Wat maakt Stalkers dodelijk?

Niet alle stalkers zijn moordenaars, maar de meeste moordenaars zijn stalkers. Het bepalen van de factoren die de gewelddadige stalker onderscheiden van de geweldloze stalker is complex. Statistische gegevens zijn scheef omdat veel gevallen die beginnen als stalking escaleren tot ernstiger misdaden en vervolgens als zodanig worden geclassificeerd. Een crimineel die zijn slachtoffer bijvoorbeeld twee jaar lang heeft gestalkt en vervolgens heeft vermoord, wordt vaak statistisch geclassificeerd als alleen een moordenaar.

Hoewel de rapportage door de staat op dit gebied aan het verbeteren is, is het een fout in veel van de statistische gegevens die momenteel beschikbaar zijn. Het is dus moeilijk om harde gegevens te verkrijgen over hoeveel moorden het eindresultaat waren van stalkinggedrag.

Een ander probleem met de huidige gegevens is dat ongeveer 50 procent van de stalkingcriminaliteit niet wordt gemeld door de slachtoffers. Dit geldt met name in het geval van stalking tussen intieme partners of wanneer een stalker die bekend is bij het slachtoffer. Slachtoffers die niet melden dat ze worden gestalkt, noemen vaak hun redenen als bang voor represailles van de stalker of hun overtuiging dat de politie niet kan helpen.

Ten slotte hebben stalkers die onvoldoende zijn geïdentificeerd door het strafrechtsysteem de onnauwkeurigheden in de gegevens vergroot. Uit een enquête van het Office of Justice-programma onder beoefenaars van strafrecht is gebleken dat stalkers nog steeds worden aangeklaagd en veroordeeld op grond van intimidatie, intimidatie of andere gerelateerde wetten in plaats van onder het anti-stalkingstatuut van een staat.

Stalking gedefinieerd

Vóór 1990 waren er geen anti-stalkingwetten in de Verenigde Staten. Californië was de eerste staat die stalking strafbaar stelde na verschillende spraakmakende stalkingzaken, waaronder de poging tot moord op actrice Theresa Saldana, de massamoord in 1988 op ESL opgenomen door een voormalige werknemer en stalker Richard Farley, en de moord op actrice Rebecca Schaeffer in 1989 door stalker Robert John Bardo. Andere staten volgden snel en tegen eind 1993 hadden alle staten anti-stalkingwetten.

Stalking wordt grotendeels gedefinieerd door het National Institute of Justice als "een gedragslijn gericht op een specifieke persoon die herhaalde (twee of meer gelegenheden) visuele of fysieke nabijheid, niet-consensuele communicatie of verbale, schriftelijke of impliciete bedreigingen, of een combinatie omvat daarvan zou dat een redelijk persoon angst veroorzaken. " Hoewel erkend als een misdrijf in de Verenigde Staten, varieert stalking sterk in de definitie van het statuut, de reikwijdte, de classificatie van de misdaad en de straf.

Stalker en slachtofferrelatie

Hoewel de criminalisering van stalking relatief nieuw is, is stalking geen nieuw menselijk gedrag. Hoewel er veel studies zijn uitgevoerd met betrekking tot de slachtoffers van stalkers, is het onderzoek naar stalkers beperkter. Waarom mensen stalkers worden, is ingewikkeld en veelzijdig. Recent forensisch onderzoek heeft echter geholpen om verschillende patronen van stalkinggedrag te begrijpen. Dit onderzoek heeft geholpen bij het identificeren van die stalkers die waarschijnlijk het gevaarlijkste en meest risicovolle zijn voor het verwonden of vermoorden van hun slachtoffers. De relatie tussen de stalker en het slachtoffer is een belangrijke factor gebleken bij het begrijpen van het niveau van risico's voor de slachtoffers.

Forensisch onderzoek heeft de relaties onderverdeeld in drie groepen.

• Voormalige intieme partners. Dit omvat huidige en voormalige echtgenoten, samenwonenden en vriendjes en vriendinnen.
• Vrienden, familieleden en kennissen,
• Een privé-vreemdeling met publieke figuren.

De voormalige intieme partnergroep is de grootste categorie stalkingzaken. Het is ook de groep waar de grootste risico's bestaan ​​voor de stalkers om gewelddadig te worden. Verschillende onderzoeken hebben een significant verband aangetoond tussen intieme partnerstalking en seksueel misbruik.

Classificeren van Stalker-gedrag

In 1993 voerde stalker-expert Paul Mullen, die directeur en hoofdpsychiater was bij Forensicare in Victoria, Australië, uitgebreide studies uit naar het gedrag van stalkers. Het onderzoek was bedoeld om stalkers te diagnosticeren en te categoriseren en omvatte de typische triggers die ervoor zorgen dat hun gedrag vluchtiger wordt. Bovendien omvatten deze studies aanbevolen behandelingsplannen.

Mullen en zijn onderzoeksteam bedachten vijf categorieën stalkers:

Afgewezen Stalker

Afgewezen stalken wordt gezien in gevallen waarin er een ongewenste afbraak is van een hechte relatie, meestal met een romantische partner, maar het kan ook familieleden, vrienden en werkpartners zijn. De wens om wraak te nemen wordt een alternatief wanneer de hoop van de stalker op verzoening met zijn slachtoffer afneemt. De stalker zal karakteristiek stalking gebruiken als vervanging voor de verloren relatie. Stalking biedt de mogelijkheid voor voortdurend contact met het slachtoffer. Het geeft de stalker ook meer controle over het slachtoffer en biedt een manier om het beschadigde zelfrespect van de stalker te verzorgen.

Intimiteitzoeker

Stalkers geclassificeerd als intimiteitzoekers worden gedreven door eenzaamheid en psychische aandoeningen. Ze zijn waanvoorstellingen en geloven vaak dat ze verliefd zijn op een complete vreemdeling en dat het gevoel wederzijds is (erotomanische wanen). Intimiteitzoekers zijn over het algemeen sociaal onhandig en intellectueel zwak. Ze zullen emuleren wat zij geloven dat normaal gedrag is voor een verliefd stel. Ze kopen hun "ware liefde" bloemen, sturen ze intieme geschenken en schrijven ze een buitensporige hoeveelheid liefdesbrieven. Intimiteitzoekers kunnen vaak niet herkennen dat hun aandacht ongewenst is vanwege hun overtuiging dat ze een speciale band met hun slachtoffer delen.