Wat is toon schriftelijk?

In samenstelling, toon is de uitdrukking van de houding van een schrijver ten opzichte van subject, publiek en zelf.

Toon wordt voornamelijk schriftelijk overgebracht door dictie, standpunt, syntaxis en niveau van formaliteit.

Etymologie:Uit het Latijn, "string, stretching"

"In Writing: A Manual for the Digital Age," maken David Blakesley en Jeffrey L. Hoogeveen een eenvoudig onderscheid tussen stijl en toon: "Stijl verwijst naar de algehele smaak en textuur gecreëerd door de woordkeuzes en zinsstructuren van de schrijver. Toon is een houding ten opzichte van de gebeurtenissen van het verhaal - humoristisch, ironisch, cynisch, enzovoort. "In de praktijk is er een nauw verband tussen stijl en toon.

Toon en Persona

In Thomas S. Kane's "The New Oxford Guide to Writing", "Als persona de complexe persoonlijkheid is die impliciet is in het schrijven, toon is een web van gevoelens dat zich uitstrekt over een essay, gevoelens waaruit ons gevoel van de persona voortkomt. Tone heeft drie hoofdlijnen: de houding van de schrijver ten opzichte van het onderwerp, de lezer en het zelf.

"Elk van deze determinanten van toon is belangrijk, en elk heeft veel variaties. Schrijvers kunnen boos zijn over een onderwerp of er geamuseerd over zijn of het discutabel bespreken. Ze kunnen lezers behandelen als intellectuele inferieurs die moeten worden voorgelezen (meestal een slechte tactiek) of als vrienden met wie ze praten. Zelf kunnen ze heel serieus of met een ironisch of geamuseerd detachement beschouwen (om slechts drie van de vele mogelijkheden te suggereren). Gezien al deze variabelen zijn de mogelijkheden van toon bijna eindeloos.

"Toon, zoals persona, is onvermijdelijk. Je impliceert het in de woorden die je selecteert en in hoe je ze rangschikt."

Toon en dictie

Volgens W. Ross Winterowd In zijn boek "The Contemporary Writer", "The main factor in toon is dictie, de woorden die de schrijver kiest. Voor het ene soort schrijven kan een auteur een type vocabulaire kiezen, misschien jargon, en voor een ander kan dezelfde schrijver een geheel andere reeks woorden kiezen ...
"Zelfs kleine dingen als weeën maken een verschil in toon, de gecontracteerde werkwoorden zijn minder formeel:

Het is vreemd dat de professor had niet toegewezen papieren voor drie weken.
Haar vreemd dat de professor had niet drie weken lang papieren toegewezen. "

Toon in zakelijk schrijven

Philip C. Kolin herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om de toon precies goed te krijgen in zakelijke correspondentie in "Succesvol schrijven op het werk". Hij zegt, "Toon schriftelijk ... kan variëren van formeel en onpersoonlijk (een wetenschappelijk rapport) tot informeel en persoonlijk (een e-mail naar een vriend of een instructieartikel voor consumenten). Je toon kan onprofessioneel sarcastisch of diplomatiek aangenaam zijn.

"Toon, zoals stijl, wordt gedeeltelijk aangegeven door de woorden die u kiest ...

"De toon van je schrijven is vooral belangrijk in werk schrijven omdat het het beeld weerspiegelt dat je naar je lezers projecteert en dus bepaalt hoe zij op jou, je werk en je bedrijf zullen reageren. Afhankelijk van je toon kun je oprecht en intelligent lijken of boos en ongeïnformeerd ... De verkeerde toon in een brief of een voorstel kan u een klant kosten. "

Zin klinkt

De volgende voorbeelden komen uit het boek van Dona Hickey, "Een geschreven stem ontwikkelen", waarin ze Lawrence Roger Thompson citeert die Robert Frost citeerde. "Robert Frost geloofde de zin tinten (die hij 'sound of sense' noemde) 'wonen er al in de mondholte'. Hij beschouwde ze als 'echte grotdingen: ze waren voordat woorden waren' (Thompson 191). Om een ​​'vitale zin' te schrijven, geloofde hij, 'moeten we met het oor op de sprekende stem schrijven' (Thompson 159). 'Het oor is de enige echte schrijver en de enige echte lezer. Ooglezers missen het beste deel. Het zinsgeluid zegt vaak meer dan de woorden '(Thompson 113). Volgens Frost:

Alleen als we zinnen maken die zo gevormd zijn [door gesproken zintonen], schrijven we echt. Een zin moet een betekenis overbrengen door middel van toon en moet de specifieke betekenis zijn die de schrijver bedoelde. De lezer mag hier geen keus in hebben. De toon en de betekenis ervan moeten op de pagina in zwart-wit zijn (Thompson 204).

"Schriftelijk kunnen we geen lichaamstaal aangeven, maar we kunnen wel bepalen hoe zinnen worden gehoord. En door onze woorden in zinnen te rangschikken, na elkaar, kunnen we een deel van de intonatie in spraak die onze lezers vertelt, benaderen niet alleen informatie over de wereld, maar ook hoe we ons erover voelen, met wie we een relatie hebben en met wie we denken dat onze lezers een relatie met ons hebben en met de boodschap die we willen overbrengen. "

Romanschrijver Samuel Butler zei ooit: "We worden niet gewonnen door argumenten die we kunnen analyseren, maar door de toon en humeur, door de manier waarop de man zelf is. "

bronnen

Blakesley, David en Jeffrey L. Hoogeveen. Schrijven: een handleiding voor het digitale tijdperk. Cengage, 2011.

Hickey, Dona. Een schriftelijke stem ontwikkelen. Mayfield, 1992.

Kane, Thomas S. De nieuwe Oxford Guide to Writing. Oxford University Press, 1988.

Kolin, Philip C. Succesvol schrijven op het werk, beknopte editie. 4e ed., Cengage, 2015.

Winterowd, W. Ross. De hedendaagse schrijver: een praktische retoriek. 2e ed., Harcourt, 1981.