de Grote Brand in 64 na Christus - waarin hij zogenaamd speelde - keizer Nero 'bedacht een nieuwe vorm voor de gebouwen van de stad en voor de huizen en appartementen richtte hij portieken op, van de platte daken waarvan de vuren konden worden gevochten, en deze bracht hij op eigen kosten aan. 'Later verlaagde Trajan de maximale bouwhoogte tot 60 voet.

Bouwcodes en slumlords

Bouwers moesten muren maken van minstens anderhalve centimeter dik, om mensen veel ruimte te geven. Dat werkte niet zo goed, vooral omdat bouwcodes waarschijnlijk niet werden gevolgd en de meeste huurders te arm waren om slumlords te vervolgen. Als insulae niet naar beneden gevallen, ze konden weggespoeld worden in een vloed. Dat is ongeveer de enige keer dat hun inwoners natuurlijk water zouden krijgen, omdat er zelden sanitair in een appartement was.

Ze waren zo onveilig dat de dichter Juvenal in zijn hand snakte satires, "Wie vreest, of ooit gevreesd, dat hun huis zou instorten" op het platteland? Niemand natuurlijk. De dingen waren heel anders in de stad, echter, zei hij: "We wonen in een Rome dat grotendeels wordt onderhouden door slanke rekwisieten, omdat dat de manier is waarop het management de gebouwen laat vallen." insulae vloog vaak in brand, merkte Juvenal op, en degenen op de bovenste verdiepingen zouden de laatste zijn die waarschuwingen hoorden, zei hij: "De laatste die brandt zal degene zijn die een kale tegel beschermt tegen de regen." 

Strabo, in de zijne Aardrijkskunde, merkte op dat er een vicieuze cirkel was van huizen die in brand staken en instortten, verkoop, en vervolgens wederopbouw op dezelfde site. Hij merkte op: 'Het bouwen van huizen ... gaat onophoudelijk door als gevolg van de instortingen en branden en herhaalde verkopen (ook deze laatste gaan onophoudelijk door); en inderdaad zijn de verkopen opzettelijk ingestort, omdat de kopers de huizen blijven slopen en nieuwe bouwen, de een na de ander, om aan hun wensen te voldoen. " 

Enkele van de beroemdste Romeinen waren slumlords. De illustere redenaar en politicus Cicero haalde veel van zijn inkomsten uit huurprijzen uit insulae hij bezat. In een brief aan zijn beste vriend Atticus, besprak Cicero het veranderen van een oud bad in kleine appartementen en spoorde hij zijn vriend aan iedereen te overbieden voor het onroerend goed dat hij wilde. De zeer welgestelde Marcus Licinius Crassus wachtte vermoedelijk op gebouwen die zouden afbranden - of misschien zelf de vlammen op zouden zetten - om ze voor een spotprijs op te pakken. Je kunt je alleen maar afvragen of hij toen de huur heeft verhoogd ...